Zwemparadijs
Naast zijn werk hee-ft Jan nog tal van
andere bezigheden. Hij leest graag
literatuur, bezoekt vrienden, fietst
veel en zwemt elke dag, ongeacht het
seizoen en de weersomstandigheden. En
dan niet in het subtropische
zwemparadijs, maar lekker (nou ja,
lekker...) in zee. Dat is gezond
volgens Jan, hij merkt dat hij
tegenwoordig minder vaak ziek is dan
voordat hij vier jaar geleden deze
gewoonte aannam. Douchen in een
onverwarmde flat vind hij trouwens
gruwelijker dan op een winterdag in
zee duiken. "Je moet jezelf wel eens
overwinnen", zegt hij, "zeker als er
een hoop mensen met dikke jassen aan
op het strand lopen en naar je kijken
de direkteur van het
asielzoekerscentrum in Goes, om na te
gaan of de bewoners van dat centrum mee
zouden kunnen werken in de
vrijwilligersgroepen. Dat kan wel, zei
de directeur, maar hij had geen hoge
verwachtingen over het aantal
asielzoekers dat zich aan zou melden.
Toch is er inmiddels een wachtlijst van
enthousiaste buitenlanders, omdat er
zich meer mensen hebben aangemeld dan
de vervoerscapaciteit toelaat. Een mooi
succesje dus.
Polen en Nigerianen
Over het algemeen zijn het gemotiveerde
medewerkers, deze asielzoekers. In het
begin waren er voornamelijk Polen, nu
werkt Jan ook samen met Nigerianen. De
communicatie is niet zo'n groot
probleem, meestal kunnen ze goed met
Engels overweg. Het is wel jammer dat
ze meestal maar kort bij de groep
kunnen blijven, een paar maanden
hoogstens. Maar dan zijn er weer
anderen.
"De S.L.Z. als organisatie spreekt me
wel aan vanwege de ideële doelstel
lingen" vertelt Jan. Hij sluit niet uit
dat hij zich na dit jaar betaald werken
weer als vrijwilliger beschikbaar
stelt. Maar het zou ook kunnen dat hij
dan vrijwilligerswerk wil doen bij een
andere organisatie, zoals bijvoorbeeld
het asielzoekerscentrum. Na een paar
jaar wil je wel weer eens wat anders,
24
vindt hij. Een vaste baan, dat is niks
voor hem. Hij is gewend zijn eigen
gang te gaan en wil dit ook zo houden;
is gehecht aan zijn vrijheid.
