MISDAAD LOONT NIET,
MAAR IS WEL SPANNEND
luc lutz
populariteitsslag
klassieke opleiding leert. Ook het werken binnen de
meest uiteenlopende muzikale richtingen levert nut
op. Ook financieel, want je bent nooit van een mode
of een werkgever afhankelijk. Ik bedien me van alles
wat voorhanden is.
Het houdt in dat je niet op een opdracht hoeft te
wachten of moeite moet doen om ergens tussen te
komen. Neem bijvoorbeeld filmmuziek. Dat deed ik
er altijd tussendoor. Regisseurs boden me Marike
van Nimwegen aan,Het teken van het beest, Joep
Meloen, De leeuw van Vlaanderen. Componisten van
filmmuziek vertellen vaak dat het krijgen van hun
eerste opdracht zo moeizaam verliep. Natuurlijk.
Want zij waren er op uit en dan duurt het allemaal
lang. Elke dag dat de post of de telefoon geen nieuws
brengt, wacht je eindeloos op de volgende. Wanneer
je dan doorredeneert, kun je inderdaad niet anders
concluderen dan dat het bij de film niet direct van
een leien dakje gaat.'
'Maar wel beschouwd geldt dat voor vrijwel alle
vormen van muziek. Ook in de klassiek genoemde
muziek moet je soms heel wat muren omtrekken.
Alhoewel je soms ook dingen zomaar aangeboden
krijgt. Een tijdje terug besloot de organisatie van het
Nederlands Koorfestival dat één van mijn koorwer
ken een verplicht onderdeel werd. Het klinkt
misschien vreemd dat ik het eens ben met de
scheiding tussen de zogenaamde lichte en serieuze
muziek. Ondanks dat ik in beide richtingen werk.
Niet dat ik een starre grens nastreef. Want veel licht
genoemde dingen kunnen de vergelijking met iets
serieus glansrijk doorstaan. Wel zet ik me af tegen
goedkope muziek. Misschien een beetje afgezaagde
opmerking die ik ook niet kan funderen. Want welke
feiten maken muziek goedkoop? In elk geval de
dingen die louter uit winstbejag tot stand komen.
Muziek waarvan je al na de eerste noten zegt: daar zit
totaal niets in. Muziek die inhaakt op een modetrend.
'Wat overigens ook het geval is met Mimicrimi. Guus
Vleugel steekt daarin de draak met allerlei modieuze
trends door venijnige maatschappijkritiek. Het
etaleren van de manieren waarop mensen zich
misdragen. Zoals notaris Slis-Stroom dat bijvoor
beeld deed. Nee, mijn aandeel draagt niet mijn volle
tevredenheid. Ik zou een ander onderwerp nemen,
andere mensen, een andere tekst, een heel andere
opzet. Op het moment dat je eraan werkt, sta je daar
niet zo bij stil. Dat komt later wanneer je het in z'n
geheel terugziet. Natuurlijk kan alles beter, veel
beter zelfs. Eigenlijk zou ik het allemaal willen
overdoen. Maar dat zit er niet in.'
Toen de Amsterdamse notaris Josje Slis-Stroom
enkele jaren geleden in de rechtbank verantwoor
ding aflegde over haar financiële wanbeleid,
maakten de dames en heren journalisten haar tot
Neerlands meest bekende verdachte. Geen dag of de
kranten doken in het leven van de malverserende
dame. Een interessant leven,want niets boeit zozeer
als misdaad, vooropgesteld dat het in het groot
gebeurt. Later pakte de voormalige notaris fors uit
over het gezag dat haar tenslotte een halt toeriep. In
een emotionele monoloog viel ze de officier van
justitie aan, omdat deze het waagde haar in de
rechtszaal ten overstaan van ieder die 't maar horen
wilde 'kil en gevoelloos' te noemen. De notaris
voelde zich na 's mans woorden 'buitengewoon
ontdaan'.
De artikelenreeksen die de pers over 'de zaak Slis-
Stroom' samensrelde, werden gretig gelezen. Een
lezer nam h et geschrevene met wat meer dan
gemiddelde aandacht tot zich. Hem interesseerde
niet zozeer de terechtwijzing, waarmee de rechtbank
de Amsterdamse ex-notaris corrigeerde. Meer
boeide hem de persoon van de verdachte. Als
tekstschrijver zag hij een verhaal in het gebeurde.
Een musical.
Guus Vleugel, zo heet de man, toog ter schrijftafel en
schiep daar de figuur Mimicrimi. Komisch, bizar en
vol venijn. Want het geeft toch te denken dat een
groothandelaar in wetsovertredingen in Nederland
uitgroeit tot een bekende tv-persoonlijkheid. Mimi
crimi. Een bespiegeling over het ijzeren materia
lisme, dat de jaren tachtig in zijn greep houdt en
waarin mensen verworden tot corrupte geldwolven.
Vleugel koos bij zijn verhaal zelf de acteurs. Karin
Bloemen, die zich in de rol van notaris met heel
andere zaken bezighoudt dan het oplossen van de
aloude vraag of de kip dan wel het ei op een eerste
plaats in de geschiedenis kan bogen. Luc Lutz neemt
ongetwijfeld de belangrijkste plaats in. Hij geeft
gestalte aan de Griekse god der dieven, Hermes,
welke na twintig eeuwen in diverse gedaantes terug
keert met het voornemen iedereen corrupt te maken.
Dat aannemen van verschillende gedaantes heet
metamorfose, ook wel mimicri genoemd. En zo lag
de weg open naar Mimicrimi, wel beschouwd een
simpel en overzichtelijk gehouden verhaal.
Het vangt aan wanneer notaris Mimi het gevang
verlaat waar ze enkele jaren over rechte en
afwijkende paden heeft kunnen nadenken. Zij
verdonkeremaande namelijk zo'n twaalf miljard van
de gelden die de cliëntèle haar toevertrouwde, het
verlaten van het cachot gaat niet in stilte voorbij. Een
legertje journalisten en fotografen wil hiervan
uitgebreid kond doen. Onder de belangstellenden
schaarde zich ook Hermes. Na twintig eeuwen met
recht een bejaarde baas maar nog steeds met een
open oog voor de nieuwste snufjes op het gebied van
de criminaliteit. Hermes bemerkt dat de tralies Mimi
niet direct tot inkeer brachten. In haar ziet hij een
ideaal werktuig om in Nederland 'waar de christelijke
moraal toch al op z'n kont ligt' het 'laatste stootje te
geven en iedereen corrupt te maken.
Mimi vertrekt huiswaarts en trekt in bij haar moeder.
Een op sex beluste dame die een nering in vitamine
preparaten drijft. Vrijwel elke dag steekt er wel een
arm of een been in het gips want haar zaakje blijkt
een grote attractie voor overvallers. Te dien tijde
ontvangt Mimi de verlovingskaart van officier van
justitie Jeroen van Dallas welke daarmee te kennen
geeft dat hij zich aan de advocate Erica Quartz bindt.
Dezelfde gerechtsdienaar die Mimi in zijn betoog
koud en harteloos noemde. Ondanks de harde
woorden die de officier over Mimi uitsprak, voelt hij
zich tot de openbare aanklager aangetrokken. Maar
het werk gaat voor de liefde en de voormalige notaris
richt haar schreden weer op het slechte pad. Dat
voert door een heel wat interessanter landschap dan
de rechte weg pleegt te doen.
De media volgen Mimi op de voet en nodigen haar
regelmatig uit voor een optreden in praatprogram-
™?'s' ?ok 's officiers verlangen gaat naar de televisie
U|t. Hij en Mimi binden de strijd aan voor het
verkrijgen van de meeste publiciteit. Ondertussen
richt de ex-notaris met behulp van Hermes het
smeergeld Comité in. De officier van justitie houdt
aarentegen via een STER-spot een warm pleidooi
voor het fatsoen. Zijn inspanningen ten spijt gaat het
©rgafwaarts met hem. Mimi verslaat zijn populari-
na de eerste aflevering van haar Teleac-cursus
°rruPf'e- Hij raakt in de knoei. Hij blijkt niet zo
'rekbaar als zijn imago wil doen geloven. Hij
de kost wat kost de bekendste Nederlander zijn.
Met lede ogen ziet hij aan hoe Mimi hem daarin ver
voorbij streeft. Ze raakt zelfs zo bekend dat ze met
enige hulp van de mafia het lijsttrekkersschap van de
Partij van de Arbeid verwerft en bij de verkiezingen
tzchtig procent van de stemmen binnenhaalt.
Hermes ziet met welgevallen toe. Als postbode, als
mafiabaas, als oliesjeik, als lesbische draagmoeder
en als Sonja Barend. En Nedertend balanceert, op de
rand van de afgrond. Op het scherp van de snede.
Echte verhalen lopen goed af waarna de deelnemers
nog lang en gelukkig plegen voort te leven. Berouw
komt na de zonde en ook Mimi ziet het dwalende van
haar handelingen in. Gelouterd door deze bevinding
ontwerpt zij een plan ter redding van Nederland. Ze
presenteert Hermes de rekening voor zijn wandaden.
Mimi pleit voortaan voor tederheid en schopt het
zelfs tot minister van een departement wat zich voor
het verspreiden van die gedachte onder den volke
inzet. Tussen Mimi en de haar eens zo kwaadgezinde
officier van justitie dient zich, natuurlijk, de liefde
grootmoedig aan. Vrouwe Fortuna strijkt over haar
hart.
En dan valt het doek over de kwalijke praktijken van
de voormalige notaris Mimicrimi. Eigenlijk de mantel
der liefde waarmee de diverse karakters van hun
falen in het bewandelen van de rechte maar smalle
weg graag zagen bedekt. Want kan hun inzet
aangaande tederheid iets anders opwekken dan
ruimhartige vergeving? Hadden wij, diep in ons hart
gekeken, ons onder soortgelijke omstandigheden
anders gedragen? Beter gezegd, gedragen wij ons
anders? Wie maalt dan nog om de gruwelen van de
moderne maatschappij, waarmee de hoofdfiguren
zo naarstig aan hun weg timmeren?
