Hou ik nog van mijn
Zeeuwse landschap?
D.oo r„A a cUde> K» Ie r.
Historisch geograaf Aad de Klerk geeft ziin visie op de ontwikkelingen in een deel van
het Walcherse landschap. Fietsend over wat is over gebleven van oude 'padjes' rond
Middelburg mijmert hii over het veranderende landschap. Het - soms wat treurige -
verslag van een fietstocht vanuit Middelburg door 'de tuin van Walcheren' langs oude
dorpen en watergangen.
Ter Hooge: een fraai
stukje oorspronkelijk
Walchers landschap.
geplant die het parkachtige karakter
van dit stadsrandgebied versterken.
Het geheel moet het beeld oproepen
van het vroegere Walcheren, vóór
de inundatie en de daarop volgende
rigoureuze her- en ruilverkaveling,
maar het is de vraag of elke bezoeker
zich dat realiseert. De nieuwe situatie
is zeker geen getrouwe reconstructie
van de vroegere; de heggen zijn niet
één op één geplant op plaatsen waar
ze eertijds stonden. Sterker nog:
rondom Ter Hooge laat de voor
oorlogse kaart nauwelijks heggen
zien. Maar, mooi wordt het wel!
Wat aan de ene kant van de Breeweg
waar Ter Hooge ligt, wordt terug-
gegéven, lijkt aan de andere kant van
de weg te worden teruggenomen.
Rondom Pitteperk. de zorgboerderij
van waaruit het agrarische deel
van het landgoed extensief wordt
beheerd, en ook op andere plaatsen
langs de Breeweg, oogt het landschap
steeds grootschaliger. Is dit mis
schien een vorm van wat tegenwoor
dig wisselgeld heet?
Padjes op Walcheren
Fietsen over de Meinersweg is
vandaag de dag niet altijd een
onverdeeld genoegen. Het verbod
om hier auto te rijden anders dan
als bestemmingsverkeer, wordt
massaal genegeerd. Voorheen was
dit deel van het eiland, zeker 's
winters, alleen te voet bereikbaar,
via een net van smalle 'padjes', met
planken over ettelijke sloten. Met
de naoorlogse herverkaveling zijn
deze 'padjes' verdwenen, ook al had
Jac.R Thijsse nog in 1939 geadvi
seerd: 'In stand houden, desnoods
uitbreiden', want deze voetpaden
'geven op Walcheren ongeloofelijk
mooie wandelgelegenheden'. Het
is dan ook onbegrijpelijk dat van
de weinige overgebleven binnen
doorverbindingen er nog in recente
tijd een enkele kon verdwijnen. Zo
kon je tot voor kort binnendoor
vanaf de Breeweg via de 'Baene
nae Ko Simonse' doorsteken naar
de Meinersweg ter hoogte van de
vliedberg, de zogenoemde Berg van
Het was in 2000 dat ik in dit tijd
schrift. onder het motto 'Ik hou van
mijn Zeeuwse landschap', mijn liefde
voor een speciaal stukje Zeeuws -
in dit geval: Walchers - landschap
heb verklaard. Nog altijd hoort
het toen beschreven ommetje tot
mijn favorieten: de Breeweg vanuit
Middelburg richting Koudekerke,
de Meinersweg, Hoogelandseweg,
Walcherseweg/Seisweg en de
Laurens Stommesweg, maar wat ik
tegenwoordig op die route zie. stemt
me soms ook wel treurig. Het doet
me steeds vaker afvragen hoe lang ik
nog van dit speciale stukje Zeeuws
landschap zal blijven houden. En dan
denk ik nog niet eens aan de plannen
die dit gebied aan de rand lijken te
bedreigen.
De tuin van Zeeland
Op sommige plaatsen wordt het
landschap steeds aantrekkelijker.
Dat is bijvoorbeeld zeker het geval
rondom Ter Hooge. Daar werden,
dankzij het project 'De Tuin van
Zeeland', heggen en solitaire bomen
