Artikel 19 omdat ze een grotere verant woordelijkheid bij de gemeenten wil leggen voor het ruimtelijk beleid. Het bestemmingsplan biedt een gemeentebestuur volop de mogelijkheid een ruimtelijk beleid te ontwikkelen. In het bestemmingsplan worden de verschillende maatschappelijke belangen tegen elkaar afgewogen en het is het enige ruimtelijke plan, waaraan iedere burger is gebonden. In het bestemmingsplan zijn ook bepalingen opgenomen die het landschap beschermen. Er kan worden aangegeven welke beplantingen waardevol zijn en behouden moeten blijven. Dijken mogen niet worden afge graven omdat ze zo'n belangrijk onderdeel vormen van het land schap. Ook de natuurwaarden worden beschermd in het bestemmingsplan. De meeste notoire natuurgebieden kennen een natuurbescherming, waarin alleen aktiviteiten mogen plaats vinden die ten goede komen aan de natuurwaarde. Alle andere handelingen zijn aan een vergun ning gebonden, die getoetst wordt aan de invloed op de natuurwaarde. Er zijn ook veel gebieden die natuurwaarden kennen en in agrarisch gebruik zijn. Dat geldt voor bijna alle resterende weilandcomplexen in onze provincie maar ook voor inlagen, verlande kreken e.d. Deze gebieden hebben een gedeelde agrarische/natuur- bestemming. Hier is het normale agrarische gebruik G: fwerkzaamheden lat een oude ■a .rest bestemmingsplan gewijzigd wordt. Maar een bestem mingsplan regelt meer, bijv. hoeveel woningen er in een rekreatieplan mogen komen, welke typen bedrijven op een industrieterrein. Elke gemeente behoort voor haar grondgebied een bestemmingsplan te maken. Daarbij moet rekening gehouden worden met de visie van het provinciebestuur. Die is terug te vinden in het streekplan. Op dit moment is er een streekplan in voorbereiding, dat de hele provincie Zeeland omvat. Het provinciebestuur kiest voor een niet erg gedetailleerd plan, toegestaan, maar mag er in het gebied niet gegraven, geëgali seerd of gescheurd worden, omdat dat de natuurwaarde te zeer aantast. Dergelijke aktivi teiten zijn aan een aanlegvergun- ningstelsel gebonden. Aan een bestemmingsplan is een inspraak- en beroepsprocedure gekoppeld. Belangenorganisaties en partikulieren kunnen uitge breid hun bezwaren kenbaar maken. Als een gemeentebestuur die bezwaren niet honoreert, dan kan zowel bij Gedeputeerde Staten als daarna bij de Raad van State bezwaar aangetekend worden. Dit geeft ook de natuurbescherming volop moge lijkheden om haar belangen te bepleiten. Er is momenteel nogal wat kritiek op alles wat de overheid in detail regelt. Zo ook op de bestemmingsplannen. Naast de gedetailleerdheid vormen ook de lange tijd die de procedures in nemen punt van kritiek. Er kan inderdaad nogal wat tijd over heen gaan tussen het moment dat een plan voor het eerst ter visie wordt gelegd en het moment dat de Raad van State een definitieve uitspraak doet. De nieuwe Wet op de Ruimte lijke Ordening poogt daar wat aan te doen en een bestem mingsplan kan nu binnen drie jaar alle procedures doorlopen. Om een volledige procedure te omzeilen, kan het gemeente bestuur gebruik maken van een zogenaamde artikel 19-procedure. Dit uitzonderings artikel is in het leven geroepen voor het geval dat urgente zaken een snelle procedure vereisen. Artikel 19-procedures zijn ondertussen berucht geworden binnen de natuurbescherming. Meer en meer worden bestem mingsplannen gewijzigd, zonder dat er echt van urgentie sprake is. Van de camping Napoleon hoeve bij Breskens was al minstens tien jaar bekend dat deze verplaatst moest worden voor de Deltadijkverzwaring. Toch werd het bestemmingsplan via artikel 19 gewijzigd. Er zijn legio van dergelijke voorbeelden. Het is een ingeburgerd oneigen lijk gebruik dat de mogelijk-

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Landschap | 1987 | | pagina 11