om muziek te maken, dan zong hij graag en veel tijdens zijn werk.
Hein reed motor en ging 's avonds regelmatig eerst naar Renesse en daarna naar
hotel Bom in Haamstede. Hij had er veel plezier in om de meisjes de stuipen op het
lijf te jagen en daarom liet hij zijn de motor in de dorpen flink knallen. Er werd toen
al gekampeerd in de Westhoek, iets dat Hein ook bijzonder leuk vond om te doen.
Jongens en meisjes natuurlijk apart, maar gezellig was het zeker. Hein haalde in
Zierikzee eens een streek uit, die verscheidene mensen zich nog herinneren. In
ongeveer 1939, toen menigeen al vreesde dat er oorlog zou uitbreken, heeft hij een
keer met een vriend in een al te vrolijke bui in het begin van de nacht de deuren van
de Noordhavenpoort gesloten. Dat was volgens hem dé manier om de vijand buiten
de stad te houden, want daar waren die deuren oorspronkelijk immers voor bedoeld!
De poortdeuren waren in geen jaren meer gebruikt en het geheng was in slechte
staat. Vlak na het sluiten vielen ze met een dreun op de grond. Dat gaf zo'n lawaai,
dat de hele buurt dacht dat de oorlog was uitgebroken! Het leverde Hein een boete
van 25 gulden op.
Beter laat dan nooit
Op 35 jarige leeftijd trouwde Hein -op 3 juni 1941- met de 33 jarige Jannetje Neeltje
Evertse (Jans) uit Kerkwerve. Ze was de dochter van postkantoorhouder Marinus
Evertse enjacoba Maria Verloop. Evertse en zijn vrouw hadden drie kinderen, Pieter
Johannes in 1898, Jannetje Neeltje in 1908 en Neeltje Jannetje in 1911. Zij genoten
een onbezorgde jeugd in het rustige Schouwse dorp, net als de meeste dorpskinderen.
Wel bracht vaders beroep met zich mee dat ze soms moesten helpen met het plakken
van postzegels op de brieven die de postbode op zijn ronde had ingezameld. Daarvoor
was hem geld meegegeven. De kinderen leden bepaald niet onder dit baantje.
Broer Piet werd onderwijzer en later directeur van een Rotterdamse school voor
voortgezet onderwijs aan slechthorende en spraakgebrekkige kinderen. Hij maakte
zich zo verdienstelijk voor dit type onderwijs dat de school op den duur naar hem
werd genoemd. Deze schooL bestaat nog steeds en valt tegenwoordig onder het
Auris College. Na zijn pensionering ging hij met zijn vrouw in Burgh-Haamstede
wonen en overleed daar op 3 juni 1986.
Zus Neeltje trouwde met de smid Gerrit Geluk, die zijn werkplaats in Zierikzee net
buiten de Zuidhavenpoort aan dejulianastraat (toen nog Rijksweg of Provincialeweg
geheten) had. Geluk was zo dol op kegelen dat hij in 1969 een kegelbaan achter zijn
woning liet bouwen. Daar werd druk gebruik van gemaakt, clubs oefenden er en er
werden competities gehouden. Neeltje maakte dit niet meer mee, ze overleed op 50
jarige leeftijd.
Jans startte na de H.B.S met een boekhoudopleiding, maar merkte al snel dat dit haar
niet lag. Daarom gooide ze het roer om en koos voor de verpleging. Ze woonde en
werkte achtereenvolgens in het Wilhelmina Gasthuis te Amsterdam, het Ziekenhuis
Zuidwal in Den Haag en ook nog in een Rotterdams ziekenhuis. Uiteraard gaf ze haar
werk op toen ze trouwde, dat hoorde toen zo. Ze trouwde "er bij in", wat niet altijd
gemakkelijk was. Hein en Jans kregen geen kinderen. Jans stond vaak in de winkel,
waar ze de klanten in haar eigen rustige tempo bediende. Men weet zich nog goed te
herinneren hoe precies ze was. Eén ons moest ook precies 100 gram zijn, er werd
uitgebreid gezocht naar het juiste koekje met het juiste gewicht. Ze was klein van
stuk en met haar keurig verzorgde uiterlijk paste ze precies bij de sfeer van het
nostalgische winkelinterieur. Ze was belangstellend van aard. Was de klant een
bekende, dan maakte ze graag een praatje. In mei I960 stond er plotseling een
125
