LAm}i
Jonge boeren
zwaluwen in hun
nest boven op
een lamp in het
verkleedlokaal
(Chiel Jacobusse)
Levende attractie
bezoekerscentrum
Saeftinghe
In 1999 waren diverse boerenzwaluw
paren op zoek naar een geschikte
broedplaats tegen het bezoekers
centrum van Het Verdronken Land van
Saeftinghe. Helaas bood het bezoekers
centrum weinig geschikte mogelijk
heden waar de zwaluwen het uit klei
vervaardigde nest op of tegen konden
bouwen. Slechts één paar wist met pijn
en moeite een nest te bouwen op een
lamp boven het verkleedlokaal. Op
circa 50 centimeter boven de hoofden
van de vele bezoekers die tijdens de
zomermaanden gebruik maken van het
verkleedlokaal wist het zwaluwpaar
met succes de jongen groot te breng
en. Voor aankomend broedseizoen zijn
zes kunstnesten besteld die op ge
schikte plaatsen tegen het bezoekers
centrum opgehangen zullen worden.
Hopelijk keert deze succesvolle attrac
tie vanaf mei terug naar het bezoekers
centrum om alhier velen te laten ge
nieten van hun gezellige aanwezigheid.
Alex Wieland
Majestueuze zeearenden
brengen bezoek aan het
Verdronken Land van
Saeftinghe
De zeearend is de grootste roofvogel
van Noord-Europa. Lange tijd ging het
zeer slecht met de vogel die in de
volksmond vanwege het silhouet en de
grootte (spanwijdte 200-240 cm) ook
Zeearend boven Saeftinghe
(Alex Wieland)
wel de vliegende deur genoemd wordt.
Door vervolging en vernietiging en
vervuiling van de leefbiotoop daalde
het aantal broedende paren enorm.
Recent is door beschermingsmaat
regelen het aantal broedparen weer
toegenomen: ze broeden momenteel in
Scandinavië, Denemarken en Duitsland.
In de winter verblijven er regelmatig
enkele zeearenden in ons land. Grote
aaneengesloten moerasgebieden als de
Oostvaardersplassen en het Lauwers
meer zijn de traditionele plaatsen waar
gedurende langere tijd achtereen zee
arenden verblijven. Meestal gaat het
hier om jonge exemplaren, want deze
vertonen meer zwerfneigingen dan de
oudere exemplaren. De zeearenden zijn
pas na circa vijf jaar volwassen. In het
Verdronken Land van Saeftinghe wordt
bijna jaarlijks een zeearend gesigna
leerd, het gaat hierbij echter meestal
om een overtrekkend exemplaar.
Door de zuidwestelijke ligging van
Saeftinghe bereiken minder zeearenden
dit gebied dan de meer noordelijk en
dichterbij de broedgebieden gelegen
traditionele overwinteringsgebieden in
ons land. In oktober 1999 stond er
echter enkele dagen achter elkaar een
harde oostenwind die enkele zee
arenden richting Zeeland blies. Op
diverse plaatsen in Zeeland werden
door oplettende vogelaars overvlie
gende zeearenden gemeld. Vanaf eind
oktober verbleven er ook twee in het
Verdronken Land van Saeftinghe.
Toen de vogels enkele dagen in het
schorrengebied verbleven en vrij honk
vast waren, is het nieuws via de media
(radio, televisie, krant en vogellijn)
verspreid waardoor naar schatting meer
dan duizend geïnteresseerde natuur
liefhebbers hebben kunnen genieten
van deze indrukwekkende roofvogels.
Met een telescoop en een beetje geluk
kon je ze overdag zien jagen boven
het schor om ze vervolgens tegen de
avond naar de slaapplaats in een
tegen het Verdronken Land van Saef
tinghe gelegen bosje te zien vliegen.
De zeearenden hadden het goed naar
de zin in het Verdronken Land van
Saeftinghe, want vanaf half december
verbleven er zelfs vier zeearenden
tegelijk. Met een beetje geluk blijven
ze nog tot eind februari aanwezig.
Alex Wieland
In Memoriam
Ir. Lau Eelkema
Op 21 januari 2000 overleed op
82-jarige leeftijd ir. L. Eelkema;
voormalig lid van het dagelijks be
stuur en tot aan zijn dood lid van
de Stichtingsraad van Het Zeeuwse
Landschap.
Lau Eelkema was van 1982 tot 1987
voorzitter van onze Stichting. Als
zodanig bewaren wij heel goede
herinneringen aan Eelkema. Hij was
een aimabel mens die sterk be
trokken was bij de organisatie en
bij de medewerkers.
Als bestuurder had Eelkema een
groot netwerk aan contacten, over
gehouden aan de periode dat hij
Hoofdingenieur-directeur voor de
Landinrichting in Zeeland was.
Maar ook bij het uitvoerend werk
leefde Eelkema intens mee. Hij was
present als er vrijwilligers kwamen
snoeien, maar ook bij tal van ex
cursies en in de Week van het
Landschap was hij van de partij. Uit
het bos van Landlust nam Eelkema
vaak een blok hout mee om te
bewerken. Houten asbakken, een
voorzittershamer en verschillende
andere voorwerpen die Eelkema
maakte hebben nog steeds een
plaatsje op het hoofdkantoor. Als
blijvende herinneringen aan een
sympathieke voorzitter en een warm
mens. Dat hij ruste in vrede.
Chiel Jacobusse
