Wandelingen door
het Zeeuwse landschap
De Kievittepolder
door M. Jacobusse
Als natuurliefhebber voel je je
langs de kust van West-Zeeuws-
Vlaanderen wat verloren. Je
bent er op de enige plek in
Nederland waar ooit het gestip
peld zonneroosje werd
gevonden. De plek ook,
waarvan je weet dat er nog
steeds tal van planten en dieren
zijn die je elders nog maar
sporadisch kunt vinden.
Een lustoord? Jazeker, maar
anderzijds is er ook die drukte,
dat door en door wereldse, wat je
juist op een zwerftocht in de
natuur zo graag even vergeet.
Campings, bungalowparken en
hotels, bars met hun opdringe
rige muziek, en bomvolle
stranden.
Maar dan is er plotseling een oase
van rust en groen. Een hoge
duintop waar je weg kunt
mijmeren in de veilige weten
schap dat hier in elk geval ruimte
blijft voor al die duinbewoners
die elders moesten wijken. Een
nieuwsgierig konijn dat met zijn
grappige kop vanonder de duin
doorns gluurt, een vuurvlindertje
dat tussen de watermunt van
bloem naar bloem dartelt en nu
en dan een zilvermeeuw die-
hoewel zeeschuimer van huis uit-
af en toe even het duin over
steekt. We zijn beland in de
Kievittepolder.
De West-Zeeuws-Vlaamse duinen
zijn waarschijnlijk de meest
kunstmatige van ons land. Bijna
allemaal zijn ze ontstaan door
overstuiving van eerder door de
mens aangelegde zeedijken.
De duinen van de Kievittepolder
vormen op die regel één van de
schaarse uitzonderingen. Dit
gebied is ontstaan doordat op een
verdronken deel van de aangren
zende Oudelandse polder een
duinregel opwaaide, zodat een
stuk schor geleidelijk afgesloten
raakte van de zee.
Zoals meestal zal het ook hier
wel een schaapherder geweest
zijn die als eerste zijn brood
verdiende op het nieuw ontstane
land. Zeker nadat de duinen zo
hoog waren opgestoven dat de
zee nog maar af en toe binnen
drong moeten het ideale weide
gronden geweest zijn. Uit die tijd
moet ook wel de naam Kievitte
polder stammen, want onze
weidevogel nummer één voelt
zich nergens beter thuis dan op
weiden waar afgegraasde stukjes
afwisselen met drassige poeltjes.
Beweiding bleef eeuwenlang de
enige menselijke aktiviteit in het
gebied. Al voor de Tweede
wereldoorlog verscheen echter de
rekreant op het toneel: in de
duinen werd een hotel gebouwd.
Tijdens de oorlog stond het duin
op zijn kop. Aan alle kanten
werden bunkers gebouwd en
dwars door het gebied werd een
betonpad aangelegd. Weinig
wandelaars zullen dit idyllische
nachtegalenpad nog in verband
brengen met de Duitse weer
macht. De struiken aan weers
kanten wemelen van leven.
Groenlingen hebben er hun nest
in de rozestruiken en kneutjes
vliegen in gezellig knutterende
groepjes af en aan. En bij een
avondwandeling klinkt er inder
daad de heldere slag van de nach
tegaal, af en toe vermengd met de
sombere roep van een ransuil of
het verdragende gekwaak van de
boomkikker.
In de jaren zestig kwam ook hier
de rekreatie-ontwikkeling in een
stroomversnelling. Het oostelijk
deel van de Kievittepolder werd
in snel tempo volgestampt met
De roodborsttapuit is
in de Kievittepolder
nog steeds een
geregelde broedvogel.
8
