Artikel 19
omdat ze een grotere verant
woordelijkheid bij de gemeenten
wil leggen voor het ruimtelijk
beleid. Het bestemmingsplan
biedt een gemeentebestuur volop
de mogelijkheid een ruimtelijk
beleid te ontwikkelen. In het
bestemmingsplan worden de
verschillende maatschappelijke
belangen tegen elkaar afgewogen
en het is het enige ruimtelijke
plan, waaraan iedere burger is
gebonden.
In het bestemmingsplan zijn ook
bepalingen opgenomen die het
landschap beschermen. Er kan
worden aangegeven welke
beplantingen waardevol zijn en
behouden moeten blijven.
Dijken mogen niet worden afge
graven omdat ze zo'n belangrijk
onderdeel vormen van het land
schap. Ook de natuurwaarden
worden beschermd in het
bestemmingsplan. De meeste
notoire natuurgebieden kennen
een natuurbescherming, waarin
alleen aktiviteiten mogen plaats
vinden die ten goede komen aan
de natuurwaarde. Alle andere
handelingen zijn aan een vergun
ning gebonden, die getoetst
wordt aan de invloed op de
natuurwaarde. Er zijn ook veel
gebieden die natuurwaarden
kennen en in agrarisch gebruik
zijn. Dat geldt voor bijna alle
resterende weilandcomplexen in
onze provincie maar ook voor
inlagen, verlande kreken e.d.
Deze gebieden hebben een
gedeelde agrarische/natuur-
bestemming. Hier is het
normale agrarische gebruik
G: fwerkzaamheden
lat een oude
■a .rest
bestemmingsplan gewijzigd
wordt. Maar een bestem
mingsplan regelt meer, bijv.
hoeveel woningen er in een
rekreatieplan mogen komen,
welke typen bedrijven op een
industrieterrein. Elke gemeente
behoort voor haar grondgebied
een bestemmingsplan te maken.
Daarbij moet rekening gehouden
worden met de visie van het
provinciebestuur. Die is terug te
vinden in het streekplan. Op dit
moment is er een streekplan in
voorbereiding, dat de hele
provincie Zeeland omvat. Het
provinciebestuur kiest voor een
niet erg gedetailleerd plan,
toegestaan, maar mag er in het
gebied niet gegraven, geëgali
seerd of gescheurd worden,
omdat dat de natuurwaarde te
zeer aantast. Dergelijke aktivi
teiten zijn aan een aanlegvergun-
ningstelsel gebonden. Aan een
bestemmingsplan is een
inspraak- en beroepsprocedure
gekoppeld. Belangenorganisaties
en partikulieren kunnen uitge
breid hun bezwaren kenbaar
maken. Als een gemeentebestuur
die bezwaren niet honoreert,
dan kan zowel bij Gedeputeerde
Staten als daarna bij de Raad
van State bezwaar aangetekend
worden. Dit geeft ook de
natuurbescherming volop moge
lijkheden om haar belangen te
bepleiten.
Er is momenteel nogal wat
kritiek op alles wat de overheid
in detail regelt. Zo ook op de
bestemmingsplannen. Naast de
gedetailleerdheid vormen ook de
lange tijd die de procedures in
nemen punt van kritiek. Er kan
inderdaad nogal wat tijd over
heen gaan tussen het moment
dat een plan voor het eerst ter
visie wordt gelegd en het
moment dat de Raad van State
een definitieve uitspraak doet.
De nieuwe Wet op de Ruimte
lijke Ordening poogt daar wat
aan te doen en een bestem
mingsplan kan nu binnen drie
jaar alle procedures doorlopen.
Om een volledige procedure te
omzeilen, kan het gemeente
bestuur gebruik maken van een
zogenaamde artikel
19-procedure. Dit uitzonderings
artikel is in het leven geroepen
voor het geval dat urgente zaken
een snelle procedure vereisen.
Artikel 19-procedures zijn
ondertussen berucht geworden
binnen de natuurbescherming.
Meer en meer worden bestem
mingsplannen gewijzigd, zonder
dat er echt van urgentie sprake
is. Van de camping Napoleon
hoeve bij Breskens was al
minstens tien jaar bekend dat
deze verplaatst moest worden
voor de Deltadijkverzwaring.
Toch werd het bestemmingsplan
via artikel 19 gewijzigd. Er zijn
legio van dergelijke voorbeelden.
Het is een ingeburgerd oneigen
lijk gebruik dat de mogelijk-