'N DAEGJE UUT MIT DE ZANG door J. Both-Roodzand Noe gae'k 'n hêêlen tied terug, nae voor d'n oorlog, dus dat is al lange geleeje. We waeren lid van Excelsior (die be- staet zowat 80 jaer, dat mot d'r even tussendeur), m'n zus en vrien din in netuurlijk nog veul mêêr aores was 't gêên koor. Noe waere wiele zo'n beetje de jong- sten, dus zatte we op de voorste rij, dan kon je goed luustere nae de ouwere achter ons Zo zat achter ons tante Willie, die noemde m's maar zo, want in onze aogen was die al oud, en 'n stemme dat ze had! Ze zei altied tegen ons; "kinders luuster mar nao mien, want ik hou 't wel op de goeie haogte." Zo kon ze niet allêên goed zienge, mar aok vertelle, of 't altied waer waz, dat zalle m'n mar geloavemar dan wier d'r wat ofgelache. Dichte most dan mééster Bróóshöót (de dirigent) ofslaen as die mit aore partijen bezig was in kwam dan nae onze kante, in vroeg dan of we wat stiller konne weze, in dan zei tante Willie: "Jae Rien, dat hoa'k al zo dichte gezeid, mar die kin ders luustere niet." Zo waz dat iedere rippetiesje niet zo, want aores had die goeie man t niet zo lange volgehouwe. De rippetiesjes wiere altied in 't koor van de gróote kérke gehouwe, iedere vriedagaevendJe had mit de zang twéé gebeurtenissen, waer je nae toe leefde, 'têêne was de win- teruutvoering in 't aore nae 't konkoers. De winteruutvoering was ook leuk, want dan wier d'r deur de leden 'n tonêêlstuk opgevoerd, dus was aok wel spannend, mar nae 't konkoers was toch wel 't haogtepunt. Mêêstal was dat op twééde Pienkste- ren. Toen in die tied was dat nogal omslagtig om daer te kommen. Tegenwoordig stap je in een bus, in rieje mar. We mosten éérst van Dirreksland mit tremmetje nae 't menheerse höótdan mit de bóót nae Hellevoet in dan mit tremmetje nae Rotterdam, in 't eindpunt was de Rozestraete, in daer stong je dan. Noe moste m'n dien dag nae Capell an den IJsel, daer kon je wel mit 'n bus van de stad nae toe, mar om dat dubbeltje uut te spaern gienge wiele mit 'n krootje laope nae de Oostzeediek. In d'n trem hadde m'n nog alle meu- gelijke raedgevingen van mééster B. gehad, netuurlijk 't mééste over 't ziengen in aok dat we de stad niet in mochte, nou daer hao m'n ons goed an gehouwe, want jae, zenewachtig was je oak wel. Affijn we binne op tied op de Oostzêêdiek gekomme, in toen we daer op de bus stonge te wachten wier d'r wat ofgekwetterd in geschetterd, want hoe duchter je bie Capelle hoe zenewachteger je wier Geliek mit ons waere d'r aok drie hêêren ingestapt, nog gêên aarig wie dat waeredat kwam naederhand pas uutDat zagge we pas toen we op de tente stonge, gerêêd om te ziengen, in wat dienk je, dat wae ren de sjurrieleden. Bernhard Diamant, Eduard Flipse (tussen twéé haekjes daer waere alle jonge mei den verkikkerd op, zo'n leuke man was dat) in d'n dorden, ik docht van Herwijnen, dat was toch even schrikken. Mar êênmal an 't zien gen docht je daer niet meer an, in gezonge dat m'n hoa, we krege zelfs applaus van de sjurrie. Hè, hè, dat was 'n pak van 't har te, dat begriep je. M'n hadde 'n éérste pries met lof van de sjurrie. Dien dag kon je doewe wat je wou, as je wéér mar op tied in de Rosestraete was, dus terug nae Rotterdam. Noe had je daer 'n Cineac 1 0

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1989 | | pagina 12