van Frankriek.
In vijf durpjes zaoten dao ménsen op ons te
wachten. Onze groep wier ook in vuven
gedêêld. In ielk durpje wier 't 'r êên groepje
gelost en nao 'n ure weer ophaol'n. De deure
van ons café vloog al open toen a de bus nog
niet stille stoeng. 'n Mannetje in 'n wit
over'èmde stoeng wa in 't deurgat mee ons
te praoten en ik moen êêrlik zeggen, da
gieng 'êêl goed. Over 't weer, de tocht en het
durpje. 'n Twiide ouwere man, kwam bie ons
zitten en vertellende dat die eigenlijk d'n
êênigsten tuus was, die nog Vlaoms kon
praoten.
Z'n vrouw en twi kinderen spraoken gêên
woord Vlaoms. Vroeger in de schole was 't
al Vlaoms gewist en noe was 't verbie. Da
bazinne van het café kon ook Vlaoms, mao
ze vertrok al rap in de keuken. 'Eur zeune,
een j oengen van zö vooran in de twintig,
begreep ons nog goed, mao kon toch mao
moeilik mêê wa terugzeggen. Toen 'Ugo ons
nao 'n uurtje wee kwam op'aolen, stappende
ook de oude burgemêêster (menêêr de mère)
binnen om 'n pinte te pakken. Die 'ao 't 'r
ook gêên moeite mee, mee Vlaoms te
praoten.
Toen a iederéén weer op z'n plekke zat, 'èn
me an mekaore verteld 'oe a 't gewist was.
Menêêr De Regt uut Vlissiengen was in 'n
café mee 'n slagterieje gewist. Die kon dao
toch schöóne over vertellen joeng.
Die 'ao 't 'êêle zoakje op riim gezet. Twii
regels bin me nog bie gebleven: Wat an me
nog toen ni wissen,
nao de w. c. gaon, noem ze dao pissen. En
"êêl de bussen lachen natuurlik. A 't over
zukke diengen gaot, dan verstaon me
mekaore we goed.
De stemmieng zat 'r danook goed in.
Trouwens 't was al over zessen gerocht en
me mochten nog wèrm gaon eten. Noe 'aon
me al in de voormiddag angekruust op een
menukaorte wad of me zouwen willen eten
vanovend. (Da was deu George Sponselee
uut Kassei a deugebeld nao 't 'otel. George:
Ik zurgen we voo 't eten en drienken.)
In 't 'otel van Sint-Idesbald stoeng dan ook a
de kok al op ons te wachten. Alles was
gerêêd en 't smaokende ons allemao érg
lekker. Dao was 't 'r êêne die kraoiende dat
ie nog we zóö'n parelhoen op zou kunnen,
mao me zeien, dan komme hie nog mao 'n
kêê terug naor 'iere, wan wudder willen nao
de bóót.
'Kiek 's 'iere', zei de chaffeur, 'tied is tied,
me gaon vertrekken. Ie stoeng op en gieng
z'n bus op'aolen die 'n èndje vèder stoeng.
In de bus 'èn me 'Ugo Rijckeboer 'artelik
bedankt voor dezen dag. Noe kwam ook uut,
dat ie een proefschrift 'ao gemaokt van dien
streek, voer de taole, het dialect. Vandao dat
ie d'r zövee van wist.
Ook de leidieng van dezen dag kreeg 'n
pluimjpe en nii te vergeten de chaffeur. Die
zettende, percies tien menuuten voo da de
bóót ankwam, z'n bus op de parkeerplaotse
en zie: 'Bedankt ménsen, judder kunnen d'r
wa van. 't Is 'n schöóne dag gewist.'
49
