'n Ovezands ventje
'n Ovezands ventje, och Heere
Die a zo'n ekel an scheere
Z'n vrouwe zei: 'Bart
je baerd groeit zö 'ard
je kunt 's mie de zekel probeere'.
We sluiten af met een bericht van
'De vrolukke vrienden'. Die schrijven:
'Vorig jaer 6 me vee pecht. Chris
'Ondert uut de Errie-laan o 'n jury
lid 'n stik nieuwe kombijn beloofd,
as z'n guus 'n pries zouwe winne.
Ja, dan wor 't gos wè lilluk voe je
voeten wig'mait. Gelukkig was 't pu
bliek onpertiedig en èmme toch wee
d'n publiekspries 'ewonne. Mensen
julder bin kanjers! 't Gae bie de vro
lukke vrienden stik goed Dit
jaer zulle oans wee genaedeloos toe-
slae en de konkerentie verplettere.
Oans 'n buutengewoon onderwerp,
oare jaeren was 't wè moeiluk 'n on
derwerp te vinden, mè dit jaer is
't voe oans gin probleem, 't Lag wè
voe d'and en zó dikke d'r bovenop.
Wee je oe 'a dat komt? Ja, deur dat
mot natuurluk. Oanze wagen slae stik,
mae dan ók hartstikke stik op 't motto:
't Is te los om gek te lopen'.
Hartelijk dank aan de Carnavalsstich
ting uit 's-Heerenhoek, die ons dit
gezellige programmaboekje stuurde.
Carnaval is een feest, waarbij men
niet denkt aan de officiële spelling
regels en de juiste uitspraak van de
woorden en zinnen. Integendeel, met
al het gekunstelde en formele wordt
de draak gestoken en dat kan, zoals
we zagen, heel goed in het dialect
van 't Paerehat.
Ook in andere delen van Zeeland wor
den regelmatig feesten gevierd en
voordrachten, toneelstukjes, gedich
ten en betogen in dialect geschreven
en daarna in de streektaal ten gehore
gebracht. Op het redactiesecretariaat
ontvangen we al deze dialectwerken
graag ter bespreking. Alvast bedankt.
Verhalen en gedichten
De Culturele Raad Borsele, werkgroep
Podiumkunsten organiseerde in 1993
een verhalen- en gedichtenwedstrijd.
Het resultaat is een bundel met vijf
gedichten en zeven verhalen, waarvan
een aantal in dialect
C.M. Bierens verhaalt over 'De Schrik
van Ellesdiek'Op een nacht begon
daar opeens de windmeule van eigenst
an ut drooienen krastn as'n stel
stikschorre krooien./ Jan snokt'n gauw
de deure toe en stapt'n ni 't klienket,/
met as mie elektriek wier wee de wind-
meul' angezet.
Op die manier beleeft Jan Goeree de
zwarte kunst, een aardig verhaal dat
iets van de sfeer in oude tijden in
de buurt van Ellewoutsdijk weergeeft.
Iets dergelijks komen we ook tegen
in 'Op verziête in 't bejaerde'uus'
een verhaal van Ria Hoogesteger-
Geys, dat in handschrift in de bun
del is opgenomen. Hoofdpersoon zijn
de ik-figuur en Merietje. In Poel-
wijck zou een rolstoeldriedaagse ge
houden worden. Zij naar dat bejaar
dentehuis. 'Ik der a'vee over
ehóre want in der tied ei Moe Piete
der ok eweund. Me toen was oalles
nog in de oude staet en noe is oales
verbouwd en verdêê. Toen amme der
binnen kwamme, leek 't we 'n hotel.
De lampen brandde di gewoon overdag.
En in zo'n kaemertje zat er een vrien
delijk juffrouwtje achter een toonban-
ke en die vertelde wir ai je in kon
schrieve. Enfin me zakten di gewoon
in pluche. En blommen a di stonge
van die gróöte palmen 't leek we
Afrika. Der liepe een feleboel vrie-
willigers rond om die ouwe mensen
te elpen. Wan iedereen die a slecht
ter bêên was kon in een karretje mee-
rieê. Ze gienge dus mie die mensen
een ende de polder in om ze nog is
te litte kieken ni de geeste de terve
en de petoaten. Me vonde dat we
wat want de mêêste mensen di vroe
ger in ewerkt en de natuur is in die
tied toch zo móói. Den iêsten aevend
om me a gelieke aansluuting. Ieder
een was in een goeie stemming en
der wier zelfs ezonge. Wi doe ze dat
nog tegenwoordig? Me liepe deur de
Perpeseepolder en toen a me terug-
kwamme stoeng de koffie a klaer.
Wat me di een zin in. An óens
40