III.
Een leven gewijd aan wetenschap (Betje Wolff en het geestelijk leven van de
18e eeuw alsmede de Zeeuwse dialecten) wil niet zeggen: zich onttrekken aan
familie- en gezelschapsleven. Zij hield van muziek. In haar beschrijving van het
Middelburg's Muziekleven in en om de Concert- en Gehoorzaal worden herinneringen
opgehaald aan het tweedaagse muziekfeest te Middelburg in 190*1. "Den tweeden
dag brengen koor en orkest enige korte nummers voor de pauze, het solisten
kwartet geeft o.m. Brahm's "Spanisches Liederspiel". Doch na de pauze komt het
hoogtepunt van dit feest en van de prestaties van solisten, koor en orkest, dat,
gelijk steeds sinds 1898 op de "groote concerten", versterkt is door leden van
het Arnhemsch orkest. Beethoven's negende Symphonie met slotkoor over Schiller's
"Ode an de Freude" weerklinkt voor het eerst in Middelburg's concertzaal. Leven
dig herinner ik mij, hoe wij allen vervuld waren van dit muziekfeest, hoe belang
rijk niet alleen de repetities waren, maar alle voorbereidingen van feesttoilet
ten, bloemen, hoe gewichtig wij jongeren het souper vonden, waarvoor de Socië
teit "St. Joris" haar deuren had opengezet, hoe we ons in de knoop werkten met
onze schoolrepetitiesdie we er toch onmogelijk bij konden waarnemen
Na haar gymnasiumtijd haar studie in Leiden. Een tijd waaruit zij vriendin
nen heeft behouden tot aan haar dood. Wij kunnen van Rika zelf zeggen wat zij
schreef in de inleiding van haar proefschift: "Wie Betje Wolff geeft zonder
haar vrienden, geeft haar slechts ten halve". Voor neven en nichten gold het
zelfde. Geen beter getuigenis geeft de familiekrant bij haar vijf en vijftigste
verjaardag: "Moeilijkheden op school, bezwaren in hun leven, conflicten in hun
gemoedstoestand werden aan tante Rika voorgelegd. Altijd was ze bereid te hel
pen. Haar oordeel werd op prijs gesteld. Immers men voelde, dat ze zich volkomen
kon indenken in de psyche van kinderen en volwassenen. Ze gaf zich altijd ten vol
le, geen moeite was haar te veel en tijd had ze steeds, wanneer steun en hulp
gegeven moest worden. Nimmer klopte men te vergeefs bij haar aan".
"Dapper vrouwenleven" heeft zij haar boek (195*0 genoemd dat een karakter-
en levensbeeld geeft van Betje Wolff en Aagje Deken. Zij hoopte met dit werk
"iets te hebben blootgelegd van de schatten, die in haar leefden, en die zij
hebben uitgedragen, over de mislukkingen van haar tijd heen, naar volgende ge
slachten, tot in onze dagen. Waarden van geestelijke vrijheid, van eerbied voor
den medemens, van gemeenschapsbesefvan levens- en stervensmoed, die geen mens
en geen tijd ontberen kan, zonder tot innerlijke chaos te vervallen".
