je mie 't wiejen klaer was.
't Was hin anhunnaem werk, nie
voe niks wier d'r wè 'ezeid:
"Minder werk d'k nööit'ezieje,
as mie de zekel kant66i snie—
je.Eên hemak oa je, joa d'r
nie krom voe te staen, wan je
liep deur 't duifje. Dikkuls oa
j'an êên 'and 'n wante, wan di
stoenge vee braemen en broei—
nekels an zó'n kant. 't Was
dikkuls hloejendug éêtzó
lêêhe bie de hrond, voeroal, 6
je tussen twi stikken hraen
zat. Je lei dat hesneeje hos op
de kant van 't duifje, 6 't kon
mie 't zaed over 't duifje, mè
je buurman nog nie 'esneejen
oa, dan mosj 't mie 't zaed op
't land 16he. A't 'n pêrdaehen
hoed 'edrögd oa, mosj't wen—
ne, en 'n pér daehen laeter
opbinde en in stuukjes'zette;
drie bosjes in 'n stuukje, die
6 j'over 't duifje zetten.
A't dröhe henoeg was, mostt
'emend worre, mè voordien mos'
j't uutdraehe ni 't end 'an de
wegt. Je dee dan 'n k'toene
kapje, of 'n din zakje over j'n
ööd en droeg dan zvee stuuk
jes mee, as 6 meuhul 1 uk was ni
't ende. 't Was hin anhunnaem
werk. Di wier uutn hrapje wè
is 'ezeid: "Mie kant'ööi drae
hen, ei je d'n elt van d'n tied
niks te doen", (wan dan liep je
leeg om 'n nieuw vrachtje), mè
lekker was anders. A't êênmal
oal an de wegt'lag, wier 't op
de waehen 'elae. De vurker haf
dikkuls 'n pêr bosjes hlieke,
mè 't viel nie mee, om van die
kleien bosjes 'n fesoënluk voer
te laen. Kant'ööi was eihulluk
'66i van 'n mindere kwaliteit,
mè de béésten atte't graag,
voeroal 't nie te laete
'esnee was en hoed 'ewonne,
zódat 't zaed d'r nog höëd an
zat. Laeter bin oal die duif
jes op'eruumd en de kanten die
t'r nog bin, worre nie mi
esnee, 't lopt oal an d'onkos
ten wig. Vanéén die a nie vee
kon, wier wè is 'ezeid:
"Ie is net hoed om kant'ööi te
dossen", (een werk dat nie
bestoeng, wan kant'ööi wier
nööit 'ec^osse)
Dhr.P.J.van Langeraad (Dsr)
schrijft in eigen spelling van
zijn dialect van Schouwen:
Pis d'r noe wat is, wae ik 'n
gróöte eekel anè, is dè die
peuke, die ze kantööi noeme.
Tussen de wietied en 't aofdan—
ken van de peejen, da was nae
aollef juni, as de zonne op z'n
óögst staet, mos 't kant'ööi
esnéêje ööre. Mit de zekel
gienge de errebei— ers 't gos
van de duifskanten en grippen
aofsnieje. Minder
werruk was d'r bieriae nie.
's Ücrhos wier je dweil nat. van
de; dauw on overdag storig de
zonne in je nikke te schroe-
jen. Je mos goed uutkieke, an
ders réêmde je in je klauwen.
De móéste sniejers ao dan okn
lappe doek enn sluuve bie d'r.
Zo konne ze t érgste bloed
stoppe. Aol wat slecht was,
kwam je tegen, scherpe braem-
doorns broeinekels en stekels
deeje 'n aonval op je tien ge-
bööjen. Ok mos je uutkieke vo
miere- en wespenesten. A je dae
in greep, was je dag êèlemaele
kwiet. 't Gos rnos mit t zaed
over de dulleve elied ööre.
Andersom was vee makkelukker,
ma da wou d'n baes nie Deu
de uutval van 't gos- en vuul
tezaed waere de kanten da 't
aoro jaer stinkend vuul.
Nae n dag of wat, bie mooi
weer, wier't kant'ööi op-ebon-
de. Mit 3 bossen tegen mekaore,
most varder dröóge en wier dan
op de waegen elae. Noe mochte
de paeren mit de waegen natuur
lijk nie deu de tèrreve of zo
rieje en daerom moste ok de
bossen mit kant'ööi edrooge
ööre nae de wegt of dreeve. Da
was aoltie bie dróóg en óót
weer en de draegers wiste dan
ok gin raed mit de stööters.
48
