Landschapsarchitect Nico d<f
door Mieke van der Jagt
Het enfant terrible van de landschaps
architectuur? Als je hem zo noemen wilt kan
dat Nico de Jonge weinig schelen. Tja, zijn
meningen zijn weieens als controversieel
bestempeld en zeker: hij was het lang niet
altijd met iedereen eens, al helemaal niet
met zijn vakbroeders. „Maar ik hou aan
mijn mening vast omdat ik het nog steeds
de beste vind. Ik geef mijn opvattingen
graag voor betere maar serieus: wat ik
gedaan heb daar sta ik nog steeds achter".
En Nico de Jonge is niet de enige die
tevreden is over de landinrichtings
plannen, die hij gedurende een lange
loopbaan bij Staatsbosbeheer en als
hoogleraar in Wageningen maakte.
De Oeuvreprijs van het Fonds
Beeldende Kunst, Vormgeving en
Bouwkunst werd onlangs zijn deel.
FFet juryrapport maakt gewag van de
heldere stucturen in zijn ontwerpen,
waarin natuur en mens beide een
ruime plaats krijgen. „Geen wonder,
de mens is deel van de natuur, een
dominant deel, mag ik wel zeggen.
Als je de mens uit de natuur gaat
zitten denken, komt er van je plannen
niks terecht. De mens is een geget en
in ieder landschap en daarom in al
mijn ontwerpen".
„In de samenhang van ecologie en
economie ligt de kracht van De
Jonges plannen", schreef de jury.
„Zo kun je het ook zeggen maar het
blijft gebaseerd op een heel eenvoidig
uitgangspunt: cultuur en natuur moet
je niet scheiden, die bloeien allebei op
hun mooist bij elkaar in de buurt.
Toch erg leuk dat die kunstjongens
dat ook zien. Ik vind het wel prach
tig. Mijn collega's hadden iedereen,
vooral zichzelf, die prijs gegund,
behalve mij. Dat ik 'm krijg bewijst
niet mijn gelijk, want dat bestaat niet
in dit vak, maar wel dat ik toch niet
de enige ben die die overtuiging is
toegedaan.
"De waardering voor zijn werk kan
niet nieuw zijn voor Nico de Jonge,
want in de jaren na de oorlog hielp
hij zo'n beetje de hele Delta vorm-
"Er is overal wel plaats voor bos"
6