W'ÉMMEN IN KAPELLE-BIEZELINGE GEWIST We,da wil zeggen: mijn vra en ik. 'Ne mens kan al jaoren geleen uit Zeeland vertrokken zijn en toch veur d'n êêste kêêr in Kapelle-Biezelinge op 'n vergaorink kommen van 'n verêênigink,wat dan nog 'n fêêstvergaorink is uk,omda se fijftig jaor bestaot. 't Is uk vrèmd da g' in ou leven veel bezig gewist zijt mee ou êgen dialekt en mee andere uit de streek waorda ge vandaon komt,zonderda g' ou êgen èd opgegeven om lid te wurren van de zêêuwsche Verêênigink veur Dialectonder zoek. Da leste kan 'k ou uitlêggen.In mijnen jongen tijd moest 'k nogal 's naor vergaoringen en - 't sal misschien aon mijn êgen gelegen ên - ik kreeg er 'nen 1ékel aon. Och,iederéén wit dat 'r mensen zijn die ad ulder êgen gjêrn uëren praoten.Da vin 'k nie 't érgste,maor 't is zuë ongelukkig da zukke mensen nie naor een ander luste ren en op 'n vergaorink deur blijven zaogen.Ziede: a ge 'nen 'ékel ét aon vergaoderingen,geefd' ou êgen nie ge- makkelék op as lid van 'n verêêniginkIk docht alt da'k mijne goën tijd beter aon iets anders kost besteen. Goed,ik èn mijn êgen passeede jaor opgegeven as lid van de Zêêuwsche Verêênigink veur Dialectonderzoek.Er kwaam bericht van die fêêstvergaorink en wij dochten: laot ons daor 's naor toe gaon.A ge 'nen agendao krijgt,waorda zuëveel puntsjes opstaon,dinkte vanzelfs: da wur nacht- wêrk en mijn goesting om d'r naor toe te gaon wier nie gruëter.Ik dink da ge da wel zult begrijpen. 'k Moet éérlijk zéggen da 't mij vrêêd is meegevallen. Nie allêên omda m'n op zijnen tijd ons druëgsken en ons natsjen kregen,omda 't op zijnen tijd seerieus was en omda 't zuë gesmjërd liep.'t Bestuur wa allies goed ge- regeleerd en de mensen op de vergaorink waoren verstan dig.Om 't 'êêl gewuën te zéggen: d'r wier - gelukkig - nie gezêêverd! In 't begin stingen we vanêgen wa vrèmd.Ge zul begrijpen dan 'k nuufsgierig was of t'r nog mêêr waoren net azze 'k-ik en mijn vra: die uk uit de grensstreek kwamen of uit 't Land van 'Ulst.D'r waoren 'r - nie veel - maor 29

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1979 | | pagina 31