Uit het beheer
de zee dacht er het
hare van
Als ik heel eerlijk ben moet ik
toch echt zeggen dat ik mensen
af en toe niet helemaal begrijp.
Enkele dagen voor 10 december
1992 had ik mijn invloed ten
volle benut. Mede dankzij de
wind voelde ik me zeer in m'n
nopjes en genoot van de woeste
golven die ik veroorzaakte en
van mijn zachte wollige schuim-
kraagjes die schoorvoetend hun
weg zochten over het vochtige
zand. Eén ding had ik me echter
voorgenomen: ik wilde kijken
wat er achter de duinenrij lag
die mij al enige tijd de doorgang
belette en stoïcijns bleef onder
mijn tomeloze energie.
Gelukkig voelde ik hoe de
duinen hun weerstand verloren
en hoe mijn schurende, beu
kende en drammende kracht
hun overgave afdwong. Het was
me gelukt. Ik was erdoor!
De rust en onaangetastheid van
het achterliggende gebied
maakte dat ik mijn wilde ver
overingsplannen liet varen en
met strelende en koesterende
aanrakingen heb ik schuchter
het gebied bestast.
Ik genoot. Maar mijn geluks
gevoel leek slechts een vage
aanraking van een toverfee te
zijn geweest; het gat dat ik had
gemaakt werd weer opgevuld
met zand, waartegen ik slechts
speelse stootjes kon geven.
Op dat moment reikte mijn
kracht niet verder. Aan de
zandige hindernis was ik
spelenderwijs weer gewend
geraakt, maar de twee gele
machines die neergezet werden
brachten een vage angst in mij
teweeg. Vooral die ene met die
grote schep.
Geen dichter of gerenommeerd
schrijver zou mijn verbazing met
de juiste lading kunnen weer
geven bij de gebeurtenissen op
10 december 1992. 's Morgens
rekte ik me lekker uit en daarna
voelde ik me afwisselend wild
en rustig. Een bekend soort
Onder grote
belangstelling wer i I
op 10 december dt j
slufter op Neeltje
Jans officieel met tie
zee verbonden.
Staatssecretaris
Gabor en Gedepu
teerde Mevrouw
G. de Vries-Homm<:5 l
groeven met
graafmachines de
opening in de
duinenrij. Voorzitter I
Winsemius van
Natuurmonumenten I
en Zeeuws land
schap-voorzitter
Vogel keken toe.
Tijdens een storm
op 11 november w as
de slufter al
doorgebroken en
overstroomd maar I
met de aanleg van I
een provisorisch
dijkje werd de zee
nog even buiten do I
deur gehouden tot I
het moment van d I
officiële opening.
voorgevoel. Een belangrijke
gebeurtenis wellicht? Ik wist niet
of ik bang moest zijn of
opgelucht.
In de verte zag ik vlaggen wap
peren en om een uur of elf
kwam er een aanzienlijke groep
mensen aan die blijkbaar pas
hadden gezet richting de
machines. Eenmaal aangekomen
bleven ze daar een beetje in de
buurt drentelen en ongeveer 4
of 5 mensen beklommen de
gele monsters van staal.
En toen?? Even dacht ik dat ik
van pure schrik eb zou worden,
maar mijn nieuwsgierigheid
won het. Wat nu? De grote
schep haalde het enige dagen
geleden gestorte zand weg!
Daar moest ik bij zijn en snel.
Het nam enige tijd in beslag
maar geleidelijk aan kon ik
weer richting het gebied waar ik
enkele dagen van afgesloten
was geweest. Opgelucht haalde
ik adem.
Waarom het allemaal zo moest?
Vraag het niet aan mij. Ik heb in
ieder geval enkele mensen natte
voeten bezorgd en het moet me
van het hart: dat maakte mijn
dag weer enigzins acceptabel.
Want waar bemoeien mensen
zich mee?
Ik kom er zelf wel!
20
