utn I
Een herstel ploeg herrijst uitzijn as
Landschapsbeheer Zeeland Najaar 2022 Samenwerken aan ons cultuurlandschap
25
24
Het was leuk werk. Met twee teampjes van
drie man onderhielden we het wandelnet-
werk op Zuid-Beveland, van Hansweert tot
De Piet, van Borssele tot Wemeldinge. In
weer en wind, langs wegen en welen. Maar
de bus versleet, doorstond de keuring niet
meer. Er was eigenlijk geen geld voor een
nieuwe. Het idee rees dat de vrijwilligers
dan maar op pad zouden moeten met hun
eigen auto's. Dat nooit, zei Arthur, onze
teamcoördinator. Wij herstellers dreigden
met stoppen. Toen kwam de kanarie in ons
leven.
Een knalgele pick-up met een open laad
bak. Achter de cabine een kast met rechts
een uitschuiflade voor het kleine gereed
schap, het grotere spul - spaden, schop
pen, grondboren, stootijzers - schoofje aan
de linkerkant die kast in. Rolluikjes met
hangslotjes sloten de kasten af. Palen,
pilons, de trap lagen in de laadbak met een
zeil erover. Dus: aankomen bij een klusje,
zeil eraf, hangsloten van de rolluikjes open
maken, rolluikjes omhoog, lade uitschuiven
(uitkijken: langskomend verkeer kan hem
raken!), gereedschap uitnemen, klusje
doen, gereedschap terug in laadbak en
kasten, rolluikjes neer, hangsloten dicht,
zeil dicht - en door. Vierhonderd meter
verder bij het volgende klusje: zeil eraf,
hangslotjes open, lade uitschuiven,
klusje doen en alles weer andersom. En
dat de hele dag door. We deden het ook
een keer niet helemaal goed: zo'n
afstandje van vierhonderd meter met
de lade rechts nog uitgeschoven... Het
was gelukkig in een stille woonwijk, niks
geraakt, niemand heeft het gemerkt.
Er was trouwens nog iets anders mis
met die kanarie: de cabine had maar
plaats voor twee. Ook ernstig, want als
je met de een werkte miste je de ander,
werkte je met die ander dan miste je de
een. We waren elkaar wat kwijt. En het
werd erger. Voorman Piet stopte ermee,
Rien werd ziek, Arthur zou ook stoppen
en dan waren we nog met drie: Freek,
Jan en ik. Malaise dus, Jan en ik hadden
er zo ook niet veel zin meer in.
Toen kwam er een lichtpuntje. Mijn
zwager Dick wilde wel coördinator zijn.
Een volgend lichtpuntje was Kees die
zich meldde als nieuwe vrijwilliger.
Derde lichtpuntje was de inruil van de
kanarie. Het één bracht het ander mee:
Gert kwam erbij en Ko en nog een Ko
en Gerard - het werd een lichtjessnoer.
Het ontwerp van het wandelnetwerk
Reimerswaal leverde weer drie nieuwe
herstellers op: Karel, Emile en Sjaak. En
er meldden zich tenslotte twee
Kapellenaren, Hans en Bert, voor het
heerlijke buitenwerk.
Het is zomaar weer een hele sterrenhe
mel geworden, de grootste herstel-
ploeg in de geschiedenis van de SLZ.
Anekdote door Bram LeClerq uit 40 jaar SLZ
J&-'
