Een man van de tijd
Interview met scheidend voorzitter H. Hietkamp
De Boom In 1-2003
Door Peter Maas en Karin Klip, medewerkers SLZ
SLZ is 20 jaar actief op het gebied van natuur- en landschapszorg in Zeeland. Je
kunt met recht spreken van een successtory gezien de groei die is doorgemaakt.
Het is de verdienste van velen binnen SLZ die op de een of andere manier hun
steentje bijdragen. Vandaag aan het woord een niet onbelangrijke, maar wel
bescheiden man: Voorzitter Hietkamp, die per 1 april van dit jaar de voorzitters
hamer overdraagt.
Hij heeft onder in de kast nog dossiers
staan uit de begintijd van de Stichting.
Een blauw kladvelletje van zijn
voorganger mevrouw van Montfrans,
met wat aantekeningen. Wat te doen
tijdens de oprichtingsbijeenkomst, toen
nog Stichting Landschapsverzorging
Zeeland. Besloten wordt een paar
lindebomen te planten bij de prachtige
boerderij van Nortier in Oostburg. De
burgemeester is er bij en ook mevrouw
Maris-Koster, de toenmalige
gedeputeerde. Het is allemaal uit de tijd
van voor Hietkamp. Hij verscheen pas
in 1989 op het SLZ-toneel, een
nieuwkomer in het 'groene netwerk'
maar wel iemand die in het Zeeuwse
zijn sporen reeds verdiend had.
Bent u van oorsprong een Zeeuw? zo
bijten wij de spits af, in de
veronderstelling dat dit een eenvoudige
openingsvraag is, maar daarin
vergissen we ons. "Dat mogen jullie zelf
beantwoorden" zo zegt hij nauwkeurig
formulerend, waaruit al snel blijkt dat we
een ervaren bestuurder voor ons
hebben. Geboren in 1934 in
Serooskerke op Walcheren en zijn
moeder was een Zeeuwse, maar de
naam Hietkamp komt van zijn vader uit
Enschede. Tot in 1943 woonde de
familie in Zeeland en verhuisde tijdens
de oorlog naar Rotterdam. Niet zo'n
gelukkige keuze, want Hietkamp maakt
daar als negenjarig jongetje de
hongerwinter mee als echt
'bleekneusje'. Samen met zijn zus en
honderden andere kinderen, wordt hij
uitgezonden naar Rozenburg, toen nog
een agrarisch eiland even ten
zuidwesten van Rotterdam en wordt
daar opgevangen door een
boerenfamilie. De ervaringen laten
sporen na en vormen de persoon
Hietkamp. "Ik heb suikerbieten gegeten,
dus je snapt wel dat ik het nog steeds
een heel onprettig idee vind wanneer
mensen zomaar eten weggooien. Uit
die tijd stamt ook mijn warme gevoel
voor de boerenbevolking".
Na de HBS wordt hij gemeente
ambtenaar in Capelle aan de IJssel en
gaat Sociologie studeren in Leiden. In
-8-
De Boom In 1-2003
de jaren zestig wordt als woonplaats
bewust voor Zeeland gekozen en hij
betrekt voor het Ministerie van
Maatschappelijk Werk een kantoor aan
de Koepoortstraat in Middelburg. Hij
krijgt te maken met een groot aantal
verschillende zaken zoals de
bijstandswet, gehandicaptenzorg en
minderhedenbeleid. Hij vormt als het
ware een doorgeefluik tussen het
ministerie, dat op landelijk niveau beleid
formuleert, en de regio. Later wordt hij,
tot aan de gemeentelijke herindeling
van 1997, burgemeester van Domburg.
Op de vraag wat hij mooi vindt aan
Zeeland noemt hij verschillende regio's:
de Zak van Zuid-Beveland, met al die
dijkjes en heggen, dat kleinschalige,
besloten landschap. Maar ook Tholen
heeft dat en natuurlijk ook Zeeuws-
Vlaanderen. Zijn eigen streek,
Walcheren, dat hij via verhalen van zijn
moeder nog kan herinneren van vóór de
inundaties uit de oorlog en '53. Het gaat
hem duidelijk aan het hart, deze regio
heeft erg veel 'op z'n duvel gehad'.
Natuurlijk kunnen we dat nooit meer zo
terug krijgen zoals het was, maar er zou
toch veel verbeterd kunnen en moeten
worden. Hij geeft toe dat er vaak een
verschil is in wat de Zeeuwen mooi
vinden aan Zeeland en dus ook graag
willen behouden (het open karakter, het
landelijke, de rust) en het beleid. Steeds
wordt er aan de open ruimte
geknabbeld, soms geniepig en weinig
opvallend, soms op grote schaal.
Met het voorzitterschap van SLZ betrad
Hietkamp een voor hem nieuw
aandachtsveld. "Natuur was er altijd
wel, maar daar had ik verder weinig
kennis van. Ook in de biologielessen
vroeger op school kwam ik eigenlijk
nooit verder dan de meeldraden en de
stampers". Hij zag het niet als een
probleem, integendeel, je kunt op deze
manier de zaken van een afstand
bekijken, meer objectief en dat is een
goede eigenschap voor een voorzitter.
De samenstelling van het bestuur
baarde hem aanvankelijk wel enige
zorgen. Zo veel verschillende partijen,
dat moet wel wrijving geven. Die vrees
bleek ongegrond. Wel verschillende
partijen, maar allemaal met neuzen die
dezelfde kant uitwezen. Het verheugt
hem dat met name vanuit de boeren er
in de loop der jaren steeds meer begrip
en dus ook samenwerking is gekomen
op het gebied van natuur- en
landschapsbehoud.
SLZ is vooral een doe-stichting. We zijn
met uitvoering bezig. Er is wel enige
discussie geweest, met name rondom
de invoering van de zogenaamde
Nieuwe Economische Dragers.
Boerenschuren die voor een andere
dan agrarische gebruik worden
ingericht. Moeten we daar als SLZ een
beleidsmatige rol in spelen? "We
hebben besloten dat niet te doen en ons
te blijven concentreren op uitvoering".
Hij noemt het
'bedevaartsoordenpolitiek'. Door te
laten zien dat het functioneert, bereik je
veel. Vrijwilligheid speelt daarin een
cruciale rol. "Vrijwilligers zullen altijd de
kern moeten blijven binnen SLZ. De
vrijwilligers die zaterdags of door de
week een knotwilg knotten en ook alle
boeren en particulieren die in het
buitengebied vrijwillig hun medewerking
verlenen. Dit zorgt voor een solide basis
onder je bestaan, het geeft een breed
draagvlak. Pas op als dingen moéten,
als het bijvoorbeeld verplicht wordt om
een groensingel rond een loods in te
planten, dan wordt het een heel ander
verhaal. Wat wij als SLZ vooral voor
moeten zorgen doen is het aankweken
van liefde voor de natuur. Je moet je
realiseren dat het soms zeer lange tijd
nodig heeft om mensen te laten wennen
aan nieuwe situaties of voorschriften.
Dat geldt ook als we bijvoorbeeld als
