jazzfestival middelburg
boy edgar-prijs
Back Door Slam
The Chris Barber Band
Rod Mason's Hot Five
Fapy Lafertin and Friends
22 rnrnmei
jazzfestival middelburg
Ben v.d. Dungen/
jarmo Hoogendijk Kwintet
Sambra
Latin-Blue
Jazz Circle
Freetime Old Dixie Jassband
Jo-Jo Swingband
Cuisine Cajun
Ornette Coleman en die sprak me meteen aan. In de
stad kende ik wat mensen die dergelijke muziek
technisch best aankonden. Dat wilden ze ook, ik
wilde weer 'ns wat nieuws proberen en dat resulteer
de in de Noodband.'
'Voordat ik in Groningen kwam wonen, leefde ik in
Amsterdam waar ik zo ongeveer hetzelfde met mu
ziek deed. Vanuit Canada kwam ik op de bonnefooi
naar Nederland. In Amsterdam ontmoette ik m'n
vrouw en bleef daar een tijd wonen. Zij raakte in
verwachting en we wilden de stad uit. We konden
toen een huis huren in Eenrum, in het noorden van
Groningen. In de stad Groningen wilde ik verder
gaan met muziek. De draad weer oppakken. Op dat
moment gebeurde er daar op dat gebied nog niet
zoveel. Er vonden wel wat oude dingen in de jazz
plaats zoals pianist Rein de Graaff dat bijvoorbeeld
deed. Hij en wat andere grqepen speelden met enige
regelmaat in de enkele kroegen. Maar over een
levendige belangstelling voor jazz kon je toch niet
echt spreken.'
'In de tijd dat ik naar Groningen kwam, ging daar de
Stichting Jazz in Groningen van start met ondermeer
het organiseren van workshops. Dat alles kreeg veel
belangstelling van de pers en het enthousiasme in
die berichtgeving sloeg weer over naar de rest van
Nederland. Op die manier kreeg de jazz in Gronin
gen gestalte. Voor mijn bijdragen daaraan kreeg in in
1982 de Boy Edgar-prijs. De grote prijs voor de
Nederlandse jazz. Op dat moment een onbeschrijf
lijke ervaring die ik ook helemaal niet verwachtte
omdat zoveel anderen al zoveel langer speelden
Echt voordeel levert zo'n toekenning niet op. Het
voegt alleen een bepaalde waarde aan je naam, die
daardoor wat langer blijft hangen.'
'Wel zet het je aan tot wat harder werken. Met het
resultaat daarvan kan ik redelijk uit de voeten al zet
het niet aan tot financiële welstand. Voor het com
poneren krijg ik een stipendium van het ministerie
van WVC. Met dat en de inkomsten van de concerten
kunnen we aardig rondkomen. Tel daarbij de part
time baan van mijn vrouw. Dus het gaat wel. Ik kan
me weliswaar geen auto permitteren maar ik geloof
dat ik uit de muziek toch een gangbaar inkomen haal.
Ik mag heel blij zijn want de meeste jongens kunnen
niet van de muziek leven en moeten het met een
uitkering doen', zegt alt-, tenor-, en sopraansaxofo
nist Alan Laurillard, inmiddels bijna veertig jaar.
Hij begon laat met zijn muziek. Pas nadat hij in
Vancouver zijn studie werktuigbouwkunde afrondde
en meteen op de zolder borg. dat gebeurde zo rond
1972. Het jaar ook waarin hij Nederland opzocht. In
de hoofdstad speelde hij onder meer met Herbert
Noord, een organist uit het genre de gestampte pot.
Maar pas in het Amsterdam van het Noorden kwam
zijn tuin goed tot bloei. De Noodband noemt Alan
Laurillard zijn fraaiste bloem. In Middelburg kunt u
zelf aanschouwen hoe die er na het vele snoeien,
bemesten, wieden en begieten uitziet in de pot van
het grotendeels oude stijl jazz-festival.
Back Door Slam
De onder invloed van ritmische jazz uit de blues
onstane Rhythm 'n Blues is het terrein van de
Middelburgse groep Back Door Slam. Zij het dat de
drie zangers/gitaristen, de bassist en de drummer
van Back Door terug grijpen naar dit type muziek via
de Rhythm 'n Blues van de jaren zestig, van mensen
als John Mayall, Eric Clapton, een groep als de
Rolling Stones.
Vooral in de jaren zestig was Chris Barber bekend,
van die tijd noteert ook zijn 'hit' Icecream. Hij was even
wiskundige bij een verzekeringsconcern, maar de
als hobby begonnen muziekloopbaan eiste al snel
al zijn tijd op. Barber werd in 1952 beroeps bij de
King Oliver Band en in '54 begon hij zijn eigen orkest.
Barbers Engelse Dixieland werd wereldberoemd.
Bandleden zijn op het ogenblik Pat Halcox (trompet,
Bügel), na Barber het oudste lid van de band, John
Crocker (klarinet, altsaxofoon), Ian Wheeler (klari
net, saxofoon), Vic Pitt die jarenlang in de band van
Kenny Ball speelde, Roger Hill, een gitarist uit de
Engelse popscène, de Ier Johnny McCallum (banjo
en gitaar) en tenslotte Norman Emberson op het
slagwerk.
Als Rod Mason (geboortestad Plymouth) in 1984 de
Dutch Swing College Band verlaat en zijn eigen Hot
Five in Duitsland vormt, heeft hij al een lange
loopbaan achter de rug. Pogingen ven zijn ouders
om hem aan de piano en later de viool te helpen
mislukken: op de muziekschool, als men veronder
stelt dat hij op de viool oefent, blaast hij op een oude
klarinet. Hij leert zichzelf alles, speelt in enkele
amateur jazzbands met de cornet die hij van zijn
vader kreeg en pa wordt weer enthousiast voor de
jazz. Zijn vader had sinds 1932 niet meer achter de
drums gezeten en stilistisch gaat hij in die tijd
(halverwege de jaren vijftig) gewoon verder waar hij
was opgehouden. Rod Mason: 'Het was geweldig -
hij klonk als Zully Singleton: woodblocks, cowbells
en zo! We vormden samen een band, Rod's Ragti-
mers'. Naar de jaren tachtig. Na zijn, zoals hij zelf
zegt, plezierige tijd bij de Dutch Swing College leeft
hij zich met zijn Hot Five helemaal uit in zijn grote
liefde: de muziek van de Louis Armstrong's Hot Five
uit de jaren twintig.
Deze internationale groep ontstond rond de Belg
Fapy Lafertin, nadat hij tien jaar de sologitarist was
geweest van de formatie WASO. Fapy is een van de
weinige gitaristen die de in Frankrijk ontstane zigeu
nerjazz, beter bekend als de Djanogo-traditie, uitste-
kend weet te vertolken. Met WASO en nu met de
nieuwe formatie trad hij al op voor radio en t.v.
Pianist is Ray Smith, lid van de Londense European
Classic Jazzband. Ritmegitarist is Rino van Hooy-
donk, jarenlang solist in zigeunerjazzorkesten en
bassist fn Simon Planting. Planting speelde wel met
Loek Dikker en begeleidde Marjol Flore.
Het kwintet won vorig najaar het amateurconcours
van het Internationaal Jazzfestival Amsterdam met
glans. Het idioom is Miles Davis, midden jaren zestig.
De jury sprak zijn bewondering uit voor de solis
tische prestaties, het homogene spel en de krachtige
swing, waarmee de groep zich onderscheidde van de
concurrentie. Frank van Dixhoorn noteerde na een
concert in NRC-Handelsblad: 'In hun improvisaties
weten zij zich overtuigend te verantwoorden: Van
den Dungen speelt gedreven maar ook zeer regelma
tige frases, waarvan de lengte precies overeenkomt
met de beschikbare ideeën, terwijl Hoogendijk (al
leen al zijn toon houdt onmiskenbare beloftes in) de
curve van zijn solo's heel wat grilliger laat verlopen,
zij het zonder onderbrekingen. Van den Dungen
dwong bewondering af met zijn gestileerde sopraan
solo over het eigenzinnig uitgewerkte thema van
What is this thing called love.' Van den Dungeft
bespeelt de saxen en de 20-jarige Hoogendijk de
trompet.
Deze uit beroepsmusici bestaande Amsterdamse
groep richt zich op Latin Jazz die geënt is op
Cubaanse muziek. Alle leden volgden het conserva
torium en werken in bekende ensembles als Salsa
Caliente, Big Bamboe, Evolution 2000, Bess en
Monte Sauza. Met Sambra ontwikkelden ze echter
een eigen geluid dat is gebaseerd op de specifieke
combinatie van houten en metalen instrumenten en
het contrast tussen warm (marimba, conga's, contra
bas, cabasa, baritonsax) en schel (trompet, sopraan
sax). Voor driekwart brengt Sambra eigen composi
ties, van trompettist Wouter van Bemmel.
Een door mensen van het Rotterdams conservato
rium opgerichte salsa band. Bijna alle leden zijn of
waren actief in andere Latijnse of salsa bands. Latin-
Blue speelt in jazzclubs, jongerencentra, maar de
hoogtepunten zijn de optredens op festivals. Op het
jazzfestival van Appeldoorn kreeg de groep een
nominatie voor de Pall Mail Swing Award als een van
de meest swingende jazzformaties in Nederland.
Latin-Blue telt tien leden.
Een gerenommeerde Belgische groep die in het
tweede bestaansjaar (1978) al prijswinnaar was op
het Internationale Jazzconcours in Laren. Bassist
Marc van Garsse ontving er tevens de persprijs voor
de beste solist. Op Jazz Middelheim bleek Jazz
Circle aan te slaan bij een internationaal gezelschap.
Ze hebben optredens in binnen- en buitenland en
zijn een regelmatige gast op de Belgische t.v. Tars
Lootens (pianosynthesizer) is vaste begeleider/ar
rangeur bij de zanger Johan Verminnen en maakte
enkele jaren achtereen als begeleider buitenlandse
toernees mee met Adamo. Philippe Venneman (sa
xofoon/percussie) was nog in januari solist bij het
Deens Radio Jazz Orkest. Het concert wordt in tien
landen uitgezonden. Hij is tevens solist bij de BRT
Big Band. Jean-Luc van Lommei (hij maakte op de
Leuvense universiteit een eindscriptie over de 'feno
menologie van de jazz'), de percussionist van Jazz
Circle is een veelzijdig musicus: fanfare, muzikale
illustratie bij poëzie, begeleider Johan Verminnen en
andere kleinkunstenaars, dansmuziek, swing en
rock-jazz.
Amateurs zijn ze en daarom moesten ze invitaties
voor optredens in Singapore en New Orleans afzeg
gen. De voorkeur van de zes bandleden blijkt al uit de
naam: Dixieland. Een jaar na de oprichting bereikten
ze de finale van het Loosdrechtse Jazz Concours.
Onder leiding van trombonist/zanger/arrangeur Rob
Vlam zijn ze door blijven gaan als amateurs met als
belangrijkste kenmerk: plezier in het spel.
Deze band speelt in de stijl van de kleinere swing
orkesten uit de jaren dertig. De musici, veelal af
komstig uit Bredase orkesten als Ochtendchloor,
Scat Cats, Victoria Band, spelen vijf jaar samen en
bezochten jazzclubs in Nederland, Duitsland en
België. De kans bestaat dat gitarist Fapy Lafertin als
solist bij Jo-Jo zal optreden. Het is dan niet voor 't
eerst dat Jo-Jo buitenlandse artiesten begeleidt.
Eerdere solisten waren bijvoorbeeld Jim Goodwin,
John Smith, Tom Baker, Jeff Hamilton, Barbara
Lashley en Janice King.
Weer eens iets heel anders is de vereniging van
Cajunmuziek en de Creoolse Zydeco van Cuisine
Cajun. De Cajuns is de benaming van de van oor
sprong Franse immigranten die door de Engelse
heersers werden gedeporteerd uit hun woongebie
den in West-Canada en zich in de moerassige
streken van Louisiana vestigden. Daar kwamen al
thans de overlevenden terecht. De Belgische groep
heeft veel research gepleegd om de taal en muziek
van deze onderdrukte en bijna verdwenen groep te
achterhalen. De Cajuns ondergingen ook de invloed
van de zwarte en van de Creoolse Franse cultuur.
Jazzfestival
Middelburg,
donderdag 1 t/m
zaterdag 3 mei.
Zie voor namen en
tijden de agenda
23
