Ml
'OUDE STIJL JAZZ
DOKWERKERSTAAL VAN
SWINGENDE KROEGLOPERS
jazzfestival terneuzen
el vai
art blakey
kunstkroeg
14
arnett cobb
Met de krukken onder de arm staat hij muurvast op het podium met zijn
saxofoon op gulphoogte. Ook na een hoeveelheid drank waarvan de
gemiddelde mens een ernstig dubbelslaande tong krijgt, blijft hij muziek
maken. Arnett Cobb. J. Quist houdt veel van die muziek.
nachtclubjazz
krukken
'Vier dagen ll
derdag en z!
grote namen
het publiek ze
de club Porgf
de stad. Het
Zoiets ontstig
dag. Het gr
nu aan te
groot hetei*
ïressi
bijhort!
slee
jazzsi
en be
publiek v
we dit j
name
en eind mei tussen don-
teken van de jazz. We halen
laar mijn idee hun invloed op
len missen. Een deel vindt in
ts en een ander deel elders in
o'n jazzfestival in Terneuzen.
niet van de ene op de andere
Vanuit het niets naar wat er
De belangstelling ervoor mag
k dat er in deze omgeving
z-concerten. Dat bewees
omst bij de optredens van
mpettist Chet Baker.'
:nde zich ook aan in de keus
celijk lag het accent op de
Orleans en de dixieland.
iuiftdat accent. Dit jaar voor
stijl een minder belangrijke
andere stijlen wat meer
un je een festival met zo'n
Je praat immers over een
de tachtigduizend gulden,
dragen daar elk ruim acht-
Sponsors uit het bedrijfsle-
En voor de rest moet het uit
oed beschouwd toch nog
eel toegangsbewijzen er
willen we er financieel
ntochtvan het zaterdag-
er in elk geval zo'n drie
redens in Porgy Bess ligt
r want in die zaal kunnen
$en. Tekort zullen we in elk
"fllmeuzen bewees zich in de
ertig jaren als een echte
zestig kwam die tot grote
bekende jazzmuzikanten
Rita Reys, Pim Jacobs,
de Verenigde Staten de
iffin en Cecil Payne, om
men die het meest tot de
t door de man die de jazz
fibracht, Frank Kouwenho-
h j veel samen met België
yiaamse jazzclubs opricht-
seld de gelegenheden van
n Gent. Vooral die laatste
e plaats in, want het levert
bliek dat naar ons festival
eeuws-Vlaanderen zich op
ctiviteit ontvangen we weinig
'de overkant' heet. Wel mogen
p de komst van de TROS die
oor het jazzprogramma Session,
en situeerde het verzorgingsge-
uzense jazz tussen Düsseldorf en
Duinkerken. Wat daarboven viel, telde naar zijn idee
eigenlijk niet mee. En dit jaar zal dat niet veel
veranderen.'
'We praten nu over het veertiende festival. Het begon
met streetparades zo'n twintig jaar terug. Loopor
kesten die volgens de oude stijl jazz spelen.
Kouwenhoven kwam daar als eerste mee. Na hem
begon het jazzfestival van Breda waar de organisato
ren naar zijn voorbeeld ook een streetparade
voorstelden. In deze tijd kom je bij zowat elke
grootscheepse activiteit een streetparade tegen.
Frank Kouwenhoven overleed onlangs en daarmee
verdween eigenlijk de spil uit het Terneuzense
jazzleven. Voor de organisatie van dit en de komende
jazzfestivals brengt zijn verscheiden geen conse
quenties mee. Kouwenhoven kon dat ook niet alleen,
want je loopt tegen een gigantische hoeveelheid
organisatie op. Dat neemt een comité van acht man
onder handen die het hele gebeuren jaarlijks op
poten zetten.'
'De muzikanten benaderen we doorgaans zelf en
rechtstreeks. We kennen het circuit en de mensen
die zich daarin bewegen. En zij kennen Terneuzen en
de zaal Porgy Bess. Het beste bewijs daarvoor
leverde drummer Art Blakey ooit met een interview in
het blad Time. Dat vroeg hem naar zijn meest
levendige herinnering aan zijn Europese toernee die
hij toen net afsloot. En Blakey zei: 'Mijn optreden in
Porgy Bess in het Belgische Terneuzen.' Want hij
wist niet dat Zeeuws-Vlaanderen tot Nederland
behoorde.'
'Niet alle contacten leggen we zelf. We werken
samen met bijvoorbeeld Paul Acket van het North
Sea Jazz Festival en organisator Wim Wight uit
Wageningen. In België kennen we bassist Rogiervan
Haverbeecke die concerten zoekt voor de gasten met
wie hij speelt. En op die manier krijg je leuke dingen
toegespeeld. Frank Kouwenhoven wilde veel meer
dan alleen maar een jazzclub onderhouden en een
jaarlijks festival voorstellen. Eén van de laatste
dingen die hij deed was het op poten zetten van een
eigen platenlabel. Daarop verscheen tot nu toe één
plaat van zangeres Lilian Bouté, iemand uit het New-
Orleans-genre.'
'De familie van Kouwenhoven heeft voor zover ik het
zie niet zoveel belangstelling in het voortzetten en
exploiteren van Porgy Bess. Reden dat we nu
denken aan het oprichten van een stichting. Maar
daarover is nog niet alles bekend. In elk geval zal die
de club overnemen en deze in een wat gewijzigde
vorm voortzetten. Niet uitsluitend jazz komt dan
meer aan bod, maar het gebouw zal dan als een soort
kunstkroeg dienst doen waar bijvoorbeeld ook
kleinkunst terecht kan. Dat kon het nu ook al met
enige regelmaat maar dat zal in de toekomst
toenemen. De gemeente Terneuzen ziet het belang
ervan in en zal dus ook financieel wat bijdragen.
Maar dat wacht allemaal nog op afwikkeling.'
mei
Ooit bestond er een bepaalde soort jazz welke de critici
bijna unaniem als 'ordinair* omschreven. Die kwam van
doorgaans moddervette muzikanten die theatraal een
Hammond-orgel of een tenorsaxofoon onder handen
namen. En de verschillende nummers aankondigden
met een schuine mop. Muziek voor dranklokalen waar
de kitsch pijnlijk hoogtij viert. Lokalen die onweer
staanbaar trekken aan heren in het verkeerde pak met
aan hun vingers een ware boksbeugel aan ringen. Het
type bezoeker dat het midden houdt tussen een boek
houder van een behangselpapierfabriek en een aanko
mend bordeelbaas. Mensen dus die zichzelf vermaken
met overduidelijk dubbelzinnige muziek.
Nachtclubjazz wilde het ook nog wel 'ns heten, om
dat het vaak in dergelijke uitspanningen tot klinken
kwam. Zo'n tien, vijftien jaar terug verschenen er
haast aan de lopende band platen met de wervelende
titel Midnight Slows. Een dame die de indruk van
schaars gekleed zijn wekte, zette de uitnodiging tot
kopen nog wat fleur bij. Misschien dat mede daar
door de platenreeks lange tijd op de lijst van best
uitverkochte prijkte. En dat mocht opmerkelijk heten
want de ingeperste klanken kwamen niet voort uit
bijvoorbeeld zwoele soul met bijgedachten of uit
Mantovani's vioolkast die het water langs de tanden
van een besloten gemeenschap liet lopen.
Midnight Slows stelde jazz voor. Onverveerd, zonder
geluidstechnische trucs maar met een duidelijke
verwijzing naar een aangename tijdspassering. De
Franse firma, welke deze platen op de markt bracht,
specialiseerde zich in de wat oudere jazzmuzikant.
Net als de andere platenbazen die van dit succes een
vorkje meeprikten. Muziek voor de late uurtjes met
de mannen van de gestampte pot die voornamelijk in
de horeca optraden. En die door de opkomst van de
vrije- en anderszins moderne jazz rond het midden
van de jaren zestig vrijwel nergens meer op een
festival terecht konden.
Weggedrukt door een jongere garde die zich met een
Roeping aan Het Ideaal wijdden. Op een troon gezet
Arnett Cobb
...wilskracht...
mei 15
