i i
It
wl
Ff
Free van de Schoofkas
In de Zeeuwsch-Vlaamse editie van
De Stem verschijnt sedert 1985 een
bijdrage geschreven onder het pseu
doniem van Free van de üchoofkas.
Free is goed thuis in de streektaal
van het Land van Hulst. Met vaardi
ge pen zet hij de vierregelige rijmen
op het papier. Zijn taal is vaak
plastisch. Dikwijls neemt hij de lo
kale politiek uit Oost Zeeuwseh-
Vlaanderen als onderwerp van zijn
pennevruchten, maar ook de spannin
gen in de Middelburgse Abdij, begin
dit jaar, ontgingen hem niet en inspi
reerden hem tot puntige op- en aan
merkingen. Op zaterdag 2 maart
schreef Free onder de titel
'Ze lokk'n 't ammel zelf uit!':
Daor is al eel lekker prijsgeschoten
fleeweek, de Staoten èn ulder werk
gedaon
Nou wijOok de leste vuilkes wegwer
ken, daor kom 't nou op aon!
't Woord is nou aon 't rood potlood,
sting 'r overlest in tees krant.
Zo ist: weg mee scharreljèrs en kon
tekruipers! Drumtie maor naor de
kant
Prachtige streekpoëzie zet Free neer
als het gaat over de natuur, zijn
natuur. Ook daarin signaleert hij
met opgeheven vinger de lokale misstan
den, vaak met een zucht van berus
ting. De geur van spruiten, een
gevolg van de opkomende grove tuin -
bouw, is Free niet ontgaan. Onze poëet
heeft blijkbaar niet alleen een scherp
waarnemingsoog, maar ook een fijne
neus
Nou da weer!
Veel zon en weinug wind,d'n of onder
zaoi, voorjaor last alle kanten;
ouwen overjas ijj' niemer nodug, de
koekoek schijt ost in ouw wanten.
Wat toe n'n mens? IJ pakt zijn fiets-
ken en ij trekt naor buiten.
Wat merktij daor? 't Land van Ulst
da stink naor spruiten!
"pte-e. van de.
fMS'"
Jaoren ouwen bult algedraoid van
smerres vroeg tot saoves laot,
sjouwen dag in dag uit, jaor nao
jaor, maor één dingen da vast staot:
pas naor't pensjoen ist'r eindeluk
wa tijd om de veugels t'oren fluiten.
Wa d'ijje mij te doen: nou riekte
polders-wijd de lucht van spruiten!
N'n blauwen lucht, 'n witte wolk,
in de polder nie as voorjaor.
De zwarten doorn blom, al'n eenkei
geel kop ken ier en taor;
nog weinug groen in't land, meest
nog nie as grote bruine kluiten
en over alles enen: dienen aokelugen
reuk van spruiten!
Ne kieviet schermt voor zijn aiers,
ij krijg ambras meej'n zwarte kraoi.
Die n'n aos gèt zoveel tij kan de pol
der deur, verschoten van't geronk
ent gedraoi van n'n groten trekker,
want d'n boer begin zijn jaor weer
's mee spuiten; ook da stinkt veel
maor alt nog minder as dienen lucht
van spruiten!
IJzer keuj nie buigen mee ouw handen,
staol dus nog veel minder.
In n'n polder waor gewerkt oor
ijj' as fietser allicht wa d'inder:
21
