1
muziek
dans
zuidlandtheater
terneuzen
dans
Tex The Horseheads
Black Roots
Intro-Dans
1
Djazzex
Fatal Flowers en The Moodists
Een moment uit de
choreografie Bourras-
que van Nils Chrlste
door Intro-Dans
Foto Hans Gerritsen
Schouwburg
Middelburg:
INTRO-DANS
eigentijds ballet
vrij 18 april, 20.30 uur
Schouwburg
Middelburg:
MODERN JAZZ-
DANCE COMPANY
DJAZZEX
vrij 25 april, 20.00 uur
Concertzaal
Zierikzee:
DJAZZEX
zat 26 april, 20.00 uur
Zuidlandtheater
Terneuzen:
INTRO-DANS
zat 19 april, 20.00 uur
t Beest Goes:
FATAL FLOWER EN
THE MOODISTS
Amsterdamse en
Australische pop
rat 5 april, 22.00 uur
TEX THE
HORSEHEADS
Ordinaire muziek-
show
zat 19 april, 22.00 uur
BLACK ROOTS
Engelse reggae
zat 26 april, 22.00 uur
Djazzex In een dans
van Glen van der Hoff
Foto Hans Gerritsen
Deze uit Los Angelos komende groep hing in Neder
land, op en rond Pandora in Rotterdam, voorname
lijk de beest uit. Op de vraag van Tom Engelshoven in
de muziekkrant Oor of zij eigenlijk wel een zangcar
rière ambieerde, antwoordt Texacala Jones: 'Wel
nee, ik heb wel eens backgroundvocals willen doen,
maar als ik mijn mond opendeed, wilde iedereen dat
ik hem zo snel mogelijk weer dicht deed.' Engelsho
ven beschrijft haar stemgeluid aldus: 'Wanneer ze
inzet hoort de luisteraar een exorcistisch geschraap
dat hetzij uitmondt in enigszins warm-vrouwelijke
vibraties, hetzij in geslachtsloos gekrijs. Wat de band
te vertellen heeft is volgens Texacala 'een geheim
tussen ons en de UFO's.' Een nadere beschrijving
van Tex &The Horseheads van Marjoke Roorda staat
in de eerste helft van het blad.
Ondanks de weing originele naam een goeie reggae-
groep uit Engeland en een die nog niet voor de
commercie is gevallen. Waar UB40 stopte, gaat
Black Roots door. De acht leden zijn bijna allemaal
op Jamaica geboren en in Engeland opgegroeid.
Afrika is het thuisland, dus veel songs gaan over een
mogelijke terugkeer. Twee zijn rastafari en dat krijgt
op het concert natuurlijk ook aandacht. De muziek is
melodieus en pittig en de drie zangers, waarover
Black Roots beschikt, zingen vrolijk en meeslepend.
De Arnhemse groep Intro-Dans brengt eigentijdse
balletten met een grote toegankelijkheid voor een
breed publiek. De waardering bleek het afgelopen
seizoen: Intro-Dans werd onderscheiden met de
prijs van de Theaterkritiek 1984. In het nieuwe pro
gramma worden choreografieën gedanst van de
vaste choreografen Nils Christe en Ed Wubbe plus
nog twee van Ton Wiggers.
Ine Rietstap noemt de eerste twee dansen in NRC-
Handelsblad fascinerend. Over Bourrasque van Nils
Christe schrijft ze: 'De dansers, gestoken in een net
werk van zwarte, glanzende strepen, bewegen zich
zwaar, als vastgezogen in drassige grond, door de
ruimte. Zij leveren een hevig gevecht met een onont
koombaar natuurgeweld dat ook onderling agressi
opwekt, leder strijdt voor eigen behoud hoewel zon
waarmee het in 't begin van dit jaar had te kampen',
schreef Caroline Willems eind vorig jaar in de Haag-
sche Courant. Djazzex bestaat uit professionele dan
sers, ze worden echter niet betaald voor hun
optredens. Wel kregen ze een aanmoedigingssubsi
die van het ministerie van WVC het afgelopen jaar.
Ondanks dat treedt Djazzex al vier jaar op en begint
de waardering te komen. De Haagsche Courant had
lof voor de sterk swingende choreografieën.
'Warren Spears zorgt met zijn Songs of my youth
voor een verrassing. Een hechte choreografie die uit
vijf hoofddelen bestaat, waarin een verhaaltje wordt
verteld. De ene keer wat verdrietig, zoals de uitste
kende solo van Conny Janssen op Where did our
love go van Diana Ross. De andere keer wat vrolijker,
zoals The basement party met daarin het komische
duet van Christine Roest en Glen van der Hoff. In het
deel Jive worden de kwaliteiten van de vier manne
lijke dansers getoond, die ondanks hun verschil
lende persoonlijkheid toch een sterke homogeniteit
uitdragen.'
Het stuk El Cimarrón heet in de Haagsche Courant
een vreemde eend in de bijt, het Algemeen Dagblad
vindt een dergelijk stuk op het repertoire juist van
moed. getuigen.
Hoewel de choreograaf de bewegingen onvol
doende uitwerkt, vindt Nicole Bliek in het AD El
Cimarrón toch de moeite van het zien waard. 'De
acht Duitstalige teksten van componist Hans Werner
Henze, die vrij vlak en monotoon deels gezongen,
deels gedeclameerd worden met onverwachte hoge
uitschieters, geven het werk een enorm dramatische
en indringende basisEn: 'Zijn sterke momenten
heeft El Cimarrón in een scène als Het woud, waarin
prachtig wordt gedanst door Barbara Sternberger
die als een abstractie van dat woud een veilig onder
komen biedt aan de gevluchte slaaf (Glen van der
Hoff).'
zaken, die nauwelijks te beschrijven zijn. De taal,
voor zover wordt gesproken, is Engels, de vaart en
energie Amerikaans. De chaos wordt nauwlettend in
de gaten gehouden, ook in het nieuwste programma,
Where's the party? Ter illustratie een greep uit de
komische chaos: bisschop, islamiet en rabbi preken
al breakdansend de verbroedering; man demon
streert zijn vocale talenten met strijkijzer en zaag als
masochistische stimulans; blueszanger (nobody
loves me...) vindt in het publiek tóch iemand die hem
liefheeft; robot-bediende gaat in zijn taakopvatting
zo ver dat hij eventuele jeuk op het hoofd van z'n baas
bij voorbaat al weg krabt. Op de beste momenten
doen ze aan de Marx Brothers denken, de show als
geheel haalt dat niveau niet.
'Bij de presentatie van het eerste programma in dit
seizoen ziet het er naar uit dat het jazzdansgezel-
schap Djazzex zich heeft hersteld van de inzinking
Een dubbelconcert in 't Beest met als eerste de
razend snel opgekomen Amsterdamse groep Fatal
Flowers. In een half jaar tijd ging het van niets naar
een reeks geslaagde optredens, een overtuigend
plaatdebuut en veel positieve aandacht van de
media. Inzet en veel zweet zijn de stuwmiddelen. De
muziekkrant Oor plaatst de Amsterdammers muzi
kaal tussen Amerika aan het eind van de jaren zestig
en het Amsterdam van nu. 'Hun composities zijn
geworteld in het verleden van pakweg The Velvet
Underground en The Byrds, maar worden evengoed
gekenmerkt door een heel eigen geluid, dat met zijn
melodieuze zang en veelvuldige gitaarsolo's al net zo
aanstekelijk werkt als het duidelijk merkbare
speelplezier.'
The Moodists zouden in februari al in 't Beest optre
den, maar dat kon toen niet doorgaan. Het is een van
de vele Australische groepen die de laatste twee jaar
Europa stormenderhand veroveren. Met The Scien
tists, The Triffids, Crime The City Solutions heeft
The Moodists het zeer krachtige geluid gemeen. In
zo'n groot land als Australië moet je natuurlijk wel
schreeuwen om gehoord te worden. Een ander
Australisch kenmerk is de soberheid van de muziek.
Beide elementen zijn terug te vinden in het nummer
Double Life van the Moodists. een swingend ram-
liedje dat drijft op beukende drums en volvette bas.
In 1984 stond hun elpee Thirsty's calling lange tijd
flink in de belangstelling.
en dan de krachten lijken te worden gebundeld. De
hevigheid en kracht van het totaal resulteert in een
gelijkmatige spanningsboog die zelfs door het kal
merende einde niet doorbroken wordt, waardoor het
werk toch aan zeggingskracht inboet. Wel toont dit
ballet overduidelijk dat Christe naar nieuwe wegen
zoekt in dit ballet, zowel wat beweging als wat the
matiek betreft. Dat is een positieve ontwikkeling.'
Ed Wubbe gebruikt net als Nils Christe een geluids
collage voor zijn ballet en daarin heeft een steeds
terugkerende, gezongen passage een bijna halluci
nerende werking. 'De steeds terugkerende bewe
gingsfrase voor twee paren hebben dat eveneens',
vindt Ine Rietstap.
'Naast de terugkerende, verstilde en vrij simpele
bewegingen zijn er heftige en gecompliceerde frases
vol golvende, rond elkaar draaiende patronen. Ter
wijl in eerste instantie de twee paren los van elkaar
bewegen, ontstaat er later een situatie waarin de vier
mensen in een cirkelgang terecht komen waarin de
verschillende individuen inwisselbaar zijn. Zij blijven
hetzelfde doen, ook als een andere partner zich
aandient.
Zo eindigt het ballet ook, als een zich uitzichtloos
herhalend rolpatroon dat niet meer te doorbreken is.
Wubbe heeft dit thema op een verrassende wijze
vorm en sfeer gegeven en de dansers vertokten het
uitstekend, zoals trouwens het hele programma, ver
der aangevuld met Cold Song van Henriëtte van
Reesema en Réflexion van Ton Wiggers uitstekend
en met allure gedanst werdTot zover Ine Riet
stap.
Black Roots, reggae uit Engeland
