beeldende kunst Tk doe bijna geen ruimtelijk werk meer. Te veel nadelen.' 'Het lijkt me prachtig als oude man geboren te worden om uiteindelijk weer terug te keren in de baarmoeder' guido eckhardt PfifRzomer 61 Koetjesreep 58x65 cm 60fflfflzomer joenen stuks het land ingaan, acht hij niet groots. Tegengesteld aan Wagneriaanse dingen',zegt hij met veel gevoel voor understatement. 'Dit vind ik toch een zwaar onderwerp',zeg ik, wijzend op een prent meteen rol prikkeldraad, een kruis en een lichtende vlag. 'Toch maakt hij geen zware indruk',vindt Eckhardt. 'alle etsen hebben iets relativerends, een beetje humor.' De post zegels en stempels boven vlag en prikkeldraad houden de ets inderdaad luchtig, in weerwil van de zware symbolen. Bericht van het front noemde Eckhardt de ets. Zijn bewerking van een belastingenvelop is aanmerke lijk somberder, moet ook Eckhardt toegeven. Lachend: 'Druiperiger kan 't haast niet. Het is wel merkwaardig dat juist dit zo'n ellendige druiperige ets wordt.' Hij vertelt dat hij ook het formulier van de premieheffing in de serie wilde opnemen, maar dat het zo fantasieloos is dat er niets van te maken viel. Tenslotte gooide hij het maar weg. Bij de belastingenvelop heeft Eckhardt ter redding van de prent flink ingegrepen. Bijvoorbeeld: waar staat geschreven 'Geld terug? Lees dan zorgvul dig blz. 2 van de Toelichting' heeft Eckhardt een rijtje fietsen gezet. Maar het neemt de somberheid niet weg. Zo zijn er meer bewerkingen en ook andere onderwer pen hebben bewerkingen ondergaan. 'Het blijft na tuurlijk een prent maken',vindt Guido Eckhardt. Tot zijn bezigheden behoort ook het maken van ruimtelijk werk. Het was ooit zijn belangrijkste bezig heid zelfs. Een wandplastiek van hem siert de LTS in Terneuzen, hij maakte een beeld voor het RIAGG in Terneuzen en langer geleden ontwierp hij het Ravens- brückmonument in Amsterdam. 'Ik doe bijna geen ruimtelijk werk meer. Te veel nadelen. Er zit veel geld aan vast, veel mensen bemoeien zich ermee, je moet een goeie babbel hebben, bij de mensen op de thee gaan. Het is me verschrikkelijk gaan storen.' Guido Eckhardt illustreert een en ander met de gang van zaken bij het tot stand komen van het monument ter herdenking van de vermoorde vrouwen in vrouwen kamp Ravensbrück. Het staat tussen het Van Gogh- museum en het Stedelijk. 'Ik werkte samen met Joost van Santen en Frank Nix. Het ging om een opdracht van 400 tot 500.000 gulden, zeker tien jaar geleden nog een groot bedrag. We konden er voor kiezen het met z'n drieën financieel in de hand te houden of het tegen een honorarium uitte voeren. Gelukkig hebben we voor 't laatste gekozen, anders was 't nog erger geweest. Goed, dan krijg je allemaal ambtenaren om je heen, die de zaak begelei den. Het werk werd opgesplitst en de delen werden aan verschillende bedrijven uitbesteed. Wij moesten het hele land door om de bouw te controleren. Ontzettend veel vergaderen, regelen van technische en financiële zaken; je bent gewoon met kille zaken bezig. Er kwamen botsingen op de vergaderingen, heel onple zierig allemaal. Je bent een manager. Na het ontwerp zijn we niet meer creatief bezig geweest.' Ben je helemaal met monumentaal werk gestopt? 'Nee. Ik heb een hypotheek. Ik moet voor mijn kinderen zorgen en ik wil in de BKR blijven.' Na de onthulling van het monument kreeg Guido een solotentoonstel ling in het Van Gogh. Eerder al, aan het eind van de jaren zestig, had hij geëxposeerd in het Stedelijk met andere grafiekmakers van 'de Grafische'. Eckhardt heeft al een respectabel leven achter zich. Grijze slapen en een stevige buik en een milde, enigszins melancholieke lijnvoering in de kop brengen er de nuances in aan. In het Van Gogh had Eckhardt twintig prenten geëxpo seerd die hij vatte met de titel Het scheppingsverhaal. Begin dit jaar waren de zelfde prenten, eveneens etsen, te zien in de VARA-studio. Een voor een nemen we ze door. Van kleurrijke en vormenrijke beelden gaat het naar koele en strakke voorstellingen. Hans Blanke- steijn was onder de indruk, voor de radio. Hij zei onder meer over de expositie: 'De meeste van de prenten vind ik erg mooi. Vaak schitterende kleuren. Geheimzinnige vormen, vooral de eerste zóveel van de reeks, die gaan over de wording van het leven'. 'Keer op keer word je herinnerd aan telescoop-opna men van sterrenstelsels, aan cellen, gezien door een microscoop. Eckhardt mengt dat meteen flinke scheut mystiek; met zijn kijk op de principes die dat allemaal in beweging zetten- mannelijk, de stof, en vrouwelijk, dè beweging, die elkaar bevruchten.' Typerend is, dat in Eckhardts beeldpoëzie de vogels ontbreken. Het in wezen zo speelse scheppingsverhaal uit de bijbel kan ze niet missen, Eckhardt wel.' Guido Eckhardt begint breed te lachen over het ontbreken van de vogels. Alsof iets buiten hem dat zo bepaalde zegt hij: 'Vogels kon ik er niet bij doen. Ze pasten er niet in, het kon gewoon niet.' Op de zelfde manier reageert hij als ik wijs op de merkwaardige op oude indiaanse tekens lijkende schriftuur bij sommige prenten. Dat moest erop, zoveel is zeker. Hans Blanke- steijn bracht zijn verhaal voor Kunst en Vliegwerk, een programma van de NCRV. De verdwijning van de vormenrijkdom met de kunst van de mens noemt hij in NCRV-traditie de zondeval. Dat mag. Ik zie meer een sterke antipathie tegen bepaalde uitingen van onze civilisatie: bezitsdrang, zoals zich dat uit in een tuin die is omgeven door prikkeldraad, of rechtlijnigheid van denken, waar Eckhardt een snelweg etste. Misschien kun je nog verder gaan. De grillige vormen van de natuur maken plaats voor fantasieloze menselijke ingrepen, kortom, Eckhardt heeft niet veel op met de menselijke beschaving. Dat wil hij echter niet bevesti gen. Hij mist wel vaak het gevoel, van waaruit de mens zou moeten handelen. 'Ik bedoel meer te zeggen: het functioneren van de rede heeft voor mij direct te maken met dwangmatigheid.' Als ik zeg dat ik dat nogal pessimistisch vind: 'Ik ben niet fundamenteel een somber mens, hoor. Als ik op het Veerse Meer surf of hier de zee zie, geniet ik. Prachtig. Maar als je er even over nadenkt. Leven is lijden natuurlijk.' Even later: 'Ik zit zo'n beetje m'n hele 'even in m'n eentje op m'n atelier. Dan ga je wel eens raar denken. Het lijkt me prachtig om als oude man geboren te worden, steeds jonger te worden om dan uiteindelijk weer terug te keren in de baarmoeder.' De twintig prenten hingen prachtig in het Van Gogh. Guido Eckhardt had er honderd kunnen verkopen, als hij gewild had. 'Ik wilde ze niet los verkopen. De hele serie of niets, zo dacht ik erover. Eén losse prent verkopen, nee, dat kon ik niet.' Dat gevoelsmatige nee is inmiddels zijn kracht kwijt. De tijd deed z'n werk. Een losse prent kan nu wel. Foto's van de serie etsen over druksels gaan naar de Dienst Esthetische Vormgeving van de PTT. Je kunt nooit weten. Een kunstenaar moet tegenwoordig op z'n zaken passen. Berichten van het front 50x65 cm Naar aanleiding van envelop aangiftebiljet

Tijdschriftenbank Zeeland

Mooie moeite / Uitblad voor Zeeland | 1986 | | pagina 31