HEIMWEE
Klooster, mijn durpken achter diejen waóterplas,
Ik wou da de nog net as vroeger was.
Ik zou êt zo gjèren nog eens overdoen,
om der nog es te loopen, net as toen.
Wa waarde toch 'n leutig gat;
ik èn der altijd mijn slinger had.
De straóten proper, overal geschuurd piasier.
Nouw ondekeutels, ik ruük liever bier!
Braof gingen alle mensen naar de Kerk;
nou nie meer, daor vinnen ze geen "werk".
's Zondags zaten de mannen bij makaar
in d'erberg, mee 'n pint en 'n sigaar.
Dansen? Alleen mee de kerremes; 2 cent voor nen dans,
en om es te gaon zitten kreede geên kans.
Waór vinde tegeswoordig nog 'n zaol
mee urgelmuziek, en nie van da kabaol?
Overal ijje van die barrekes mee flikkerlicht.
Zeg nou zelf, das toch géén gezicht.
En nen dansvloer, die gaot op en neer;
waarom trekken ze toch zo van leer?
As kinders kosten wij méér spelen as nouw:
Inkelenoepelen en springen mee 'n touw.
Ons durp et toch, is et nie waar,
eêl veel verloren zo jaar op jaar?
Dink es aon dienen meulen op den berg,
staöt daor te vergaon, da's toch erg!
Wa èn ze toch mee Klooster gedaon;
'k zal er toch naór toe blijven gaón.
Want och, et durp kan mij nog altijd bekoren:
ik zijn der opgegroeid en in die streek geboren.
Marieke Wiersma-Menu
27
