nog dat je in de vijftiger jaren door kapitein Zondervan werd overgezet van
Zijpe naar Anna Jacobapolder en andersom. Je kocht dan een kaartje omme
vromme, wanneer je op dezelfde dag ook weer terug wilde keren.
12.eunnikbrokken in het Woordenboek der Zeeuwse dialecten komt het woord
eunink voor: honing. De eu-klank in plaats van de o-klank -in de taalkunde
noemt men dit verschijnsel umlaut- is typisch een verschijnsel voor Bruinisse,
denk aan: keuning, meule, geweun enzovoorts.
Een tweede stuk humoristisch proza van een waargebeurd verhaal in het voor
oorlogse Bruinisse gaat over de aankoop van een big.
De bigge
't Was nog in den tied dat bie ons op 't durp bienae aolle mensen der un keu op
nae iewe, zoan spekfabriek, was in de winter best lekker, spek, vleis, in woste1
je kon net zo véé snie as je wouw.
ébiggen deu 't durp, in ze déé goeie zaeken, dae ging éél wat mannen mi un
bigge op ter rik nae ruus in de bigge tied.
Mun moeder (Pietje Beekman-Zoeter) was oaltied ok gek van zoan beesje, mé
men oade geen verkenskot, dus ok geen keu.
Me op un keer, dae kwaeme de biggetjes weer an kuierd2, in moeder moster
natuurluk ok even bi gae kieke op d'Ouwestraete, allo Pietje zei Jan Vleugel is
ter niks vo je bie, kiek us wat éénlief kleintje (dat was 't keuninkje3) un bees
je dat eigelijk te vee was bie de kroo', die kaje voo un riesdaelder5 kriege ze
koste maest negen gulden dus voo een riesdaelder dat was geen pries. Moeder
bekeek un van voren nae achter wat oade ze der zin in, mé ja dae was geen kot.
Toe Pietje neem ten noe zei Jan dat kot da kom wae - moeder liet der eige over-
praete6, allo zei ze, zet un dan mae in de schuure, Jan was a lank a7 lekker dat
un der van of was, in wist nie oe gauw of ten dat beesje in de schuure zou zette.
Jan kreeg zun riesdaelder in gieng weg in moeder zat in de schure bi de bigge,
ze gieng trek a voozun zurrege8 ie kreeg un schutteltje9 melk mé brood in een
mum van tied slobberden ie oalles op.
Me ja noe kwam het; waer most ze noe mit dat beest nae toe, me ze zat nie
gauw verlege10, ze zei tegen mien, Joantje gae is bie Koos Aak (Haeck) om een
spekkiste (dat waere verschrikkelijk grote kisten die a je voo un gulden koape
kon as ze der waere.
Gelokkig11 trof 't goed in kwamk mit un kiste thuus, ze wier achter neer zet,
in de bigge oade12 un kot.
Mé dae kwam voader thuus, mé Pietje wat is dat noe zeit ten, oe kom ja an die
bigge ie is nie groter dan un ond, wat mo je dae noe mee doe.
Opkweeke13 zei moeder, weet je zei voader, dan zet ik un in de bestie14 dan
kan un vannacht bie joe slaepe, moeder wee - noe beje toch nie gek waer zit
je verstand, jie mit je bigge.
Zo gieng 't nog un stuitje deur, op den duur docht voader.
'k Za der zin me geve un mens zun lust is un mens zun leven, zo was
't, de bigge in zun kiste groeide als kool in mit Sinterkloas wier un u slacht.
Ondertussen was ter un nieuw verkenskot komme, in ieder voorjaer wier der
een bigge in u zet. Mé op dat eerste biggetje was moeder vreed groos, in gaen
mens kon begriepe oeter uut zo'n klein beesje zoan flienke keu komme was. 't
Gevolg was dat mun iedere winter wee spek en woste van onze keu aete.
127
