'N DAEGJE UUT MIT DE ZANG
door
J. Both-Roodzand
Noe gae'k 'n hêêlen tied terug, nae
voor d'n oorlog, dus dat is al lange
geleeje.
We waeren lid van Excelsior (die be-
staet zowat 80 jaer, dat mot d'r
even tussendeur), m'n zus en vrien
din in netuurlijk nog veul mêêr
aores was 't gêên koor.
Noe waere wiele zo'n beetje de jong-
sten, dus zatte we op de voorste rij,
dan kon je goed luustere nae de
ouwere achter ons
Zo zat achter ons tante Willie, die
noemde m's maar zo, want in onze
aogen was die al oud, en 'n stemme
dat ze had! Ze zei altied tegen ons;
"kinders luuster mar nao mien, want
ik hou 't wel op de goeie haogte."
Zo kon ze niet allêên goed zienge,
mar aok vertelle, of 't altied waer
waz, dat zalle m'n mar geloavemar
dan wier d'r wat ofgelache.
Dichte most dan mééster Bróóshöót
(de dirigent) ofslaen as die mit
aore partijen bezig was in kwam dan
nae onze kante, in vroeg dan of we
wat stiller konne weze, in dan zei
tante Willie: "Jae Rien, dat hoa'k
al zo dichte gezeid, mar die kin
ders luustere niet."
Zo waz dat iedere rippetiesje niet
zo, want aores had die goeie man t
niet zo lange volgehouwe.
De rippetiesjes wiere altied in 't
koor van de gróote kérke gehouwe,
iedere vriedagaevendJe had mit de
zang twéé gebeurtenissen, waer je
nae toe leefde, 'têêne was de win-
teruutvoering in 't aore nae 't
konkoers. De winteruutvoering was
ook leuk, want dan wier d'r deur de
leden 'n tonêêlstuk opgevoerd, dus
was aok wel spannend, mar nae 't
konkoers was toch wel 't haogtepunt.
Mêêstal was dat op twééde Pienkste-
ren. Toen in die tied was dat nogal
omslagtig om daer te kommen.
Tegenwoordig stap je in een bus, in
rieje mar. We mosten éérst van
Dirreksland mit tremmetje nae 't
menheerse höótdan mit de bóót nae
Hellevoet in dan mit tremmetje nae
Rotterdam, in 't eindpunt was de
Rozestraete, in daer stong je dan.
Noe moste m'n dien dag nae Capell
an den IJsel, daer kon je wel mit
'n bus van de stad nae toe, mar om
dat dubbeltje uut te spaern gienge
wiele mit 'n krootje laope nae de
Oostzeediek.
In d'n trem hadde m'n nog alle meu-
gelijke raedgevingen van mééster B.
gehad, netuurlijk 't mééste over 't
ziengen in aok dat we de stad niet
in mochte, nou daer hao m'n ons goed
an gehouwe, want jae, zenewachtig
was je oak wel. Affijn we binne op
tied op de Oostzêêdiek gekomme, in
toen we daer op de bus stonge te
wachten wier d'r wat ofgekwetterd
in geschetterd, want hoe duchter
je bie Capelle hoe zenewachteger je
wier
Geliek mit ons waere d'r aok drie
hêêren ingestapt, nog gêên aarig
wie dat waeredat kwam naederhand
pas uutDat zagge we pas toen we
op de tente stonge, gerêêd om te
ziengen, in wat dienk je, dat wae
ren de sjurrieleden. Bernhard
Diamant, Eduard Flipse (tussen twéé
haekjes daer waere alle jonge mei
den verkikkerd op, zo'n leuke man
was dat) in d'n dorden, ik docht
van Herwijnen, dat was toch even
schrikken. Mar êênmal an 't zien
gen docht je daer niet meer an,
in gezonge dat m'n hoa, we krege
zelfs applaus van de sjurrie.
Hè, hè, dat was 'n pak van 't har
te, dat begriep je. M'n hadde 'n
éérste pries met lof van de sjurrie.
Dien dag kon je doewe wat je wou,
as je wéér mar op tied in de
Rosestraete was, dus terug nae
Rotterdam. Noe had je daer 'n Cineac
1 0