KLEIN TAKHOUT
EEN PROBLEEM?
Elke beheersgroep krijgt regelmatig te maken
met de vraag, wat doen we met de dunne takken
die vrijkomen bij het knotten, snoeien van
fruitbomen, terugzetten van hakhout enz* De
gemakkelijkste, maar ook de meest milieu- en
natuuronvriendelijke oplossing is ter plaatse
verbranden, iets wat helaas veel voorkomt.
Uit milieu-oogpunt is verbranden slecht
vanwege de bijdrage aan luchtverontreiniging.
Bij het verbranden van dit nog levende, veel
water bevattende hout komen naast de
gebruikelijke verbrandingsproduktenzoals
koolzuur, Cdat mede verantwoordelijk is voor
het broeikaseffekt)door de onvolledige
verbranding, tevens de kankerverwekkende
pak's (polycyclische aromatische
koolwaterstoffen) vrij. Deze schadelijke
stoffen komen ook vrij bij het, om nog veel
meer redenen af te keuren, afbranden van
dijken, sloten en bermen.
Verbranden van klein takhout en natuurlijk
ook van dikke takken, is vanuit de natuur
gezien slecht omdat daarmee biologisch
materiaal vernietigd wordt.
Zeer veel insekten, paddestoelen en
bodemorganismen hebben tijdens hun
levenscyclus tenminste eenmaal dood of
vermolmd hout nodig; verbranding is daarom
verarming van de natuur in. Het verdient dan
ook aanbeveling in houtwallen, hakhoutbosjes
e.d. naast het dunne, ook wat dikker hout
achter te laten, dood hout hoort immers thuis
in een natuurlijk bos.
22
Niet verbranden dus, maar... wat dan?
De werkgroep landschapsverzorging Walcheren
(ULVU) die in haar 6-jarig bestaan gelukkig
nog nooit takken heeft moeten verbranden
heeft hiervoor de volgende oplossingen.
- Het waterschap Walcheren.
Doordat Walcheren gezegend is met een lange
duinkust, kan het waterschap daar heel wat
wilgetakken in kwijt voor het aanleggen van
windschermen, ter bevordering van
duinaangroeiBij grotere projekten (het
knotten van tientallen wilgen) zijn we dus
23
