MEDEDELINGEN VAN DE ZEEUWSCHE VEREENIGING VOOR DIALECTONDERZOEK
In memoriam Mevrouw DKSoldaat-
Poortvliet
Kort voor de jaarwisseling overleed
op 92-jarige leeftijd mevrouw D.K.
Soldaat-Poortvliet in het verzorgings
huis 'De Geldershof' te Dirksland,
waar zij sinds enige jaren verpleegd
werd. Met haar ging een markante
persoonlijkheid van het Flakkeese land,
dat ze tijdens haar leven intens lief
had, heen.
Van onschatbare waarde is zij geweest
voor de Zeeuwsche Vereeniging van
wege het dialectonderzoek op Goeree-
Overflakkee. Maar niet alleen dat:
zij was eigenlijk de eerste die in de
taal van de streek echte poëzie
schreef. Zoals ze me eens vertelde
kon ze haar werkelijke gevoelens het
beste weergeven in het dialect van
Flakkee. Ook was ze een echte ver
telster, deze oud-onderwijzeres.
Steeds meer verhalen stroomden uit
haar pen. Met haar enthousiasme wist
zij ook anderen te inspireren en op
alle mogelijke manieren probeerde ze
belangstelling te wekken voor het
eigen dialect. Zo slaagde ze erin om
een lange impasse te doorbreken en
de interesse voor de dialecten op
Goeree-Overflakkee nieuw leven in
te blazen.
Zo lukte het haar om mij over te halen
om mede-auteur te worden voor het
regioboek De dialecten op Goeree-
Overflakkee. Vele malen heb ik haar
bezocht en elke keer weer had zij
vellen vol geschreven met allerlei za
ken die ze zich nog kon herinneren.
Aan mij dan weer de taak om een en
ander te ordenen, want in haar en
thousiasme raakten de onderwerpen
soms wat door elkaar. Nog veel meer
wist ze er dan nog omheen te vertellen
en ze liet me tekeningetjes zien, die
ze erbij had gemaakt.
Een brede belangstelling had zij voor
allerlei uitingen van cultuur. In haar
goed gevulde boekenkast stonden wer
ken over de meest uiteenlopende onder
werpen en vaak pakte ze dan een
boek om daaruit een reproduktie te
laten zien of iets voor te lezen wat
haar getroffen had. Op een gegeven
moment gaf ze mij Het schilderboeck
van Carel van Mander cadeau: 'Hier
jongen, joe heit t'r teminsten nog
wat an!'
Groot was ook haar aandacht voor
de medemens, geïnspireerd door het
socialisme als ze was. Na de dood
van haar man - ze hadden geen kinde
ren - voelde ze zich soms erg eenzaam.
Het volgende gedichtje getuigt daar
van:
DEN ÉÉRSTEN MEIË
De zunne heit m'n den tuun in gelokt
den éérsten ochend van meië.
Ik hoa de roöje tulpen geplokt
den éérsten ochend van meië.
Ik bin weer in den huzen gegaen,
dien éérsten ochend van meië.
in hoa daer héél allêênig gestaen
dien éérsten ochend van meië.
37