'Nederlanders zijn
zeer trendgevoelig'
m ir eVexts
patricia beysens
straatfestival
Vince Bruce
Flint
British Events
Gilijac Amagasaki
Hank Wangford Band
Oostduits, want destijds bestond de DDR nog niet,
alleen de nieuwe komen uit Oost-Duitsland. Dat heeft
te maken met kwaliteit. Ik beweer niet dat men zulke
liederen niet in het westen kan schrijven maar men
staat er niet voor open. Men wil alleen commerciële
dingen. Ze nemen alleen schlagers op en die vind ik te
banaal. Als ik om me heen kijk, ben ik een grote
uitzondering, ledereen zingt hier zo commercieel mo
gelijk. Dat bestaat in de DDR niet.
Omdat het niet mag?
In het westen is er zogenaamd geen censuur maar dat
klopt niet.De grootste censuur die hier bestaat is dat
sommige dingen helemaal niet meer kunnen omdat ze
niet verkopen. We zijn voor onze plaat verschillende
platenfirma's afgegaan maar die zagen er geen brood
in. Dat is flauwekul. Onze plaat is helemaal uitverkocht
maar we hebben het allemaal zelf moeten doen.
Zijn die DDR-liederen herkenbaar voor ons?
Natuurlijk. Evenmin als wij liederen over de democratie
maken, schrijven zij over het communisme. De meeste
van die liederen zijn a-politiek. Er zitten in sommige wel
algemene ideeën van rechtvaardigheid, maar ze wor
den op een filosofische manier verwerkt. Het is dus
helemaal geen politiek programma.
Namen als Brecht, Tuchoisky en Kastner doen het
tegendeel vermoeden.
Politieke strijdliederen interesseren me niet. Ik heb dan
ook gekozen voor de lyrische Brecht. De tijd waarin
Brecht zijn politieke teksten schreef was heel anders
dan nu. Hij vocht tegen het Fascisme. Als Brecht nu
zou leven, zou hij helemaal anders schrijven, minder
pamflettair denk ik. Daarom dat ik liederen van hem
gekozen heb die minder bekend maar universeler zijn.
Ik hou van subtiele, poëtische dingen. Je kunt daar
vaak meer mee bereiken dan met militante teksten.
Daarmee overtuig je toch alleen maar de mensen die al
overtuigd zijn.
In het programma lm Schranke zat een aantal humo
ristische liederen. Das Pflaumenhuhn ging bijvoor-
beel over een kip die pruimen legt in plaats van eieren
en Der Globus bezingt een wereldbol die zijn eigen
achterwerk zoekt. Is Alles was wahr ist even vrolijk?
Het eerste deel is zeer humoristisch. Romanze in Textil
bijvoorbeeld is een liefdesgeschiedenis tussen een
donkerblauwe herentrui en een wit damesbloesje die
aan de lijn hangen te drogen. In Das Lacheln der Mona
Lisa gaat het over de vraag of de Mona Lisa ons nu
vriendelijk toelacht dan wel uitlacht. Gedanken eines
Karphens is de klaagzang van een karper. Het is de
gewoonte in Oost-Duitsland dat men op grote feest
dagen karper eet. Omzekertezijn koopt men de karper
zo vroeg mogelijk met het gevolg dat men hem vaak in
het bad moet zetten om hem in leven te houden. Over
zo'n karper gaat het. Hij ziet zijn dood naderen en zit
zich suf te dubben. Hij wil bijvoorbeeld de stop uit het
bad trekken maar beseft dat hij dan nog eerder dood
zal zijn. Uiteindelijk troost hij zich met het feit dat
zolang hij in het bad ligt de mensen geen bad kunnen
nemen.
Weet u nog waarom u met tekenen en zingen begon
nen bent?
Ik voelde dat ik geen andere mogelijkheden had om me
uit te drukken. Ik heb echter nooit gedacht: ik word
zangeres. Ik ben het altijd geweest. Toen ik klein was,
zong ik al tot diep in de nacht allerlei zelfverzonnen
liedjes zodat mijn ouders er niet van konden slapen.
Waarom bent u naar België uitgeweken, is het leven in
Antwerpen beter, valt er artistiek meer te rapen?
Er is in Vlaanderen zeker niet meer te doen dan in
Nederland? Als ik daar was gebleven, zou mijn carrière
zelfs verder staan dan nu, maar ik woon liever in België.
Het is er allemaal veel slechter georganiseerd dan in
Nederland en daar ben ik dol op. In België gaat heter
ook individueler aan toe. In Nederland gebeurt alles te
veel en bloc, ledereen gaat tegelijkertijd naar Portugal
op vacantie, iedereen begint plotseling te joggen,
iedereen wil dan weer Japanse gevechtsporten beoe
fenen.
Nederlanders zijn zeer trendgevoelig. Bovendien kun
nen ze het ook te goed uitleggen. Een nederlander kan
zo ongelooflijk vlot over de meest intieme dingen
praten dat ik denk: hier klopt iets niet, dit is verdacht. In
Vlaanderen zijn de mensen minder spraakzaam en
verlegen en terecht, vind ik. Ik ben ook vaak verlegen.
In die zin voel ik me er beter op mijn plaats. Nederlan
ders willen ook voor alles een letterlijke verklaring
geven en daardoor missen ze een hoop. Er zijn nu
eenmaal dingen die je niet kunt verklaren of uitspre
ken. Misschien zing en schilder ik daarom wel. Voor
mij zijn die kunstvormen net zulke evenwaardige talen
als het Nederlands of het Duits. Sterker, het is een
manier van leven.
42 fTtfflzomer
cowboyshow met lasso
Hij lijkt zo uit het Wilde Westen te zijn weggelopen en
wil dat ook weten. Tegen het puoliek zegt hij aan het
begin van zijn show: 'I come straight from the
WestOm daar later aan toe te voegen: 'Of
London'.
Vervolgens is hij voortdurend bezig om zijn publiek
te bewijzen dat Yankees toch maar een soort tweede
hands Britten zijn. Met zijn lasso's en zwepen lijkt hij
te passen in de orde van de circusartiesten, maar zijn
scherpe tong maakt dat zijn show satirisch cabaret
wordt. Het is niet alleen de zweep die geroutineerd
een krant van een verschrikte toeschouwer doormid
den knalt, de mond doet er een schepje bovenop:
'Wat u nu nog in uw handen heeft, bestaat voor de
helft uit onzin'. En daar wordt de rest van de krant uit
zijn handen geslagen.
straattheater
Vorig jaar oogstte Flint met Help! Een welp! veel
succes op de festivals en straten. Na zo objectief
mogelijk het waanzinnige verhaal van Help te heb
ben naverteld, schrijft Jos van Hest in Het Parool:
'Het leukste straattheater van het jaar. Je staat onder
een douche van vrolijke vondsten, gemene grappen,
mooie muziek. Uit alle hoeken en gaten komefr
steeds nieuwe spelers op en daardoor krijg je het
gevoel dat je zelf ook bij de gebroeders Flint hoort'.
Nu brengen ze een nieuw 'stuk', maar het lijkt erop
dat ze 't kunnen.
straattheater
Een theatergroep voor de pleinen en straatfestivals
in vele landen, want de handeling, de mimiek, de
kleding en de attributen zijn voldoende voor humo
ristische voorstellingen. Zoals ook uit hun naam valt
af te leiden, brengen ze wat wij hier noemen typische
Engelse humor. Excentriek. Misschien komen ze aan
en op gekleed als professor aan de universiteit van
Oxford. Misschien slepen ze een groot kanon met
zich mee als leden van de Cannon Club of Britain.
Misschien komen ze als Engelse toeristen.
In de loop van de acht jaar dat ze de Europese
festivals hebben bespeeld, is er een groot aantal acts
I zomer 43
ontstaan. Maar de dingen zijn bij British Events nooit
zoals ze lijken. De professoren blijken de kost met de
handen te verdienen en de kanonclub demonstreert de
precisie van het kanon door hem op de lokale bank te
richten en vuur te geven. In Engeland heeft de theater
groep inmiddels de naam het beste straattheater van.
het eiland te laten zien.
Flint, straattheater
straatperformance
Ter plekke verandert de Japanner, waarschijnlijk de
enige en zeker de oudste straatdanser van Japan, in
de figuur die hij wil uitbeelden. Hij heeft dan al de
plaats van zijn optreden afgebakend, met een krijt
streep of touw. Dan begint de Jungalla-muziek, eerst
zacht, uitnodigend, dan wat sneller, het publiek
inviterend tot beweging.
Amagasaki begint zijn levensverhaal te vertellen,
uitmondend in het portret van een Pierrot-danser die
op het toneel mislukt en het zwervend bestaan van
een straatartiest kiest, op zoek naar zichzelf.
Het is bijna Amagasaki's eigen levensverhaal. Na elf
jaar klassieke Japanse dans ver+aat hij het theater om
op de straten te gaan spelen. Dat geeft weinig status
in Japan, maar Amagasaki wordt er als een nationale
held gekoesterd. Wat de theaters ook bieden, hij blijft
op straat spelen; een streven naar onthechting is
hem niet vreemd. Hij eert met zijn faam de talloze
onbekende straatartiesten van het verleden en he
den. 'Door hen kan ik mijn werk waarderen en de
diepten peilen die je daarin kunt bereiken en die j
eeuwig uitdagen', zegt hij zelf.
Over zijn straatoptredens zegt de zachtmoedige
Amagasaki: 'Op straat is mijn publiek er niet om mij
te beoordelen, maar om samen met mij emoties te
delen en tijd door te brengen. Mensen staan naast me,
gaan naar huis, eten, werken, krijgen kinderen en
we ontmoeten elkaar weer. Mijn eigen wens is om
met mijn publiek te communiceren en hen indivi
dueel te bereiken, als mensen, over generatiekloven
heen.' De voorstellingen zijn zeer intensief. Amaga
saki is inmiddels 59 en heeft soms hevige pijn in zijn
knieën, maar van opgeven wil hij niet weten. 'Ik blijf
doorgaan met dansen tot mijn haar helemaal wit is.'
Britse country
Country meteen knipoog. Red-neck nonsens, quasi-
