vurbie. M'n zwaeger zei 'n vriedag ok nog: "t Is mè 'n weemoedige dag.' In dat was 't. Mè 't kon nie langer zo. D'r was gêên opvolger, in je kan de zaek toch ok nie laete verintrèste. 'k E ier 'n krabbeltje mee 'n balpen- ne van 't ouwe ostie an de zuudkant d'r biegedae in ik oope bie leven en weizien, d'r nog wè inkele kêêren wat over te schrieven. De twee rae- men an de rekse kant, bin van de weunkaemer. Dae zaet'n m'n aoltied, at gêên zeumer was. D'r is wat af- gepraet! In wat att'r aomae te zien was, daer 'oop 'k 'n aore kêér nog wè's over te schriev'n. Van de uitgeverij Van der Peyl Kruiningen B.V. ontvingen wij dezer dagen een exemplaar van het zojuist verschenen boekje met verhalen en gedichten in dialect van Zuid-Beve land: Noe nog mooier, geschreven door Bei Cok. In het voorwoord legt de auteur uithoe hij er toe geko men is om dit alles na zoveel jaren rust, nu pas op papier te zetten! Dan vertelt hij, dat hij begin 1990 via de bibliotheek onze jubileumuit gave van 1979 in handen kreeg: Kinderversjes en Volksliederen uit Zeeland, en vervolgt: 'Tot mijn ver bazing trof ik hierin een liedje aan, waarvan ik zelf de tekst en muziek had geschreven in 1946 of 1947. Het liedje was niet volledig afgedrukt, en de erbij vermelde muziek was ook helemaal anders dan de oorspronke lijke Dhr. Cok heeft zijn lied met commen taar aan de redactie van Nehalennia gezonden, die het opnam in nr. 7 9 blz. 28/29. We hebben het door ons geplaatste liedje er ter vergelijking naast gelegd, en kunnen constateren, welke overeenkomst bestaat met de coupletten 2 en 4, benevens het re frein van het vers van dhr. Cok. We hebben destijds voor de totstand koming van ons 'liedboek' de leden van onze Vereeniging opgeroepen, ons zoveel mogelijk Zeeuwse liedjes te bezorgen, waarna er tientallen op het secretariaat binnen kwamen, oude èn nieuwe, ook 'oude teksten' zonder muziek. Daar waren enkele bij, die naar onze mening ooit gezongen moes ten zijn. Navraag leverde geen ande re informatie dan: onbekend. We meen den dat de ons verstrekte 'oude tekst', over de aard van de Zeeuw, als het ware vroeg om gezongen te worden. En we aanvaarden dankbaar het aanbod van de Zeeuwse componist W.L. Harthoorn voor een passende melodie te zorgen. Zo kwam het twaalf jaar geleden op blz. 70 van onze jubileumbundel terecht met de titel Den Zeeuw z'n aerd. We hebben destijds de tekst precies zo doorge geven als we die ontvingen, er niets afgelaten, en geen woord aan veran derd; er was niet meer dan twee cou pletten plus het refrein. Hoe is het mogelijk dat in al die jaren niemand een teken van herkenning heeft gege ven, noch na de eerste, noch na de tweede druk? We hopen nu maar, dat ook de heer Cok wil aannemen, dat door allen die hieraan meegewerkt hebben met de beste bedoelingen en geheel te goeder trouw is gehandeld. Gelukkig heeft de auteur het einde lijk onder ogen gekregen, en is het voor hem aanleiding geweest, 'zijn verhalen en liedjes op papier te zet ten', anders was het boekje Noe nog móóier misschien nooit verschenen. En dat zou jammer zijn geweest: In Zuidbevelands dialect vooral een reeks herinneringen aan vroeger, aan gebeurtenissen, eenvoudig verteld of in versvorm gegoten, waaraan niet alleen tijd- en streekgenoten plezier zullen beleven. De spelling die werd gebruikt zal velen het lezen verge makkelijken. Wat voor de één 'n feest van herkenning is, kan voor 'n ander kennismaking met oude gewoonten en gebruiken worden, 'n stukje soci ale geschiedenis! Over vuuftig jaêr 1. In oanze jonge jaêren, was 't geld nog êêl vee waêrd De boeren griepten strekgos en stookten op den aêrd 39

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1990 | | pagina 41