elen, zoals de
illetjes bij Nisse,
narkeren de
I taatsen waar
oeger een
j kdoorbraak is
weest.
komen. We hebben bijvoorbeeld
een wandeltocht georganiseerd
,,loop mee tegen de WOV",
waarbij we de mensen hebben
laten zien waar de brug precies
zou komen. Verder hebben we
raadsvergaderingen en vergade
ringen van de Provinciale Staten
bijgewoond. Éénmaal hebben
we spreekrecht aangevraagd en
gekregen: twee leden van onze
vereniging hebben toen een
speech gehouden in Zeeuws
kostuum.
Fort Ellewoutsdijk hebben we
gebruikt om de prijsuitreiking
van een door ons georgani
seerde kindertekenwedstrijd te
houden. Dit in combinatie met
een oude ambachtenmarkt."
Margot lacht als ze vertelt over
de dag dat de koningin 25 jaar
getrouwd was. „Ze had de men
sen opgeroepen om op die dag
bomen te planten. Wij hebben
op die dag een lindeboom
geplant, exact in het midden van
het tracé. Zo van: dit is onze
grens. De foto's die daarvan
gemaakt zijn hebben we opge
stuurd naar koningin Beatrix."
Waarom vecht iemand tegen de
WOV?
Heeft Margot persoonlijke
redenen?
M.B.: „Ik ben heel erg verknocht
aan dit landschap. De rust, de
stilte, de ganzen die je hier over
hoort komen. Bovendien wordt
het hier nog echt donker. In een
stad is de duisternis nooit hele
maal compleet als gevolg van
allerlei soorten verlichting; hier
zie je 's nachts echt helder de
sterren. Schitterend."
Enthousiast vertelt ze dat ze het
heerlijk vindt dat er hier niet
zoveel mensen zijn.
„Vanmorgen nog ben ik op de
fiets naar Driewegen gegaan. Op
de heenweg ben ik niemand
tegengekomen en op de terug
weg een vrouw met een hondje.
Ik wil de natuur beleven en niet
andere mensen.
En dan 's zomers! Alle geuren
van de natuur: de kruidige
geuren langs de dijken en de
gewassen die je ruikt bij het land
van de boer."
Ze kijkt naar buiten en gaat
verder: „Ik vind het zo belangrijk
om alle stukken natuur intact te
laten. Neem de inlaag hier bij
Ellewoutsdijk, een heerlijk stilte-
gebied en rustgebied voor
broedvogels, dat moet gewoon
zo blijven. Ik vind het ook erg
als terreinen of gebouwen van
cultuurhistorische waarde ver
pest worden. Alles is zo mooi in
zijn oorspronkelijke vorm, maar
het lijkt wel alsof er niets karak
teristieks overblijft. We moeten
de natuur niet verder in de war
brengen dan ze nu al is.
Dan houdt ze het niet meer bij.
Wat te denken van al die kieviten
die een bepaald broedgebied
hebben en daar het jaar daarna
niet meer terecht kunnen omdat
er iets is veranderd? Zo wordt de
natuur een chaos."
We praten nog even verder over
het verloren gaan van de varië
teit in het hele Nederlandse land
schap. Mij is nu in ieder geval
duidelijk, waarom ze lid is van
de actiegroep. Ik vraag haar of
het comité momenteel nog
bestaat.
„Onze groep is niet opgeheven.
Er is inmiddels een coördineren
de groep voor de verschillende
verenigingen tegen de WOV die
als het ware de boel in de gaten
houdt. De beslissing in Den
Haag is genomen, maar ik vind
dat we ons goed geweerd
hebben. Als er weer actie te
voeren valt dan zijn we er bij."
Tot slot mijn vraag hoe ze de
toekomst ziet: met of zonder
WOV?
„Uiteraard hoop ik dat de ver
binding er niet komt en als ik
eerlijk ben denk ik, dat er niet
voldoende financiële middelen
zijn om het projekt te bewerk
stelligen. En als t'ie er dan toch
moet komen waarom dan niet
over 25 jaar? Het lijkt wel alsof
deze generatie alles af wil maken,
alsof alles zo snel mogelijk moet
gebeuren.
Straks kan het ook nog, er is al
zoveel veranderd."
Na het interview loop ik via haar
tuin naar de straat. De tuin ligt er
natüürlijk natuurlijk bij. Ik geniet
nog even van de welput, de
fazant in de tuin en van het uit
zicht.
Wat een rust!
17
