Dat waren goedkope en lichte, maar
wel stevige, sloffen of pantoffels,
gemaakt van oude scheepszeilen;
met als zool een op maat geknipt
en aangenaaid stuk rubber van ou
de fietsbanden. Het dragen van
zeilzokken werd in die tijd ge
wenst geacht voor de (hoofdzake
lijk) vrouwen en jongelui die op
de uitgestrekte polderakkers tus
sen de tere vlas- en uienplantjes
lopend of kruipend, het opkomend
onkruid moesten uitwieden. Dit
werk zou met de toen, als regel,
gedragen klompen nogal wat ver
trappen van het gewas hebben
veroorzaakt. Vlas wieën en juun
wieën was in het voorjaar een ar
beidsintensieve noodzakelijkheid
Het gebeurde meestal met een
vlassteker en of een juunschrabber
als wiedgereedschap. De groepen
die daarvoor werden ingezet, noem
de men meestal een kroo werkvolk
en ze stonden onder leiding van
een kroobaas of ploegbaas. Ook
werden wel zeilzokken gedragen
bij het uitdunnen van de overtol
lige jonge suikerbietplantjes, die
op rijen waren gezaaid. Het op
êên-zetten van sukerpeeën, of wel,
peenverdinnen
Toen in diezelfde jaren op midden
Zuid-Beveland nog zeer veel aard
beien geteeld werden, die dan voor
al in de vakantieweken door kinde
ren (in sipjes) werden geplukt,
werd door de kwekers het dragen
van zeilzokken aanbevolen. Dat
voorkwam dan aanmerkelijk het
onvoorzichtig vertrappen van
vruchten en ranken van de dicht
opeen groeiende planten, zoals
gebeurde wanneer bij het pukken
klompen werden gedragen.
Opmerkingen
In één van onze uitzendingen via
Omroep Zeeland vertelde een dia
lectspreker dat hijals hij veel
at, zijn broek op de freet'aek zette;
een extra sluithaak, die gebruikt
werd om meer ruimte te geven. Is
of was dit algemeen gebruik of
meer uitzonderlijk?
Wie wil ons inlichten?
Mw. C. van de Guchte-Fraanje
(Lwd), die spetterpap niet kent,
weet wel, dat iemand in haar dorp
de spetterkakke eit, als diarree
hem /haar plaagt.
Inzendster hoorde van haar schoon
moeder altijd, als ze een extra
boterham opdrong: Allee de spie
kers motte 't ouwe, zei Klaosje
Baljé, en ie sloeg er twêê in 'n
wurvel. Het laatste deel van de
zin is waarschijnlijk een plaatse
lijk toevoegsel. Op soortgelijke
wijze werd in menig dorp een al
gemeen gebruikt gezegde gevolgd
door een aanvulling waarin soms
een bekende dorpsbewoner als de
zegsman werd genoemd.
Dhr. J. Rooze (Kod) zond ons
een aantal van die zogenaamde
reispreuken o.a. 't bin spiekers,
die 't 'ouwe, zei d'n boer, en ie
sloeg 'r drie in 'n wurvel.
't Niept'r, zei knikkerbilletje en
ie stierf an staende.
Probere is 't naeste, zei 't meisje en
ze leerde danse achter 'n doornbos.
Soort zoekt soort, zei de nikker
en ie danste mee 'n moriaon.
't Is gaef, zei Simen en ie 'ieng
z'n vrouwe in 'n liesje boven de
vooie
Ruumte verkwikt, zei d'n boer
en ie gooide z'n wuuf uut bed.
Langsaem an, zei Jan van de Bran-
de en ie vloog deu d'n onderwegt
dat 't stoof.
De onderweg was de zandslag,
die langs de duinen lag. Deze was
bijna altijd nat, omdat het opper-
water vroeger veel hoger stond
en de duinen veel water afgaven.
Van de Brande (zou het er één
uit het patriciërsgeslacht zijn
geweest?) reed dus zo hard, dat
het zand droog stoof.
Dhr. A.J. Smits (Svn) herinnert
ons aan een veel gehoorde zegs
wijze: A 't gin weer is, kom se
nie. 't Mo weer weze anders
gae 't nie deu. Kommende weeke
33
