Ervaringen van een beginnende weidevogelbeschermer
Vf!/
De Boom In 3-2007
Door Ida Smit, vrijwilliger
Ik heb besloten mijn werk in de crisisopvang te stoppen en verder te gaan in mijn eigen
praktijk. Dit betekent dat ik eigen baas over mijn tijd word en dat een lang gekoesterde
wens in vervulling kan gaan. Ik kan nu met eigen handen iets meer in de natuur gaan doen
dan af en toe wat zwerfvuil meenemen. Ik was altijd al overal lid van maar alleen maar geld
overmaken geeft niet echt het gevoel iets te doen.
Via Google kwam ik bij SLZ en bij de weidevogel
bescherming. Ik gaf me op en werd enthousiast
ontvangen want er waren nog genoeg mensen
nodig. Geweldig, eindelijk echt iets daadwerkelijk
doen voor onze zo kwetsbare natuur die door al
onze economische "welvaart" zo enorm onder
druk staat en wordt belast.
Ik werd ingedeeld bij de "Laurens weidehoek".
Ik was daar erg blij mee. Het is niet ver van mijn
huis dus makkelijk bereikbaar. Ik kreeg al snel wat
achtergrond materiaal in huis waarop ik alvast
kon studeren en kon trachten een scholekster, een
kievit of een grutto te herkennen. Dat was wel
even slikken omdat ik me toen realiseerde dat ik er
geen klap verstand van had. Zou ik wel echt een
aanwinst zijn voor mijn groepje? Na enige tijd stu
deren lukte het me de plaatjes te herkennen maar
toen bleken ze zich weer op allerlei wijze te gedra
gen en dat dat ook weer van alles betekende... Ik
gokte erop dat ik "in het veld" (dat vond ik weer
wel heel professioneel klinken) misschien sneller
het een en ander zou opsteken en heb het stude
ren maar opgegeven.
De eerste dag stond ik in vol ornaat voor de deur
bij Jack. Goede bergschoenen, groene broek
(schutkleur) T-shirt wat vies mag worden, rug
zak en verrekijker. Ik was er helemaal klaar voor.
Jack was erg aardig en het was een schitterende
ochtend. Op "ons" land maakte ik kennis met
Leon en Ferdinand. Ook zij waren
zeer vriendelijk en waren bereid mij
de kneepjes van het vak bij te bren
gen want ik had direct maar mijn
totaal gebrek aan kennis opgebiecht.
Die ochtend leerde ik van alles over
vogels, gedrag en vooral over eieren
vinden
Wat is dat moeilijk! De eerste keer
liep ik er vlak langs zonder het te zien
(en dat is ook later nog regelmatig
voorgekomen). Niet echt een opsteker
voor je opbloeiende zelfvertrouwen als
natuurbeschermer. Toen ik het nestje
echter zag was ik wel gelijk verkocht
Zo kwetsbaar, die kleine eitjes op dat
enorme land. Het ontroerde me
Het was prachtig weer dus mijn wei-
devogelbeschermings-outfit was enigs
zins overbodig, ik had het die dag
ook in mijn beste kleren kunnen doen
maar dat was de volgende keer niet
het geval. Er zou gegierd worden!
Ook weer me volledig bewust van een
totaal gebrek aan kennis en ervaring
melde ik me ter plekke. Samen met
Leon moest ik "onze" nesten bescher
men tegen een allesvernietigende
slang. Vastberaden en vol goede moed
