Eén jaar bezoekerscentrum
Door Diny de Putter
Op 3 december 1996 werd het
bezoekerscentrum Saeftinghe geopend.
Na één jaar geeft assistent beheerder
Diny de Putter de eerste ervaringen
weer. Vanaf de stormachtige
omstandigheden bij de opening tot aan
de eerste totaaltelling van het
bezoekersaantal.
Het is alweer bijna om, dat eerste
jaar. Wat gaat dat snel. Vorig jaar om
deze tijd waren we druk bezig met
het regelen van de officiële opening.
Dat viel nog niet mee. Want er was
nog niets klaar. De vloer mislukte een
paar keer en de inrichting dreigde
niet op tijd klaar te zijn. Maar ook
hier geldt het gezegde: Alles komt
goed. De tijd ging verder. De uit
nodigingen werden verstuurd en op
de dag voor de opening werd alles
nog eens goed schoongemaakt.
Op 3 december stormde het vreselijk.
Een oude legende zegt ons dat dat
voorspoed brengt. De goden zijn ons
welgezind en laten dat weten door
wind. Voor de aankomst van de
Commissaris van de Koningin van
Zeeland, Dhr. Van Gelder, liepen we
nog even alles na. Tot onze grote
schrik zagen we dat de grote groene
schijf, de trots van het bezoekers
centrum, leeg liep. Overal lag een
olieachtig goedje, wat maar moeilijk
te verwijderen viel en bovendien aan
de handen bleef zitten. We moesten
toch openen dus besloten we de boel
te laten voor wat hij was en gingen
voor de koffie zorgen. Ook dat ging
fout, zodra we de koffiezetapparaten
aanzetten, sprongen de stoppen en
viel alles stil. Ook de microfoons. Ge
lukkig hadden we Peter, die dat kon
repareren. En we gingen van start.
Alle begin is moeilijk. Zo ook in het
Bezoekerscentrum Saeftinghe. Er is
veel apparatuur waar we geen ver
stand van hebben geïnstalleerd. Ook
voor de bouwer waren er dingen bij
die hier voor het eerst gebruikt wer
den. Dus ging er nog wel eens wat
mis en moesten we vaak improvise
ren. We hadden ook geen idee hoe
het publiek omging met de tentoon
stelling. We kwamen voor verrassin
Tegenover bet bezoekerscentrum is een plankierroute door het schor aangelegd. maar
individuele bezoekers met het gebied kunnen kennismaken.
gen te staan, zoals: zand tussen de
knopjes. Daardoor kwam alles vast te
zitten. Hengels die in elkaar draaien.
Soms zo erg in de knoop dat de
snoertjes kapot getrokken werden.
Krasjes op het glas boven de nesten
in de vloer. Daardoor blijven de
lichten branden terwijl ze uit horen te
zijn. Allemaal dingen die in de loop
van de tijd naar boven kwamen. En
zo gebeurde er nog veel meer.
Het bezoekerscentrum is een doe-
centrum. Het is een prachtig stuk
werk wat weergeeft wat er te vinden
is in de schorren en slikken van Het
Verdronken Land van Saeftinghe. En
dat is heel wat. Bij het binnenkomen
geeft het gebouw de indruk van lucht
en ruimte. Het ruwe terrein wordt
weergegeven in het geulenpatroon
van de exhibits en de vormen van de
vloer. De Vogels, nesten, planten, een
stukje geschiedenis, vondsten, drijf
zand, eb en vloed, vissen, van alles is
er.
Veel bezoekers
Er kwamen bezoekers. Vlak na de
opening nog niet zoveel, maar het
was ook winter. De pers kwam ook
eens kijken en schreef leuke en min
der leuke stukken in de kranten. Daar
kwam het publiek ook op af. Zeker
op de minder leuke. Geen betere
publiciteit dan negatieve publiciteit.
Naar mate het weer warmer werd,
nam de belangstelling toe. Het be
zoekerscentrum werd over het alge
meen als een positieve aanwinst in
deze streek ervaren.
We hebben in het bezoekerscentrum
een gastenboek. In dat boek staan de
indrukken die de bezoekers opdoen.
Zowel van het bezoekerscentrum als
van de excursies. Het is leuk om dit
boek te lezen. De reacties: "Het is
een waar genoegen, heel leerzaam,
mooi, we komen nog eens terug"
vinden we. Maar ook: "Wat een
mooie vloer" en "Wat is dat voor
dialect" Als er iets kapot is staat dat
er ook in en scholen schrijven meestal
over de modder en de geulen, want
wat is er leuker voor een mens van de
leeftijd van 12-22 om in de modder
18