't Was of dat de Vlaèke wegzonk,
Bette,lieve,meen je dat?
kE gebruld daèr as een koeie,
Eel men boezeroen was nat.
Dan bin slaegen in je leven,
Zo ineens totaól berooid,
t Sliet,mer 'a bink bienaè tachtig
Zo iets toch vergeet je nooit.
Elke zeumer gae 'k die kant uut
bie dat plekje stap ik of,
Ier,ier oak ze vast vo 't leste,
in dan óre m'n óagen dof.
As dan'd ouwe koeien schreeuwe,
(Dat voorspel nog werrum weer)
In de dauw de Vlaeke toedekt,
Doe aweer m'n arte zeer.
'k Zei dan,ak men blauwe neusdoek
Deur men natte óage vreef:
"Bette gieng voor mien verlore,
MerGoddank,de Vlaeke bleef".
Erreman van de Stopeule
15
