Waren we zelf ideale kinderen? Verre van dat, wie zal het ontkennen? Wanneer wij
erover nadenken wat we gedaan en ongedaan gelaten hebben dan zijn wij net als
de zondaars, die elk mogelijke zonde erkennen, maar die niets willen weten van
een gespecificeerde notitie van hun zonden. En toch lijkt het er op dat onze jongens
minder goed zijn dan wij waren. Zij schenen in onze tijd meer respect te hebben
voor ouders en leraren, maar nu met al die druk en spanning en ruimdenkendheid,
- waarom lijkt het alsof alle "goede" jongens begraven zijn onder verplichtingen.
En wat kwam er van die brave jongens terecht? Zijn zij boven hun schoolkameraden
uitgestegen? Naar hun eigen inschatting wel, behalve diegenen die vroeg zijn
gestorven. Vreemd dat die brave jongens zo vroeg sterven of gek worden. Maar wij
zullen niets meer over hen zeggen. Wij mochten ze niet, maar mogelijkerwijs zijn
wij bevooroordeeld in ons oordeel.
Maar er is nog meer dat ons bezighoudt met betrekking tot het behoud van de
gezondheid van onze kinderen. Hun geluk is het hoogste doel in onze strijd.
Wij wensen niet langer veel meer voor onszelf; wij hebben een echtgenote, een
beroep of een baan die we leuk vinden, wij kunnen onze rekeningen betalen en
we mogen dit of dat of een of andere kleinigheid wensen, maar dat is dan ook
alles. Geluk - hoe zullen wij het onze lieveling geven? Rijkdom is relatief. Eer lijkt
op een schaduw, die we proberen te vangen, aanzien is net als Hollands-goud,
vriendschap is zelden echt karaats goud. We kunnen ze niet beschermen tegen
ongelukken - alles hier op aarde is vergankelijk en broos. Waarom zouden wij er
dan op jagen? Laten wij voor geluk in een andere richting zoeken. "Liefde boven
alles", kwam over de lippen van de allerhoogste sterveling toen hij een eeuwig
stromende bron van geluk in het hart van een ieder wilde openen. Wij kunnen
zeker geen veiliger gids naar het ware Eldorado van geluk vinden - ons hart voelt
het, ons gezond verstand leert het ons en de ervaring van duizenden mensen en
die van hele naties drukt zijn stempel er op. Wij zullen Christus volgen. Of we nu
zweren bij de Talmoed, of dat we bidden met ons gezicht naar Mekka of dat wij
geloven in het Oude of Nieuwe Testament - het doet er niet toe. Als wij in zijn geest
handelen, wordt de hindernis, die onze broederschap vernietigt, verwijderd - zijn
geest is voor allen even noodzakelijk. Die kennis van de liefde en zijn kracht, is een
schitterend privilege van het leven!
Ten slotte dwingt ziekte ons anders te leven. Op ons ziekbed zagen wij onze
afhankelijkheid en zwakte. Dit leerde ons sterker dan wat dan ook, dat iets anders
dan het wereldse naar geluk leidt.
Pascal heeft eens tegenover de dood gestaan. Tijdens het rijden met een rijtuig met
een vierspan over de brug bij Neuilly, begonnen de voorste paarden te steigeren en
na de rand van de brug genaderd te hebben, vielen ze ervan af, maar de strengen
braken door de plotselinge schok en de twee achterste paarden en het rijtuig bleven
op de brug. Sinds die gebeurtenis zag Pascal in zijn verbeelding een diepe afgrond
voor zich, en dit veroorzaakte een sombere stemming.
Het is echter niet op gezag van Pascal of anderen dat wij willen aantonen hoe
gevaarlijk gezondheid is voor onze eigen godsdienst en die van de onzen. Laten wij
op onze eigen ervaring en mensenkennis afgaan.
Mogelijkerwijs kunnen wij een gelijksoortig voorbeeld vinden in onze kennissenkring,
zoals de jongeling wiens biografie hier volgt.
Wat een aardige jongen was George op achtjarige leeftijd. Niets dan goeds kon, naar
waarheid, over hem gezegd worden. Lichaam en geest waren goed ontwikkeld en
44
