Eén jaar bezoekerscentrum Door Diny de Putter Op 3 december 1996 werd het bezoekerscentrum Saeftinghe geopend. Na één jaar geeft assistent beheerder Diny de Putter de eerste ervaringen weer. Vanaf de stormachtige omstandigheden bij de opening tot aan de eerste totaaltelling van het bezoekersaantal. Het is alweer bijna om, dat eerste jaar. Wat gaat dat snel. Vorig jaar om deze tijd waren we druk bezig met het regelen van de officiële opening. Dat viel nog niet mee. Want er was nog niets klaar. De vloer mislukte een paar keer en de inrichting dreigde niet op tijd klaar te zijn. Maar ook hier geldt het gezegde: Alles komt goed. De tijd ging verder. De uit nodigingen werden verstuurd en op de dag voor de opening werd alles nog eens goed schoongemaakt. Op 3 december stormde het vreselijk. Een oude legende zegt ons dat dat voorspoed brengt. De goden zijn ons welgezind en laten dat weten door wind. Voor de aankomst van de Commissaris van de Koningin van Zeeland, Dhr. Van Gelder, liepen we nog even alles na. Tot onze grote schrik zagen we dat de grote groene schijf, de trots van het bezoekers centrum, leeg liep. Overal lag een olieachtig goedje, wat maar moeilijk te verwijderen viel en bovendien aan de handen bleef zitten. We moesten toch openen dus besloten we de boel te laten voor wat hij was en gingen voor de koffie zorgen. Ook dat ging fout, zodra we de koffiezetapparaten aanzetten, sprongen de stoppen en viel alles stil. Ook de microfoons. Ge lukkig hadden we Peter, die dat kon repareren. En we gingen van start. Alle begin is moeilijk. Zo ook in het Bezoekerscentrum Saeftinghe. Er is veel apparatuur waar we geen ver stand van hebben geïnstalleerd. Ook voor de bouwer waren er dingen bij die hier voor het eerst gebruikt wer den. Dus ging er nog wel eens wat mis en moesten we vaak improvise ren. We hadden ook geen idee hoe het publiek omging met de tentoon stelling. We kwamen voor verrassin Tegenover bet bezoekerscentrum is een plankierroute door het schor aangelegd. maar individuele bezoekers met het gebied kunnen kennismaken. gen te staan, zoals: zand tussen de knopjes. Daardoor kwam alles vast te zitten. Hengels die in elkaar draaien. Soms zo erg in de knoop dat de snoertjes kapot getrokken werden. Krasjes op het glas boven de nesten in de vloer. Daardoor blijven de lichten branden terwijl ze uit horen te zijn. Allemaal dingen die in de loop van de tijd naar boven kwamen. En zo gebeurde er nog veel meer. Het bezoekerscentrum is een doe- centrum. Het is een prachtig stuk werk wat weergeeft wat er te vinden is in de schorren en slikken van Het Verdronken Land van Saeftinghe. En dat is heel wat. Bij het binnenkomen geeft het gebouw de indruk van lucht en ruimte. Het ruwe terrein wordt weergegeven in het geulenpatroon van de exhibits en de vormen van de vloer. De Vogels, nesten, planten, een stukje geschiedenis, vondsten, drijf zand, eb en vloed, vissen, van alles is er. Veel bezoekers Er kwamen bezoekers. Vlak na de opening nog niet zoveel, maar het was ook winter. De pers kwam ook eens kijken en schreef leuke en min der leuke stukken in de kranten. Daar kwam het publiek ook op af. Zeker op de minder leuke. Geen betere publiciteit dan negatieve publiciteit. Naar mate het weer warmer werd, nam de belangstelling toe. Het be zoekerscentrum werd over het alge meen als een positieve aanwinst in deze streek ervaren. We hebben in het bezoekerscentrum een gastenboek. In dat boek staan de indrukken die de bezoekers opdoen. Zowel van het bezoekerscentrum als van de excursies. Het is leuk om dit boek te lezen. De reacties: "Het is een waar genoegen, heel leerzaam, mooi, we komen nog eens terug" vinden we. Maar ook: "Wat een mooie vloer" en "Wat is dat voor dialect" Als er iets kapot is staat dat er ook in en scholen schrijven meestal over de modder en de geulen, want wat is er leuker voor een mens van de leeftijd van 12-22 om in de modder 18

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Landschap | 1997 | | pagina 18