onze voorspoed ontspringen steeds hoger om ons heen, en de bronnen van ons
geluk vloeien nog steeds overvloediger. Een fantastisch gezicht!
Maar helaas, - daar zien wij een klein plekje, slechts ongeveer twee vierkante meter
en daarnaast staat de schop.
Is het waar dat onze echtgenote, die de ziel van onze zoon was en het wezen van ons
leven, daar is begraven? Een donkere wolk verschijnt daar boven ons pad; een wolk van
verdriet en kwelling die ons leek te doen stikken; en hoewel het verderop iets dunner
wordt, stijgt het toch hoog op tot waar wij nu staan en rust het op ons grijze hoofd.
Het lijkt dat bij dat graf het einde van ons vaandel is aangebroken, hij hangt laag
en lusteloos. Kracht is hem ontnomen en ligt in dat graf. Een deel van ons "IK" is
verloren gegaan, waar zullen wij het weer vinden? Wij zijn alleen, helemaal alleen
in de wereld, zelfs te midden van duizenden liefhebbende vrienden. Weg is de
geliefde die onze wereld schiep en die voor ons een wereld bedekt met een sluier
van rouw achterliet. En zie je de kleine rivier die van het graf stroomt? Het bevat de
tranen die wij schreiden. En zie je dat het vocht in die rivier modderig is? Dat komt
doordat het de modder van onze ijdelheid bevat. Het was moeilijk en wreed om
zich ook daarvan los te maken, want we hadden nooit eerder geweten dat ijdelheid
en zelfbedrog ons zo dierbaar waren, omdat wij geleerd hadden hen slecht en
gevaarlijk te noemen, maar nu wij bevrijd van ze zijn, voelen wij hoe vaak zij ons
ontrouw deden zijn aan het motto dat wij op ons spandoek schreven.
En de dode fluistert ons toe~vanuit de wereld van de geesten: "Ga door, - mijn
vertrek maakte jullie verstandiger, - houdt jullie vaandel omhoog, ga verder!" Daar
zien wij weer hoe wij het hoog in de lucht steken en hoe onze kinderen het ook
willen dragen. En hoewel hij niet zo vrolijk wappert als voorheen, lijkt het toch
alsof de kleuren helderder zijn en zijn letters mooier glinsteren als daarvoor.
Sommigen voegen zich bij ons en zeggen: "Wat is jullie vaandel mooi, sta ons toe
jullie te helpen het te dragen." En vanuit de wereld van de geesten werpen onze
doden ons een glimlach toe.
Ontmoeten wij onsterflijkheid weer? Jullie werden tot nu toe door een ondoor
dringbare mist omgeven, maar nu hebben we je gevoeld en geproefd.
Wij zien ons weer omringd door nieuwe bronnen van voorspoed, weer ontspringen
vele fonteinen van geluk op ons levenspad.
Maar de bronnen van onze tegenspoed zijn nog niet gestopt. Zien jullie die oprecht
geliefde zoon, die zoon van onze hoop, die Gods gave van onze doden? Zien jullie
hoe hij op het verkeerde pad loopt en hoe wij waken en werken om hem er vanaf
te krijgen?
Toen wij bij het graf van onze geliefde stonden, dachten wij dat de strafmaatregel
voortduurde, terwijl de jongen ons leerde dat verachtelijke liefde veel slechter is
dan de dood.
Zien jullie nu hoe ons haar grijs wordt en hoe ons innerlijk lijden zich begint af
te tekenen op ons gezicht? Maar hoe fortuinlijk! Met het leven beschikken we ook
over gezondheid en die verschaft ons opbrengst, werk, en werk brengt liefde voort
en liefde verfijnt de ziel. En verfijning en liefde worden zelfs gewaardeerd door
ondeugd. Zelfs onze arme zwalkende jongen kan zijn ogen niet afhouden van
ons vaandel, waarop wij deze woorden schreven. Het is waar dat hij er niet op in
gaat; maar wij zien dat hoe vaker hij er naar kijkt hij wordt aangetrokken door zijn
glanzende schoonheid en het verfrissende licht, die het in zijn donkere ziel doet
stromen. Dat is de reden waarom onze verstijfde hand dat vaandel nu met smart,
maar ook met vertrouwen zo omhoog steekt.
49
