FOLKERT EVERT POSTHEMA 3 (Foto: Archief) Dr. Posthuma is ons ontvallen. Sluipmoordenaars deden hun werk. Weer is een der trouwste vaderlanders slachtoffer gewor den van zijn plicht. Wat Dr. Posthuma voor ons hoeren dom en voor ons volk is geweest daarover zal de geschie denis oordeelen. Onze tijd is te rumoerig om dat ten volle te kunnen beseffen. Er loopt een vaste rechte lijn door het leven van dezen man. Zijn Friesche bloed heeft hij nooit verloochend en dat was het wat de rechtlijnigheid van zijn leven bepaalde. Hij was een van de vele groote Nederlanders, die de Frie zen aan ons volk hebben geleverd. Rechtsbesef en eerge voel zijn de grondtrekken van het Friesche volkskarakter. Het ligt volkomen in de lijn van zijn geslacht dat deze Fries, die opgeleid werd voor landbouwingenieur en daar door zoo na aan het hoerendom verbonden was, gedreven werd door een machtig hegeeren mede te werken aan het rechtsherstel en het eerherstel van ons vertrapte en mis kende boerenvolk. Als jong landbonwconsulent vocht hij, meer dan veertig jaar geleden, voor de verheffing van den boerenstand. Als Minister van Bandbouw. in den wereldoorlog, zorgde hij dat door alle nood en crisis heen de boeren toch eco nomisch niet werden achtergesteld bij andere bevolkings groepen. Toen na den wereldoorlog in 1918 de kapitalis tische liberale landbouwpolitiek weer hoogtij vierde, kwam Dr. Posthuma aan den kant van den weg te staan. Tn de»e eenzaamheid was hij nooit werkeloos. Eén begeeren. één geloof bezielde hem en dat was dat eens de tiid zou komen dat het rechtsherstel van het hoerendom werkelijkheid zou worden en de boer weer heer en meester zou ziin op eigen bedrijf. Toen tien iaar geleden onze striid hiervoor een vasten vorm begon te krijgen, toen was het Dr. Posthuma die steeds klaar stond om ons met raad en daad te steunen. Zb'n riike levenservaring hield hii niet voor zich zelf. Aan de jongeren wilde hii nit ziin ervaring kracht en wijsheid schenken. Na Mei 1940 was hij een der eersten die zieh inzetten voor de voedselvoorziening van ons volk. Hii de doorbreking van het Boerenfront via het Agrarisch Front tot den Nederlandschen Bandstand was hij onze schutsheer en beschermer. In den huidigen strijd van den landstand voor de door zetting van het boerenrecht en de hoereneer, konden wij steeds op hem rekenen. Als Generaal-Advisenr van den Bandstand bekleedde hii de hoogste functie, in geestelij ken zin, die er in den Bandstand bestaat. Dikwijls hebben wij ons afgevraagd hoe bet toch mogelijk was dat zeer vele eerlijke en verstandige vooraanstaande landbouw- mannen van vóór Mei 1940 maar niet konden of wilden verstaan dat Dr. Posthuma toch niet anders zocht dan dat wat zij, in hun beste oogenblikken, ook hebben gewild en begeerd dat eenmaal komen zou. De strijd tegen de kleinen van geest, wier oogen knippe ren als het werkelijke licht opgaat, heeft hem nooit ont moedigd. De striid tegen de machten der duisternis die een sterk hoerendom haten als hnn doodsvijand heeft hem steeds gesterkt, Zoo was zijn leven een leven van strijd en van eer. Wie in de eerste gelederen vecht voor het recht van ons volk in het nieuwe Europa en voor de eer van het hoeren dom in de nieuwe maatschappelijke vormen, hij weet dat hij dagelijks worstelt in het aangezicht van den dood. De machten der hel loeren op hem als op een langbegeerde prooi. Sluipmoorden en doodslagen zijn schier aan de orde van den dag. Zeer zeker, er zijn er honderden die zoo leven en die dit volhouden ook. maar om in een dergelijk levenslot steeds nog de blijdschap van het leven te kun nen ervaren en beleven dat kan alleen de man die weet dat ziin leven geborgen is in God. Dat was het geheim van de kracht die Dr. Posthuma staande hield en die hem steeds zijn arbeid kon doen verrichten. Het was in het jaar 1918 dat ons volk ook verkeerde in grooten nood. De honger dreigde van alle zijden. De Minis ter van Bandbouw kreeg zware klappen te verduren. Het was in die dagen dat Dr. Posthuma in de Tweede Kamer een rede hield ter verklaring van zijn beleid. Aan het slot van zijn rede snrak hij merkwaardige woorden die. bij ziin heengaan, een dienen zin hebben verkregen. Hij zeide nl.: „Indien ik als offerdier ten gronde moet gaan. zoo weet dat dit beest dan beladen is met de zonden van dit volk". Zonder het zieh waarschijnlijk zelf bewust te zijn. kregen deze woorden een profetische strekking en zin. want vijf en twintig jaar later is hij „als een offerdier" heengegaan en „beladen was hij met de zonden van ons volk". Ons volk dat niet kan en niet wil verstaan wat de besten onder hen in eerlijke bedoeling bezielt. Voor hen die achterblijven mag dat offer van zijn leven niet vergeefsch zijn. In absolute trouw aan onze heilige roeping zullen wij voortarbeiden aan het rechtsherstel en aan het eerherstel van ons Nederlandsche hoerendom. Dan zal de Almachtige, op den tijd dien Hij alleen weet, ook ons volk doen zien waar en hoe en op nelken weg er voor hen behoud is, ook in onzen tijd die van zorgen en moei ten vol is. BUNTEREN, 8 Juni 1943 ROSKAM Brieven van Bram nut den Broekpolder Beslje Lezers! Vanochtend schoorde ik 't blaedje van de kalender af. Elke dag staet dae 'n soort spreuk op, vandaege was 't HET LEVEN 18 WAARD GELEEFD TE WORDEN Nog 'n dag of wat en me'n'è we Pienk- stere, het feest van de voltooiing in de natuurhet feest van de bloeiende levenskracht. En inderdaed, as je zo om deze tied 's rond je éne ziet, 'oe d'n emel zich van einder tot einder welft over de akkers en de weiden, over onze mooie durpen, 'oe de dichte groene 'aegen de wegen omzomen, de bloeiende meidoornsde wilde rozen en ligusters kleur geven aan 't geheel, twent d duuzenden veu gels, ielk nae eigen trant d'r lied zin yen, ja dan is 't leven mooi. Kiek as je 't zo rond je éne ziet, dan mö je zegge: Inderdaed is t leven waerd geleefd te worden. Mae dae staet nog wat tegenover, tegenover aol dit mooie. En juust dat is 't, wat d 'n 'oop mensen zegge doet, 't leven is ni e meer waerd om geleefd te 'ooren. Want twent d 'ier in de natuur 't leven opbloeit en de mens z'n leven as 't waere wé nieuwe kleur ziet geve, wordt an de fronten nog even 'ard gestreeë, ja me kunne zelfs nog verwachtte, dd 't nog erger 'oort. Nie aïlenig in de strijd van man tegen man bluuft vee jong leven, mae ok de burgerij, de vrouwen en de kindere motte 't in de schandaelige oorlogsvoe ring van de „beschermers der vrijheid" ontgelde. Waerom dan eigenlijk stae ons nog zo vast in de schoenen Waerom zweve die 'aore dan nog tus sen 'emel en aerdel Kiek, da's ierom, ons stae een ideaal voo, de vriemaeking van d'n boer van aolle machten buuten z'n bedrief en dae ouë me an vast, dae wieke m'n nie van af. 'Oe ard en teleurstellend de strijd 'ok af en toe meuge lieke en 'oe bitter weinig resultaten me soms zieë, me bluuve vast ouë, ons stae as één blok saemen en bluuve saemen één blok Mae die 'aore mensen f Die zitte net as in 'n zweefmeulen, ze kriege nooit vaste grond onder de voeten. Ze motte niks van de kommenisten en ok nie van de nationaal-socialisten. Ze begriepe nie, dd d't tusschen die tweeë gin tussenweg is, dat 't gaet om óf 't eene, óf t aore. Ze motte niks van de Landstand want da's van de nieuwe tied, mae ze motte ok de ouwe organisaties nie mé vrom, want die waere van d'n ouwe tied en dat deugde ok nie. Zo 'ore die aoltied m'e 'ene en weer geslingerd, mae ze weette eigenlijk gm van aóllen wat of ze noe precies voor» stae. Daerom kan 'k mae een raed geve Bezie de zaeken noe's nochterdan z& je zieë dat het speciaal 'n belang van den boer is, da de nieuwe tied deur breekt. Geef daerom je kracht an de Landstand tot heü van d'éle boerenstand. Dan zd d'r eens een Pienksterdag an» breke, dat iedere boer wé zegge kan: ,,'T LEVEN IS TOCH WAERD GE LEEFD TE WORDEN. En noe varder 'n prettige Pienkstere en de groeten van julder BRAM.

Tijdschriftenbank Zeeland

De landstand in Zeeland, geïllustreerd weekblad. | 1943 | | pagina 3