jeiand
voor de mensen die er woonden! Wat een ver
driet heeft de ramp gebracht. Er zullen weinig
families zijn geweest waar het verdriet niet
heeft toegeslagen. Gezinnen waar een vader of
moeder zelfs het hele gezin, of misschien een
groot deel ervan, is kwijtgeraakt. Hoe moet je
daarna en daarmee verder? Familiebezit wat al
generaties in de familie was, dat volledig verlo
ren is gegaan. Als buitenstaander kan je je bijna
niet voorstellen wat dat geweest moet zijn.
Als je van wandelen houdt is Het Watersnood
pad beslist een aanrader. Als je door het land
schap wandelt, geniet je van de schoonheid
van het eiland. De natuur is prachtig en heel
afwisselend. Zo loop je door een weiland om
vervolgens het bos in te gaan. Loop je langs
de kust en adem je de zilte zeelucht in en
hoor je het gekrijs van de meeuwen. De
sfeervolle dorpjes en de prachtige monu
mentale kerken en gebouwen. De vriende
lijkheid van de eilandbewoners die je
ontmoet. Want als je wandelt heb je meer
contact met je omgeving en neem je veel
meer op. Als je in de gelegenheid bent om
Het Watersnoodpad te lopen kan ik je dat
van harte aanbevelen.
Door: Henk Hooiveld uit Zwolle
Monument in Zierikzee;
Beproefd maar niet gebroken
Fotograaf: SLZ
Het lopen van Het Watersnoodpad heeft mij
teruggebracht naar het jaar 1953 toen ik
15 jaar oud was. Zondagsmorgens in de kerk
hoorden we van de vreselijke ramp die
Zeeland en Zuid-Holland had getroffen en
zoveel slachtoffers eiste. In de week daarop
gingen wij als scholieren van de christelijke
Mulo in Zuidlaren met een bakfiets langs de
huizen om kleding in te zamelen. Zakken vol
mochten we ophalen. En nu 63 jaar later
kon ik met de wandelaars van het
Nederlands Dagblad met eigen ogen
zien en lezen hoe groot de omvang van
de nood is geweest. We hebben toen
passende liederen gezongen. We
kwamen langs vele monumenten
waarop de namen stonden van de
grote en kleine verdronken mensen.
Je raakt dan wel onder de indruk en
helemaal als je in Het Watersnood
museum komt en dan de namen leest
van alle 1835 1 verdronkenen.
Ook heb ik daar bij "de golfstroom"
verdrietige herinneringen gehoord
van familieleden en andere
nabestaanden. Het is heel goed
dat Het Watersnoodmuseum en
Het Watersnoodpad er gekomen
zijn opdat de inwoners van
Nederland niet vergeten.
