Ill'
"A
mm
Toen ik verder kon studeren heb ik getwijfeld
tussen de kunstacademie en de opleiding voor
architectuur. Ik heb toch de keuze gemaakt
voor de Architectenopleiding in Delft. Nadat ik
geslaagd was, heb ik even als zelfstandige in
Wateringen gewerkt. Vervolgens ging ik werken
bij Architectenbureau Rothuizen en 't Hooft in
Goes. Sinds 1970 woon ik daar. In het Zeeuwse
heb ik veel verschillende gebouwen ontworpen,
zoals bouwwerken zonder woonbestemming,
een psychiatrisch ziekenhuis, gehandicapten
en bejaardentehuizen en veel bouwkundige
aanpassingen in de Middelburgse binnenstad. Na
problemen met mijn hart en een enorme burn-out
moest ik noodgedwongen stoppen met werken.
Toen was er weer tijd voor mijn oude passie: de
liefde voor het ruimtelijke van gebouwen en de
natuur.
In 1990 ben ik gestart met een opleiding vrije kunst
aan de Kunstacademie in Den Haag, een opleiding
met veel modeltekenen, stillevens weergeven,
maar ook ruimtelijke vormgeving. Vanaf die tijd heb
ik mijn pentechniek,'krassen', verder ontwikkeld.
Tot 2014 had ik een eigen atelier in Amsterdam.
Hier ontwierp en maakte ik, naast vele tekeningen,
ook ruimtelijke plastieken van metaal en klei.
In die jaren heb ik ook veel in het buitenland
getekend. In Berlijn was ik met het vastleggen
van veel openbare gebouwen op zoek naar de
aard van deze ruimten. In Frankrijk tekende
ik in de kathedralen van Amiens, Reims en
Chartres. Uiteindelijk ben ik definitief naar Goes
teruggekomen. Tot die tijd had ik met deze stad
een soort LAT-relatie. Tijdje hier, tijden daar.
Terug in Zeeland heb ik er de grote ruimtes leren
waarderen.
Ik probeer bij het tekenen een weergavetechniek
van de gebouwen of de landschappen te
ontwikkelen alsof ik zelf in die ruimten ben. Na vele
schetsboeken te hebben gevuld, kwam ik tot de
ontdekking dat ik dit kan realiseren door een soort
'fish eye'-registratie van de onderwerpen te maken.
Ik'knip'de te tekenen ruimte horizontaal en
verticaal in delen, zodat het oog het beter kan
bevatten. Met een grafische pen probeer ik, in
zwart/wit, de sfeer te vangen met een soort
krastechniek. Ik teken naar de realiteit, maar geef
niet de werkelijkheid weer. Ik corrigeer wat het oog
ziet, ik wijzig het perspectief! De verdwijnpunten
links en rechts, boven en onder, verander ik. Details
interesseren me overigens niet: de tekening moet
in één keer een totaalbeeld geven. Het moetje als
kijker het idee geven datje er middenin staatje er
één mee wordt. Datje de ruimte om je heen voelt.
Als ik bezig ben heb ik geen tijdsbesef meer. Ik
kruip helemaal in mijn onderwerp. Ik heb een
ontzettend blij, bijna dronken gevoel als ik de
ruimte op papier heb weergegeven zoals ik die
voelde. Dat kan de ruimte zijn van een gebouw,
maar ook in de natuur, zoals bijvoorbeeld bij de
welen bij Ovezande of's-Gravenpolder, de inlagen
bij Zierikzee of de polder bij Burgh-Haamstede.
Overigens teken ik geen personen of dieren in mijn
tekeningen, deze zijn niet blijvend, ik ervaar ze als
storend. Natuurlijk mislukt een tekening weieens,
dan ben ik droevig gestemd, alsof ik iets heb
verloren.
J. van den Boom is redactielid van zeeuwslandschap
Pagina 4 boven:
Valdijk
Pagina 4 links:
Koedijk
Pagina 4 links boek:
Noordeinde Kloetinge
Pagina 4 links:
Christiaan Keuiemans.
Brilletjesdijk 1
