VERTELSELS ROND DE BUUZEKACHEL
Mie den diezei deur 't Land van Axel
Albert Goeman
'Aije tehenwoorig van Zuud-Beveland ni den overkant, bevobbeld ni Ulst ofTerneuzen wil is dit
nog 'n fluitje van 'n cent. Bie 'n auto beeje zoo bie de boot ni Perkpolder en die vaer ok me In
klein kwartiertje, 't Ei wè is anders ewist. Eest hoeng de boot van Answest ni Walsoorn en laeter
van Kruningen.
Om ak verkerege aa in Axel hieng ik nog a is
mee. 't Was in den oorlog en ik hienge op de
fiets mie antiplof ban'n. Da was '11 in reep'n
esneën autoban'n die vastemikt was'n mi 'n
iesdere aekje. Telkens an die op de grond
kwam'n schok'n dat. De bóoit wier ok wer is
beschoot'n en dan mossen me plat op de grond
hin liggen. Helukkig bin der hin slachtoffers
evaal'n mè 't was toch mè benauwd. Ie is ok wèr
is kapot eschoot'n en dan mos ik over
Oosjeskerke-Terneuzen. Die vaeren naebie twi
uur'n. Di ree ök een tram van de boot ni Axel
mè dat kossen twi kwartjes en nog een dubbeltje
extra voe de fiets, 't Was mè twintig kilometer
en ik 'a meestal de wind in en trug ok want dan
was die rot wind geheid gedraaid, 't Was 'n
Batse reize. Mer as tut êêl slecht weer was nam
ik toch die tram wè. 'k Genoot der aaltied van
ók. De tram sliengerden deur dat mooie
landschap en ie stopten aaltied bie die kleine
buurtschapjes di an aaltied wè mensen in en uut
stapten. A' den diezei wee wigree haffen 'n paer
schrille töönen op de fluite, '11 geluud as 'n
koeije die a mó kalven. Di was'n ók ier en di
weegbruggen om in 't seizoen de sukerpêên te
wegen. Di stoeng aaltied wè 'n cafeetje bie en
dan gebeurn tut we a mè stopten omnia de
bestuurder en de conducteur even 'n pilsje
hoengen pak'n. Di stapten toen ok vee mensen in
'ekleed in die mooie dracht uut 't Land van Axel.
De vrouwen mie die vleugels op der schoeren.
Prachtig dien doek over der bost, versierd mie
mooie blom'n of andere figuren, 'n Zwart keus
di a 'n redecuul an ieng. En op d'r óót '11 witte
musse mie an weerskant'n 'n gouwe krulle. Der
schoen'n hieng'n dicht mie knopjes. Dat deejen
mie '11 schoenaekje en dan mossen ze zó die
knopjes in die hatjes trokk'n. Dat von ik aaltied
noga ingewikkeld. De man'n droegen 'n
boezeroen meestal blauw mien rooien doek rond
der 'als en 'n paer móóie knoppen der deur. Nie
deur der 'als me deur dien doek. En voor op der
broek 'n paer zuivere knop'n die was'n grötter
dan rond der 'als. Op der óót zo'n plat Axels
klakje. Van Zuud-Beveland zatten d'r ok wè is
in. Dan kon je an die vrouelien zien a ze Roms
of protestant wazzen. Op 'n keer, 'k heioove in
de buurte van Engstdiek stapte der 'n
boerevrouwe in mie 'n klapkurve an der erm di
an twi 'oenders in zat'n. Ze zet'n de kurve
nessen der neer op de vloer mè z'a 't deksel nie
hoed 'esloten want op'n zeker mement, den
diezei ree net deur '11 bochte, sprong dat deksel
dur of en d' 'oenders vlogen zemet deur êêl de
wagon, 't Gaf noga wat consternatie, me èn ze
evang'n en teruggedaen in de kurve mè die
vrouwe zei: 'Dat zuil zu me hin twidde keer
flikken,' en ze draaiden ze één voe éen de nikke
om. Me keek'n 'n bitje aorig zeker want ze zei:
'Die bin voe mien zeune in Axel om a tur zo
weinig vleis is. Noe ei tuil ze alleenig nog mè
varder klaer te maeken'.
'11 Andere keer wazzen me in Zaamslag, die
stopten die ok aaltied, di stap'n wee mensen in
en uut en toen wissen me nie wat a me zaggen.
Ie ree de ver- keerde kant uut, dus vrom. Een
vrouwe zei tegen de conducteur. 'Wat einme 110e,
rie tie noe trug?' 'Awel,' zei die, m' èn de melk
vergeten van de melkfe- briek in Klöösterzande
voe de melkboer in Axel en di rie me even trug
om'. Ja, dat hoeng toen nog allemille
gemoedelijk, ik dienk adat noe ni mi zou haen.
Mè toch dienk ik nog wès mie vee plezier trug a
dien diezei die ree deur dat schóóne Land van
Axel.
58
