"Dat geeft niks,vannacht had ik oak allêên men hansjop
mar an,in hie heit der niks van gezeid".
Mar opoe vond,dat ut veul te koud was buten.
Toen Jantje een uurtje laeter bie ut bedje mit ut kleine
broertje stong,zag 'n wel,dat ut niet ut kindje van
's nachs was.En praete kon ut oak al niet.
't Geef niet,oor,'k vin je toch wel lief.Je bint toch
'n kerskindje,ee moe!"
Moeder keek mit een gelokkig gezicht nae allemaele.
"Ja,'t is een kerstkind.In 'k hope,dat ut een goed mens
zal worre".
"Amen",zei opoe in ze gaf ut kleine wezentje voorzichtig
een kosje op z'n kaele kopje.
44
