'n Ovezands ventje 'n Ovezands ventje, och Heere Die a zo'n ekel an scheere Z'n vrouwe zei: 'Bart je baerd groeit zö 'ard je kunt 's mie de zekel probeere'. We sluiten af met een bericht van 'De vrolukke vrienden'. Die schrijven: 'Vorig jaer 6 me vee pecht. Chris 'Ondert uut de Errie-laan o 'n jury lid 'n stik nieuwe kombijn beloofd, as z'n guus 'n pries zouwe winne. Ja, dan wor 't gos wè lilluk voe je voeten wig'mait. Gelukkig was 't pu bliek onpertiedig en èmme toch wee d'n publiekspries 'ewonne. Mensen julder bin kanjers! 't Gae bie de vro lukke vrienden stik goed Dit jaer zulle oans wee genaedeloos toe- slae en de konkerentie verplettere. Oans 'n buutengewoon onderwerp, oare jaeren was 't wè moeiluk 'n on derwerp te vinden, mè dit jaer is 't voe oans gin probleem, 't Lag wè voe d'and en zó dikke d'r bovenop. Wee je oe 'a dat komt? Ja, deur dat mot natuurluk. Oanze wagen slae stik, mae dan ók hartstikke stik op 't motto: 't Is te los om gek te lopen'. Hartelijk dank aan de Carnavalsstich ting uit 's-Heerenhoek, die ons dit gezellige programmaboekje stuurde. Carnaval is een feest, waarbij men niet denkt aan de officiële spelling regels en de juiste uitspraak van de woorden en zinnen. Integendeel, met al het gekunstelde en formele wordt de draak gestoken en dat kan, zoals we zagen, heel goed in het dialect van 't Paerehat. Ook in andere delen van Zeeland wor den regelmatig feesten gevierd en voordrachten, toneelstukjes, gedich ten en betogen in dialect geschreven en daarna in de streektaal ten gehore gebracht. Op het redactiesecretariaat ontvangen we al deze dialectwerken graag ter bespreking. Alvast bedankt. Verhalen en gedichten De Culturele Raad Borsele, werkgroep Podiumkunsten organiseerde in 1993 een verhalen- en gedichtenwedstrijd. Het resultaat is een bundel met vijf gedichten en zeven verhalen, waarvan een aantal in dialect C.M. Bierens verhaalt over 'De Schrik van Ellesdiek'Op een nacht begon daar opeens de windmeule van eigenst an ut drooienen krastn as'n stel stikschorre krooien./ Jan snokt'n gauw de deure toe en stapt'n ni 't klienket,/ met as mie elektriek wier wee de wind- meul' angezet. Op die manier beleeft Jan Goeree de zwarte kunst, een aardig verhaal dat iets van de sfeer in oude tijden in de buurt van Ellewoutsdijk weergeeft. Iets dergelijks komen we ook tegen in 'Op verziête in 't bejaerde'uus' een verhaal van Ria Hoogesteger- Geys, dat in handschrift in de bun del is opgenomen. Hoofdpersoon zijn de ik-figuur en Merietje. In Poel- wijck zou een rolstoeldriedaagse ge houden worden. Zij naar dat bejaar dentehuis. 'Ik der a'vee over ehóre want in der tied ei Moe Piete der ok eweund. Me toen was oalles nog in de oude staet en noe is oales verbouwd en verdêê. Toen amme der binnen kwamme, leek 't we 'n hotel. De lampen brandde di gewoon overdag. En in zo'n kaemertje zat er een vrien delijk juffrouwtje achter een toonban- ke en die vertelde wir ai je in kon schrieve. Enfin me zakten di gewoon in pluche. En blommen a di stonge van die gróöte palmen 't leek we Afrika. Der liepe een feleboel vrie- willigers rond om die ouwe mensen te elpen. Wan iedereen die a slecht ter bêên was kon in een karretje mee- rieê. Ze gienge dus mie die mensen een ende de polder in om ze nog is te litte kieken ni de geeste de terve en de petoaten. Me vonde dat we wat want de mêêste mensen di vroe ger in ewerkt en de natuur is in die tied toch zo móói. Den iêsten aevend om me a gelieke aansluuting. Ieder een was in een goeie stemming en der wier zelfs ezonge. Wi doe ze dat nog tegenwoordig? Me liepe deur de Perpeseepolder en toen a me terug- kwamme stoeng de koffie a klaer. Wat me di een zin in. An óens 40

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1995 | | pagina 42