Hij beloofde de volgende keer te masseren zonder dat de muziek speelde, want die was volgens hem niet nodig om de kreten van pijn te onderdrukken. Ook legde hij uit, dat hij zonder winstbejag werk te, omdat de winst naar goede doelen ging. Hij beloofde om nog diezelfde week een uitgebreide gra tis maaltijd te verzorgen voor een honderdtal arme kinderen uit Middelburg. De maaltijd voor de kinderen Op 8 april had de Sequah-company twee lange rijen tafels laten aanrichten in de kolfbaan van het Schuttershof, waar de kinderen om één uur plaatsnamen. Ze kregen aardappelen, vlees, gestoofde appels en peren, een glas melk en een stuk lekkere pudding met saus voorgeschoteld en als toetje enige flikjes. Na afloop deelde mevrouw Davenport poppen, ballen en griffelkokers uit en ieder kind kreeg nog een dubbeltje. Als blijk van dank zongen de kleintjes uit volle borst het 'Wien Neerlandsch bloed', dat toen nog ons volkslied was. De organisatoren konden dankzij het mooie weer en de vrolijke muziek die het Sequah-orkest ten gehore bracht, terugzien op een zeer geslaagd evenement, al voegde de Middelburgsche Courant er nog aan toe: 'Slechts weinige bezoekers gaven blijk van belangstelling, misschien toe te schrijven aan onbe kendheid. Sequah 's seances daarentegen trekken iedere avond meer nieuwsgierigen En daar ging het uiteindelijk om. De Company wist goed op de bevolking in te spelen. Nogmaals kritiek Natuurlijk kon reactie niet uitblijven. Op 10 april uitte dr. Schmidt weer een dosis kritiek in de Middelburgsche Courant. Met name dat de eerste seance begon met het bespreken van de twee ingezonden stukken was voor hem aanleiding om nogmaals zijn ongerustheid kenbaar te maken: 'Uwe lezers kunnen uit die bespreking zien, hoe vaag datgene is, wat D. aanvoert om te weerleg gen. wat menschen, die zijne kunsten doorzien, zeggen'. Tevens legde dr. Schmidt uit dat het de Company uitsluitend te doen was om de flesjes met Sequah- olie aan de man te brengen. Eén zo'n flesje kostte één gulden vijfentwintig en dat was in die tijd een behoorlijk bedrag, zeker als we in ogenschouw nemen dat in een arbeidersgezin een weekin- komen van vier a vijf gulden heel normaal was. Over het uitloven van tienduizend gulden voor die gene die kon zeggen welke andere bestanddelen de olie zou bevatten, schreef hij: 'De oolijkert weet wel, dat niemand dat kan zeggen, want dat ze er niet in zijn. Hij waagt er dus geen cent aan, veel minder 10.000. Het is allemaal hetzelfde gezwets als vroeger van de kwak zalvers op de kermissen, alleen wat meer gemoderniseerd'. Op 12 april verscheen er in de Middelburgsche Courant een ingezonden stuk van iemand die zich 'A B' noemde en het opnam voor de Sequah-company. Voor hem maakte het niet uit wie een medicijn voorschreef, als de patiënt er maar baat bij had. Ook de prijs vond hij niet te duur: 'Als 't helpt, vind ik het niet te veel, en de meeste zoo niet alle, rheumatieklijders zullen het er dan gaarne voor over hebben. Natuurlijk bleef de reactie van dr. Schmidt niet uit en voor de derde maal schreef hij een artikel in de Middelburgsche Courant. Een grote opkomst Met uitzondering van zaterdag en zondag gaf Sequah iedere dag een voorstelling, die ongeveer een uur duurde. Op dinsdag 18 april was de opkomst van het publiek voor de show zo groot, dat een uur voor de aanvang vier politieagenten moeite hadden de naar schatting twee honderd mensen, die zich voor de ingang van het Schuttershof verdrongen, in bedwang te houden. Hoewel een zit plaats een kwartje en een staanplaats een dubbeltje kostte, was bij aanvang van de show de grote zaal, waar zo'n duizend bezoekers in konden, tot de nok toe gevuld. Door het gedrang en gewoel 12

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1999 | | pagina 14