0 O
0 0
O O
0 0 0
De stille kracht
Winnaars gouden jirizagen 2003
Door Peter van der Vliet en Lucien Calle, medewerkers SLZ
Tijdens de vrijwilligersdag 2003 werden zoals gewoonlijk gouden jirizagen uitgereikt aan
twee vrijwilligers die zich bijzonder verdienstelijk hebben gemaakt in het landschapsbeheer.
Hieronder de kernpunten uit de toespraken die respectievelijk Peter van der Vliet en Lucien
Calle voor hen geschreven hadden.
Willy Verbist
Nog maar net uit de luiers kruipt hij al achter zijn
vader aan door het landschap van zuidoost
Zeeland. Dik 40 jaren later sluit hij zich in de
noordwesthoek aan bij Landschapsbeheer. In de
Verklikkerduinen op Schouwen blijkt al snel dat
het ruigere werk, het uitlieren van bomen en weg
zagen van duindoornstruweel, een kolfje naar zijn
hand is en hij gaat voortvarend van start. Ook bij
andere projecten verstrijkt nooit veel tijd tussen
aankomst en handen uit de mouwen; soms ont
breekt hij zelfs bij de instructie voor die dag en is
de eerste tak al op de grond beland. Stug door
gaan is het motto van deze vrijwilliger; hoewel
volgens het thema dit jaar een stille kracht, is hij
vaak duidelijk hoorbaar, maar dat komt dan door
zijn bijdrage met bos- of motormaaier.
Zijn inzet beperkt zich niet tot één regio, zowel in
Zeeuws-Vlaanderen als noord en midden-Zeeland
is hij actief. Op de enige werkdag waarop hij zich
niet voor SLZ inzet, werkt hij bij een boer in
Zeeuws-Vlaanderen. Naast zijn werk als automon
teur heeft hij vele jaren bij loonbedrijven productie
gemaakt. Hoewel vrijwilligers doorgaans een goed
stuk werk neerzetten, zal hij toch in aanvang
vreemd hebben aangekeken tegen de doorde
weekse vrijwilligersdag, waar soms ruim tijd wordt
genomen om bij te praten en de pauzes royaler
zijn dan bij loonwerk. Na een werkdag heeft hij
dan ook meer dan voldoende energie om een flink
aantal kilometers te lopen in een
tempo waarvan ik als leeftijdgenoot,
alleen maar kan dromen.
De doordeweekse ploegen maken
dankbaar gebruik van zijn ervaringen
in het boerenlandschap; wordt er een
trekker ingezet dan is hij de chauffeur;
zijn geheugen voor werkplekken is
scherp en maakt dat we niet verdwa
len of dat projecten vergeten worden.
Ook wijst hij mensen op hun ver
jaardag; niet te beroerd om je dan te
feliciteren gaat het hem dan toch
vooral om de traktatie.Een stille
kracht, man van weinig woorden,
maar als het om hardlopen, loonwerk,
voetbal of wielrennen gaat gaan de
sluizen open.
Beste Willy, Jij bent één van die speci
ale mensen, die kleur geven aan het
vrijwilligerswerk; wij hopen dat je dit
nog lang mag volhouden.
Wivina Luykxs
Om te weten hoe lang Wivina al actief
is als vrijwilligster, moeten we zoeken
in zeer oude stoffige archieven. Het
moet toch al ruim 30 jaar geleden zijn
toen zuster Wivina zich aanmeldde bij
De Steltkluut. Haar eerste klus was wil-
gen knotten aan het Groot Eiland bij
Luntershoek. Die plek aan de water
kant was zo mooi en het werk zo leuk
dat Wivina direct voor drie decennia
bijtekende. Wivina is een stille, harde
werkster en wat een kracht zit er in die
armen! Dat bleek o.a. bij het 25 jarige
jubileum van de knotwerkgroep van
De Steltkluut. We deden daar een
zogenaamde behendigheidsrace. Je
moest dan zoveel mogelijk houtblok
ken opstapelen in een kruiwagen en
dan daarmee een moeilijk parcours
afleggen. De teller stond bij haar pas
stil bij de onwaarschijnlijke hoeveelheid
van 132 kg, waarmee ze alle heren ver
achter zich liet. En ook van andere
kanten bereikten ons fantastische ver
halen. Zo werkte zuster Wivina lange
tijd op de psychiatrische afdeling van
het ziekenhuis. Soms belandden hier
ook wel eens patiënten die in redelijke staat van
onhandelbaar zijn. Wanneer er weer eens een per
soon zo over de rooie was, dat ze hem met zes
personen nog niet de baas konden, werd het tijd
om Wivina in te zetten. Die kreeg iedereen gekal
meerd. Maar of Wivina nu met tegenspartelende
patiënten of boomstammen worstelt, ze doet het
werk steeds met hetzelfde gedreven enthousiasme.
En zo houdt ze zich als vrouw ook makkelijk stand
tussen al dat ruige manvolk. Afgelopen winter was
ze na 30 jaar weer terug aan de waterkant bij het
Groot Eiland. Weer diezelfde wilgen knotten, aan
dezelfde steile oever. Waar ze 3 decennia terug
nog droog wist te blijven, zakte ze deze keer wel
door het ijs. Hele broek nat en ijskoud natuurlijk.
Maar wel gewoon doorwerken, want ben je gek,
ze vond het helemaal niet nodig om aan zulke
details veel aandacht te schenken. Ondanks alle
inzet blijft Wivina toch ook steeds een rustig en
ietsepietsje bescheiden mens. Ze is dus een perfec
te winnaar in de categorie Stille Kracht.
Wivina Luykxs en Willy Verbist
(foto: Tonnie Outermans)
