BOEREN-BRUILOFT IN DEN
West-Friesche trouwpartij....
tusscheti pluimen, palmen en waaiers
Bruid en Bruidegom
(Foto's Kooper)
DE tijd heugt ons niet, dat er in het oude
Westfriesche land een trouwpartij heelt
plaats gehad in nationale dracht, dat wil
zeggen een „echte".
Wel werd bij feestelijke gelegenheden zoo nu
.en dan bij wijze van schouwspel een boeren
bruiloft „opgevoerd", zooals eenige jaren te
rug in Purmerend, waar toen moeite noch
kopten gespaard waren om er een vroolijk en
kleurrijk geheel van te maken. Maar dat men
werkelijk in Westfriesch costuum een verbond
aanging voor het leven, was in jaren niet
voorgekomen. Zoodat het instemming en
waardeering waard is, dat een paartje vuit
den Schermer met medewerking van talrijke
vrienden en vriendinnen weer de oude tradi
tie in eere heeft willen herstellen.
Met prachtige sjeezen, met barouchets en
boerenwagens werd de tocht naar het Ge
meentehuisje te Stompetoren ondernomen.
Het was een fleurig en kleurrijk, een vroolijk
gezicht, de lange optocht op den smallen
landweg, dwars door de polderweiden. De
jeugd op de open wagens had geen/hinder
van den feilen Oostenwind, want de soliede
Westfrieschekleeding is erop berekend be
schutting tegen de kou te bieden!
De ouders zaten in de gezellige knusheid van
de „glazen wagens", -die hun practisch nut
bij deze gelegenheid opnieuw bewezen.
Hoewel Stompetoren op dezen Zondag, waar
op getrouwd werd, met geen enkel openbaar
vervoermiddel te bereiken was, nam dit niet
weg, dat de belangstelling voor dit zeldzame
gebeuren groot was. Uit heel den polder was
men uitgeloopen en van verre waren folklo-
risten en oudheidminners gekomen om het
schouwspel gade te slaan. Het bleek, dat de
noodige ruchtbaarheid aan het feest gege
ven was en er een behoorlijke „reclame" was
gevoerd. Zelfs waren er programma's be
schikbaar a 5 cent per stuk! En een regen
van fotografen, filmoperateurs en persmen-
schen was op Stompetoren neergekomen, ter
wijl een reportagewagen van de radio het
geheel „vervolmaakte".
De groote drukte concentreerde zich in en
om het geïmproviseerde Gemeentehuisje, een
leelijke stijllooze, oude school. (Het eigelilijke
Gemeentehuis is in restauratie).
Waarschijnlijk door den een of anderen bra
ven bloemist was een oprecht bedoelde po
ging gedaan om van het interieur toch nog
„iets" te maken. Iets, dat strookte met de
zeer speciale en feestelijke gebeurtenis. Het
resultaat was evenwel, dat het geheel er uit
zag als een tropische kas, waardoor de storm
gewaaid had. Doeken in diverse m soorten
„sierden" de wanden en waren ten deele weg
gemoffeld achter rijen enorme palmen, di?
door de fotografen beklommen en bestormd
werden om maar een goed plaatsje te vinden
van waaruit in de kleine ruimte het beste
plaatje gemaakt kon worden. Het tropische
boschidee ging zoodoende verloren, want de
fotomenschen maakten een vreemden indruk
tusschen het geheel. Tusschen- palmen ver
wacht men nu te eenenmale slechts slin
gerapen, waarmee we niet zeggen willen, dat
de fotoverslaggevers en operateurs in lenig
heid en halsbrekende toeren voor ehimpan-
sée's onderdeden. Ze hebben zich werkelijk
alle moeite gegeven. Maar „mooier" werd pet
geheel, dat ook opgesierd was met paarse
pluimen en veel kleurige Japansche bazaar
waaiers er niet van. Dit echter tot daar. aan
-toe. Men moest nu eenmaal roeien met de
riemen, die aanwezig waren!
In de trouwzaal was het een mengeling van
ernst en „vertooning". Nadat de veldwachter
had aangekondigd:, „het volk is binnen",
werden de bekende formaliteiten vervuld en
waren bruid en bruidegom tot echtpaar ver-
eenigd.
De burgemeester hield 'daarop een sympa
thieke toespraak, waarin hij er op wees hoe
het jonge paar in dezen polder opgegroeid,
met den bodem verbonden was en naast het
„durft te leven" van „De Genestet" als le
venswijsheid meegaf, dat het leed, - hetwelk
meiï zichzelf aandoet, het zwaarst weegt.
Dat het huwelijk voltrokken werd in oud
Westfriesch costuum werd door den burger-
vader bijzonder gewaardeerd. Immers, de
derlandsche folkloristen en schrijvers kunnen
nog zoo veel doen, als de boerenstand niet
meewerkt, dan is hun werk ten doode ge
doemd.
Kap en kralen moeten gebracht worden in
een sfeer, waarin ze hooren. Dat het bruids
paar dit gedaan heeft, daar is ZEdA. dank
baar voor.
Dat „brengen in de sfeer", waarin ze. hoo
ren, dat kunnen wij ten volle onderschrijven.
Maar was dat hier het geval?
We betwijfelen -het.
De idee, ze was prachtig. Het geheel was een
lust voor het oog. Dat de publieke belang
stelling bij zulk een huwelijk groot is, is te
begrijpen en toe te juichen bovendien.
Maar de wijze, waarop hier de intimiteit, de
familiesfeer, - welke een dergelijke gebeurte
nis toch steeds behoort te kenmerken - werd
verbroken, ging wel een beetje de perken te
buiten. Om der wille van de film" en het
plaatje hingen de ouders van bruid en brui
degom - na dit paar toch zeker de belang
rijkste menschen van den dag - er zoo'n
beetje bij.
Als laatsten namen ze, na veel moeite door
de drukte, voor de trouwplechtigheid plaats.
Na de plechtigheid werden ze van de tafel
opgejaagd, omdat het plaatje-in-de-krant
„net echt" moest lijken. De ouders hadden
namelijk niet aan de verkleedpartij meege
daan.
Buiten, voor de oudhollandsche dansen, werd
een der respectievelijke moeders uit de rij
van verkleede paren gehaald
Ze paste niet op het plaatje!
En zoo was er meer, dat het moederhart wel -
even steken moest.
Oude gebruiken, ze zijn niet geschikt voor
poppenkast vertooningen. De reclame en de
vreemdeling, die hebben ze juist in vele ge
vallen ten gronde gericht.
Wanneer men iets moois herstellen wil, terug
wil keeren tot eerbiedwaardige, aloude tra
ditie, dan gebeurt dat niet om den vreemde
ling poet aardige filmpjes te vermaken. Dan
moeit dit voortkomen uit een heilige overtui
ging van verbondenheid met bodem en voor
geslacht.
Hier scheen het meer een bruiloftspretje, ge
tuige de aangeplakte bakkebaardjes. Hier
moest de film „echt" worden en werd het le
ven haast schijn
Wanneer men een dergelijk "bruiloftsgrapje
wil, het is een ieder gegund: anders siert
men zich op met lange neuzen en rare hoed
jes, oud Westfriesch costuum is in ieder ge
val zinvoller.
Maar men moet het niet als „herleving van
oude -waarden" willen voorstellen.
Dit feest te Stompetoren, het was aardig en
Interessant. De paartjes waren echt en frisch,
maar cultUreele, om niet te spreken over
volksche waarden die zien wij anders.
En een dansje tot slot.
