79
slecht werrek." "Net", docht 'k bie m'n eige, nie gek weze Piet!" 's Aavens vertelde 'k 't an
m'n kammeroad, in die andel in zukke eletriekse diengen." "Veruit man!" zei t'n, "geef
ze d'r eene, dan ei se d'r zin, in 't is toch zo'n gemak! 'k Zaie d'r es 'n paer laete zie."
"Nee!" zegge 'k, "bin jie zot, ze kan best nog 'n stuitje zonder. As 't es leie kan za 'k ze
d'r wel es een geve, ma tegenwoordig kan 'k dat niet doe." ma je kan toch wel even
kieke! Kieke kost toch niks! Prachtdiengers 'k." "Nee, laet dat noe ma, a 'k ze d'r een
geve neme 'k in ellek geval 'n goeien. Ma noe nog nie." "Mooi," zei t'n, "'k ouwe m'n
eigen anbevole." Ik wou toch mit 'n oardig kedootje ankomme. In toe kocht 'k bie m'n
moat 'n mooi schemerlampje vö d'r. In ik docht weet je wat, ik knippe 'n stofzuger uut
de prieskrante, in die pakke 'k netjes vö d'r in, dan ei ze toch wat. "Wees nie zó flauw,
jong!" zei Jan. "Je bin toch gin klein kind mae. Ik gloa nie daje dae leut van zal In ie
lachte ma zo'n bitje. Mar ik docht bie m'n eige ik doe 't toch. In ik maekte d'r 'n ieseliik
pak van. M'n buurman zou 't 's aevens nae binne mikke.
M'n zaete gezellig mit z'n beien bie de kachel, ik kon merreke da m'n vrouwe nieuwsgierig
was wa ze van m'n zou kriege. Ineens 'n snok an de belle, ik docht dae komt da
bromdienk. Ik zag in m'n gedachten d'r gezicht a. Dae kwam ze binne mit 'n groat pak.
Ma 't was dat vor eur nie, 't was wat oares. "'t Is vö joe!" zei ze, in ik kust wel an d'r zie da
se d r meer van wist. "Van wie zou dat weze," zegge 'k, ik ieuw m'n eige netuurlijk goed.
In ikke an 't uutpakken. 't Was 'n zwaer dienk. In 'n oap mit pepier! 't Was 'n prachtige
roaktafel! Affijn, toch zö mooi, ik was t'r werentig mee begae. In ik begreep dat ik nie mit
o'n schietdiengesje vö d'n dag kon komme. Ik schaemde toch m'n eige zö. In ik docht
ineens: ik most ze toch mar 'n stofzuger geve. 'k Zegge: "Weet je wat vrouwe, 'k gae nog
even 'n paer segoaren aele." "Kom je gauw trug?" riep ze nog. Z'oa wel an m'n gezicht
kunne zie da'k er blie mee was. In ikke mit m'n affeseerschoenen an nae m'n moat. Dae
waere ze ok an 't Sinterkloas ouwen, 'n Oap pepieren laeg'in 'n oekje. D'n kleinen zat in
de kastoel vastebonde, in 't ekken was dicht. Vö z'n neuz'oa d'n al 'n oap spul, in in z'n
anden oa d'n 'n bootram mit kripvet. "Jan," zegge'k, "gauw 'n stofzuger. Lae m'n d'r mar
'n paer zie in 'n mooien mö 't weze". Jan keek es goed nae m'n, in toe begust 'n ineens te
lachen, nee, ik was benauwd da t'n d'r wat uut zou ouwe. "Kiek," zei t'n, "neem t'n dezen
ma, 'k wist wê daje omme zou droaie, in ik d'r anvast mar eene vö je in epakt. 't Is 't
zelfde merrek da m'n vrouwe eit, in die bevoal best." In ie kreeg wirra 'n lachstupe. "Ik
zegge: Jan, wat is dat oardig vaje!' In ik gaf 'n flienke klap op z'n schoere. Toen as 'n aes
naer uus, nog effen bie de buren an om te zeggen da se da groate pak nie moste goaie,
ma da 'k wat oares oa. Toe 'k er nog es over docht vonde 'k toch ok da 't kinderachtig
eweest zou om da pepiertje an d'r te geven. "Wae bin je segoaren?" vroeg m'n vrouwe
toe 'k in uus kwam. 'k Oa d'r gelukkig nog 'n paer in m'n zak.
T. d. R.
Commentaar
Hieronder voorzie ik eveneens de onderstreepte gedeeltes uit bovenstaande tekst
van enig taalkundig/dialectologisch commentaar. Ook hier is niet gestreefd naar
volledigheid.
diengen/diengers
Dat de schrijfster van de bovenstaande column niet geheel consequent is in haar
dialectgebruik, moge blijken uit de verschillende spelling/uitspraak voor eenzelfde
woord: diengen/diengers. Waarschijnlijk is deze oude vorm ontstaan naar analogie
van de meervoudsvorming van bijvoorbeeld kind/kinders. We spreken hier van
een stapelvorm. Aanvankelijk was het meervoud kinder, zoals nu nog in het Duits.
