met een doos lekkers naar de Lange Blokweg, toen min of meer de goudkust van
Zierikzee. Enkele jaren na de oorlog liet Hein een gasoven inbouwen in de bakkerij.
Vader Jan vond het maar niets, volgens hem ging er niets boven een kolen- of
houtvuur! Maar Hein was er blij mee, het verlichtte de arbeid enigszins. Anders dan
zijn ouders nam Hein ook wel eens een dag of een week vrij. Toch was het hard
werken. Met kerstmis bijvoorbeeld werd er zelfs op tweede kerstdag bezorgd.
Schuimtaart bijvoorbeeld, 'polonaise' genoemd, die als nagerecht bij het diner
diende. Het was een waar kunstwerk: schuim in lagen, met vruchten en slagroom er
tussen en een deksel van chocolade. Ze waren populair, maar het hield wel in dat er
eerste kerstdag al voorbereidingen moesten worden getroffen. Niet alleen de
inwoners van Zierikzee waren Schürmanns klanten. Ook elders op het eiland lustte
men zijn producten graag. De vrachtrijders uit de dorpen hadden hun vertrekplaats
op de Schuithaven en namen de taarten mee om te bezorgen. De houten dozen
kwamen via de omgekeerde weg weer terug naar Zierikzee. Schürmanns bruidstaarten
waren beroemd op het hele eiland. Drie etages hoog en verrukkelijk van smaak. Veel
60-plussers weten zich deze nog te herinneren.
Een levensgenieter
Hein buitte zijn vrije tijd uit, zeker in de tijd dat hij nog vrijgezel was.
Op vrijdagavond was het vaste prik: kegelen in Concordia met een groep vrienden,
allen lid van kegelclub Sans Soucis. Soms kwam hij zo laat thuis, dat de knecht al
bezig was. Dan werkte hij meteen mee en sloeg gewoon een nacht over. Piano spelen
deed hij ook graag. Soms verdween hij plotseling uit de bakkerij en kroop achter het
instrument. Zijn spel was door het hele huis te horen en aangezien zijn ouders er
ook woonden, wilde dat nog wel eens een slecht humeur opleveren! Was er geen tijd
124
Hein Schürmann (staande tweede van rechts) als lid van de Zierikzeese kegelclub 'Sans Souci'.
(collectie Gemeentearchief Schouwen-Duiveland, Zierikzee. THA SGP 0329)
