De Slikken van de Heen.
Slikken van de Heen konden deze
beantwoorden aan de hand van de
informatie die ze onderweg bij de
posten op zouden doen. Bij terug
komst in de tent kon men nog een
vogelgeluiden-quiz doen. Elke deel
nemer ontving een kleine attentie
van de Stichting Het Zeeuwse Land
schap. Ik vertrok om 9 uur met post
4 in mijn auto over de Blokkendam
om bij het laatste toegangshek dat
naar de veekraal op de Beukelenberg
leidt, mijn auto te laten staan en
bepakt en bezakt het terrein in te
trekken. We kregen per post een
parasol mee, tegen de regen of de
zon, al naar gelang het weer zich zou
ontwikkelen. Ik had ook een stoeltje
mee en een telescoop, mijn verre
kijker, een rugzak met vogelboeken
en een thermoskan koffie. Ik zou
mijn spullen bij de plaats van mijn
post laten liggen, om met post 4
richting het vlot te lopen en de route
daarheen opnieuw uit te zetten.
Ik droeg de parasol en de rotan
stokjes waarmee we de route zouden
markeren.
Steeds moesten we terug, omdat er
weer een kreek te diep was voor de
oversteek.
Toen al kwam ik er achter dat ik
totaal geen conditie had, ik hijgde
als een molenpaard, het was veel te
warm voor zo'n survivaltocht.
Tot overmaat van ramp bleek dat de
normale route niet meer mogelijk
was, we moesten dezelfde weg terug.
Post 4 zou alvast vooruit gaan, ik
hoefde de bamboestokjes maar te
volgen, dan kwam ik makkelijk weer
bij mijn post terug. Bamboestokjes
zijn geel van kleur, net als Duinriet,
dus ai na twee stokjes was ik de rest
kwijt.
Daar stond de natuurgids, midden in
de bush, helemaal alleen en nu al
totaal de weg kwijt. Op goed geluk
ging ik lopen, kreek in, kreek uit,
geen bamboestokje meer te beken
nen. De GSM die we voor deze dag
ter beschikking hadden, lag in mijn
rugzak op mijn post, dat was pas
handig. En toen ineens stond ik stil
en keek om mij heen, ik werd rustig
en zag de overweldigende natuur
van dit gebied. Ik ben op een kreek
rug gaan zitten en genoot van mijn
omgeving, de prachtige kleuren van
het gele duinriet, de bruine adelaars
varen en het heldere water in de
kreek. In de doodse stilte liep er op
eens een ree aan de overkant van de
kreek. Ik kwam in de verleiding om
hier te blijven zitten, maar dat kon
niet, want ik moest terug naar mijn
post.
Ik richtte mijn post in aan de rand
van het Volkerak. Verborgen in de
struiken, onder mijn parasolletje met
de vogelkijk-telescoop zat ik waar
schijnlijk op het mooiste plekje van
dit gebied. Mijn dag kon niet meer
stuk en nou maar wachten op de
eerste doorzetters.
Afwachten
Ik zat klaar om 10.30 uur. Om 11.30
uur belt post 3. "Peter, hoe gaat het,
zit je goed? Heb je al bezoekers ge
zien?" Nee, dat kon nog niet, de eer
sten waren pas om 10.00 uur gestart
bij de tent aan het begin van de
Blokkendam. Zo snel loopt niemand,
het is geen cross country. Het zon
netje kwam even door, een prachtig
helder uitzicht over het water, in de
verte vloog er een zestig tal lepe
laars op, nadat een bruine kiekendief
hen schrik had angejaagd. Vlakbij zat
een bijna geheel witte buizerd, die ik
in eerste instantie aanzag voor een
visarend. Op het water dreven futen
en krakeenden, met de kop in de
veren, rustig slapend, hoewel er al
tijd één oog open is om de boel in
de gaten te houden. Een lekker kop
je koffie van thuis meegenomen,
smaakte hier nog beter dan thuis.
Om 12.00 uur belt de GSM. Of er al
mensen bij mij aangekomen zijn? Ik
wil eerst een grapje maken, door te
zeggen, dat ik helemaal niet op men
sen zit te wachten, het kan mij niet
rustig genoeg zijn, daar op dat mooi
ste vogelkijkplekje van Zeeland.
Maar ik hoor iets van ongerustheid
in de vraag. Er zijn al heel wat men
sen gepasseerd bij post 3, dus moe
ten e, p weg zijn. Ik bel
met post 4 en vraag of er al mensen
per vlot de kreek over.
met het vlot over zijn gevaren. Nou
dat bleek toch moeilijker te zijn dan
verwacht. De eerste man die het vlot
op ging, kwam niet verder dan het
midden van de kreek, toen het touw
geheel in de knoop raakte, het lukte
hem de knoop te ontwarren en
samen met de post het trekmecha-
nisme iets te verbeteren. Deze eerste
bezoeker van die dag, een aardrijks
kundeleraar, kreeg de smaak van het
overvaren te pakken en bleef gedu
rende de hele dag mensen overzet
ten. "Who pays the ferry man" heeft
de bezorger van de lunchpakketjes
voor de gidsen gedacht, want hij gaf
het lunchpakketje, bedoeld voor Jan
de Geomorfologist, aan de aardrijks
kundige veerman.
Onvergetelijk
Eindelijk om 13.00 uur toen men al
bijna een reddingsexpeditie wilde
uitsturen, kwamen de eerste bezoe
kers bij mijn post aan. Naar vogels
werd er bij mij niet gekeken, men
wilde zijn verhaal kwijt over deze
tocht der tochten. Ze waren nat, het
water sopte in hun laarzen, moe en
verhit, maar hadden nog nooit zo'n
mooie natuurtocht gelopen. Ze dron
ken limonade uit mijn voorraad en
sommigen maakten dankbaar gebruik
van mijn stoeltje om even bij te ko
men. Van te voren hauden we afge
sproken om oudere mensen en men
sen met kleine kinderen deze tocht
te ontraden.
Maar gedurende de verdere dag kwa
men er mensen langs met hele jonge
kinderen, die zelf de tocht hadden
